Το κοροιδάκι της δεσποινίδος VS η κυρία του εαυτού της

Ο τίτλος κατά το ήμισυ μας παραπέμπει στη δεκαετία του 1960 και στον ελληνικό κινηματογράφο του τότε. Η ταινία, με πρωταγωνιστές τον Ντίνο Ηλιόπουλο και την Τζένη Καρέζη παρουσιάζει με κωμικό τρόπο το ταλέντο της ηθοποιού να τυλίγει στα δίχτυα της τον άμοιρο και ανυποψίαστο Γρηγοράκη προς ίδιον όφελος. Η ιστορία βέβαια, αλλάζει εντελώς τροχιά και δικαιώνει το ψαράκι, που με την εξυπνάδα του και τις ικανότητές του έφαγε τελικά την γάτα αντί να συμβεί το αντίθετο.

Η υπόθεση της ταινίας αυτής δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα πολλών ζευγαριών που έχουν σχέση "γάτας-ψαριού". Υπάρχουν αμέτρητες γυναίκες που έχουν δέσει δίπλα τους με τον τρόπο τους, τους συντρόφους τους εν αγνοία των δεύτερων όπως επίσης υπάρχουν και άπειροι άντρες που έχουν αντίστοιχη στάση απέναντι στις συντρόφους τους. Δεν θα ήθελα να υποθέσω το ποσοστό "του ηττημένου φύλου" πάνω σε αυτό το θέμα. Νομίζω ότι ο καθένας μπορεί να κρίνει μόνο από τον εαυτό του και από τον περίγυρό του, συνεπώς η απάντηση είναι εντελώς υποκειμενική.

Κάθε άνθρωπος έχει να δώσει κάτι άυλο στο σύντροφό του και μέσα στη σχέση μεταβιβάζονται τα θετικά ή τα αρνητικά στοιχεία του ενός στον άλλο. Στην πρώτη περίπτωση, η συνύπαρξη με έναν άνθρωπο ο οποίος μας βοηθάει καθημερινώς να βελτιώνουμε στοιχεία του χαρακτήρα μας, σε καμία περίπτωση δεν μας κάνει "ψαράκια" του, δεδομένου ότι υπάρχει λόγος που προτιθέμεθα να κάνουμε παραχωρήσεις για χάρη του, ακόμα και αν δίνουμε την εντύπωση στους γύρω ότι μας κάνει ότι θέλει. Για να συμβαίνει αυτό και εμείς να το αποδεχόμαστε έχουμε έναν σοβαρό λόγο να πράττουμε κατ' αυτόν τον τρόπο και αυτός είναι η ψυχική ευεξία που μας δημιουργεί η συντροφικότητά του.

Το πόσο όμορφα νιώθουμε, μεταφέρεται στον σύντροφό μας ο οποίος με τη σειρά του γίνεται ομορφότερος μέσα από εμάς και δεν έχει τέλος αυτή η ατέρμονη αναπαραγωγή θετικών συναισθημάτων.  Πρόκειται για μία εντελώς προσωπική κατάσταση και μόνο αυτός που την αισθάνεται είναι σε θέση να την εξηγήσει στον εαυτό του. Η προσπάθεια μεταφοράς της σε τρίτους είναι χαμένη υπόθεση χρόνου και σάλιου και δεν πρέπει να γίνεται σε τελική ανάλυση.

Η δεύτερη περίπτωση θέλει λίγο προσοχή και επανεξέταση. Αντί για τα θετικά και όμορφα στοιχεία που θα έπρεπε κανονικά να βγαίνουν από μέσα μας από τη συνύπαρξη, νιώθουμε το βασανιστικό συναίσθημα της απώλειας ενέργειας και κυρίως βλέπουμε να εξαφανίζονται σιγά σιγά και τα όποια καλά στοιχεία μας χαρακτηρίζουν. Πολλές φορές εθελοτυφλούμε και δεν το παραδεχόμαστε αλλά άνθρωποι που μας γνωρίζουν έρχονται αντιμέτωποι με την μετάλλαξή μας. Εδώ ο πιο αδύναμος από τους δύο θα επηρεαστεί στη συμπεριφορά του, στις αποφάσεις του αλλά και στον τρόπο που ζει, από τον άλλο και όχι για καλό σκοπό. Η κυριότερη βλάβη γίνεται στην προσωπική κρίση του, η οποία είναι σχεδόν απούσα, και στον τρόπο που αναλύει τις πληροφορίες που προσλαμβάνει. Δεν έχει σημασία εάν το πρόσωπο αυτό είναι ο άντρας ή η γυναίκα, παραμένει ένας ηττημένος και ανασφαλής άνθρωπος που πρέπει όσο το δυνατόν Γρηγορό-τερα να δει καθαρά.

