Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Άσε με να βρω τον εαυτό μου..

Τι δύναμη έχει για έναν έφηβο/η - ενήλικο/η το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε;
Πολύ συχνά παρατηρείται το φαινόμενο κατά το οποίο πιστεύει, αισθάνεται και θεωρεί ότι μετατρέπει τις δικές του σκέψεις σε πράξεις ενώ η αλήθεια είναι ότι  προσπαθεί αδιάκοπα να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ανθρώπων που τον έφεραν στον κόσμο. Να ικανοποιήσει τις επιθυμίες τους, να δει το χαμόγελο της αποδοχής στα χείλη τους.
Μια φωνή που λέει Δείτε με. Εδώ είμαι. Πρόθυμος να σας κάνω περήφανους.

Το μείζον ζήτημα σε αυτή την υπόθεση είναι ότι πραγματικά δεν αντιλαμβάνεται ποιες από τις αποφάσεις ζωής που έχει πάρει προέρχονται αποκλειστικά από τον ίδιο και ποιες είναι "φυτευτές". Δυσκολεύεται να δει, πλανάται και συνεχώς υποστηρίζει στους γύρω ότι αυτό θέλει, αυτό αποφάσισε. Φυσικά, δεν είναι εύκολο να φωνάξει ότι ακολουθεί ξένη βούληση.
Δυστυχώς η διαπίστωση ότι κάποιες ενέργειες που καθόρισαν την ζωή του δεν προήλθαν από αυτόν, τις περισσότερες φορές έρχεται χρονικά αργά. Τόσο αργά, που αισθάνεται ότι σε όποια στάση του τρένου και αν περιμένει, αυτό, δεν θα του κάνει την