Posted by
Maria Tsoli

Όλα για μία ιδέα.

Στα χρόνια του σχολείου, θυμάμαι τον καθηγητή να εισέρχεται στην τάξη φουριόζος. Αποφασιστικός και αμετάκλητος όπως ήταν, αντίκρυζε απαθής το γεμάτο αγωνία κοινό των θρανίων να τον κοιτάει στα μάτια "εκλιπαρώντας", για το τι μέλλει γενέσθαι. Εκείνος μη λογαριάζοντας τα άηχα αυτά παρακάλια, βροντοφώναζε : Έκθεση ιδεών. Βγάλτε μία κόλλα. Ομαδικός εφιάλτης, ο "κύριος με τις ιδέες του". Μα τι ιδέες ήταν αυτές πρωινιάτικα; Πριν καλά καλά συνειδητοποιήσουν οι περισσότεροι ότι δεν βρίσκονται ακόμα στο κρεβάτι τους, ο κύριος είχε ήδη χτίσει στο μυαλό του βήμα προς βήμα το βασανιστήριο μας; Σκληρή η μετάβαση στην πραγματικότητα που δεν παίρνει αντιγραφή.
 

Δεν αντιλέγει κανείς ότι υπάρχουν μαθήματα στα οποία μπορείς να αντιγράψεις από το διπλανό σου και να μην εγείρεις την υποψία του καθηγητή ότι το έκανες. Η έκθεση ιδεών σαφώς... δεν είναι ένα από αυτά. Θα την χαρακτήριζα ως τον προσωπικό αριθμό ταυτότητας του κάθε συμπολίτη μας. Δεν έχω γνωρίζει κάποιον που να έχει ίδιο ΑΤ με κάποιον άλλο. Ίσως είναι μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις που ο κρατικός μηχανισμός δεν έχει κάνει ποτέ ούτε ένα λάθος στην έκδοσή τους και οφείλει να μην αφήσει να συμβεί ποτέ.
 

Έτσι είναι και η ιδέα στο μυαλό. Ξεχωριστή και αποτυπωμένη στο χαρτί με τον, αποκλειστικά, μοναδικό τρόπο που ο κάτοχός της επιθυμεί και δεν παίρνει co-"πειρατεία". Δεν μπορεί ποτέ κανείς να μας την κλέψει γιατί κινείται σε προσωπικά ύδατα γι' αυτό και εξαρτάται από εμάς κατά πόσο οι "εκτός αυτής" μπορούν να γίνουν συν-κοινωνοί της.
 

Η ιδέα για έναν άνθρωπο σε μία ευρύτερη έννοιά της, μπορεί να αναχθεί με τα χρόνια σε ένα βαθύ πιστεύω, όσο και να φάνταζε αυτό αδιανόητο τα χρόνια που ήταν μία απλή αγγαρεία, ένας τρόπος να τελειώνουμε, να πάρουμε καλό βαθμό στον έλεγχο και να έχει έναν δυνατό λόγο να μη μας ξεχάσει ποτέ ο ανταγωνιστικός συμμαθητής μας. Η εξέλιξή της μέσα μας μπορεί να μας φτάσει σε τέτοια επίπεδα αυτοβελτίωσης που να αλλάξει εντελώς την καθημερινότητά μας και τις συναναστροφές μας. Αυτός είναι ο σκοπός μας για τον χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας όσο το μυαλό μας είναι σε λειτουργία, όσο δηλαδή βρισκόμαστε σε αυτόν τον πλανήτη. Πρέπει να μάθουμε να προεκτείνουμε την ιδέα, σε αξία και να είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να κάνουμε θυσίες για την πρακτική εφαρμογή της.
 

Όποιες και αν είναι οι ιδέες μας, είναι μέρος μας, όπως είναι τα μέλη του σώματός μας. Πρέπει να είμαστε περήφανοι γι' αυτές γιατί είναι κτήμα μας και έχει χρειαστεί χρόνος για να τις σπείρουμε, να τις καλλιεργήσουμε και κάποια στιγμή να χαρούμε τους καρπούς των κόπων μας. Είναι το σημείο έναρξης για τον αγώνα με τη ζωή.

Σε τελική ανάλυση, αυτό είναι κάτι που ο σκληρός καθηγητής του σχολείου γνώριζε πολύ καλά αρκετά πριν το αντιληφθούν οι μαθητές του.

 

Posted by

Maria Tsoli

Κυκλικές Διαθέσεις

Σκαμπανεβάσματα.. Μέρες που σου γεμίζουν το μυαλό με ιδέες και σε σπρώχνουν στη δύνη της παραγωγικότητας, μέρες που στις δίνουν με το σταγονόμετρο και μέρες που στερεύεις τελείως. Για όσο πάρει. Υπομένεις και επιμένεις όμως σκεπτόμενος τα καλύτερά σου που κάποια στιγμή θα ξανα-έρθουν. Συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, αλλά παρατηρείται περισσότερο στις ευαίσθητες καλλιτεχνικές ψυχές.

 

Έχω δει καλλιτέχνες να παρασύρονται τόσο από το αντικείμενο που προσπαθούν να δώσουν ζωή όσο και αυτούς που ξημεροβραδιάζονται στον χώρο τους για ημέρες, χωρίς να αφήσουν απολύτως κανένα ίχνος δημιουργίας γιατί δεν είναι η "φάση" τους καλή. Δεν είμαι υπάλληλος του δημοσίου να μη με νοιάζει. Είναι η ψυχή μου που δουλεύει όχι το χέρι μου.

Ζωγράφοι, γλύπτες, αγγειοπλάστες, χαράκτες, ποιητές, συγγραφείς, λογοτέχνες, μουσικοί, φωτογράφοι και πόσοι άλλοι. Μικροί ήρωες μέσα στην τρελή καθημερινότητα που προσπαθούν να ξεπεράσουν μόνοι τους ό,τι συναίσθημα θα τους λύγιζε για να πάνε παρακάτω. Κι αυτοί που δεν μπορούν να τα καταφέρουν; Αυτοί το μετατρέπουν σε κάποιας μορφής έργο που θα φέρει πάνω του τα στίγματα του πόνου και της λύπης που βίωσαν.

 

Ό,τι και να πούμε ξέρουμε ότι είναι όλοι τους πλάσματα άξια, ο καθένας στο είδος του και με τον τρόπο του. Πίνακες που κυκλοφορούν στην αγορά με αντάλλαγμα 200.000 ευρώ ο ένας, στίχοι μελοποιημένοι που μπορούν και συνοψίζουν όλη την άδικη / πονεμένη / σημαδεμένη ζωή ενός ανθρώπου πωλούνται για κάποιες χιλιάδες ευρώ επίσης. Αλήθεια αφού κατά τους ειδικούς μπορούν και εκτιμώνται σε ευρώ αυτές και πολλές άλλες δημιουργίες, τι μας εμποδίζει από το να εκτιμήσουμε και τον αρχικό δημιουργό αυτών; Μπορεί κάποιος να υπολογίσει λοιπόν το κόστος της.. ψυχής; Φυσικά και όχι. Είναι ανεκτίμητη όπως θα έπρεπε να είναι και τα δημιουργήματά της χωρίς να εμπίπτουν στο καθεστώς της ανταλλαγής με ευρώ, δολάριο, λίρα κλπ

 

Δεν αντιλέγει κανείς στο ότι ελάχιστα πράγματα μπορούμε να κάνουμε εάν δεν πληρώσουμε και ακόμα πιο λίγα προτιθέμεθα να κάνουμε εάν δεν λάβουμε το "ανάλογο" αντίτιμο. Το ανάλογο όμως στην τέχνη είναι τόσο σχετικό για τον αγοραστή όσο και για τον δημιουργό.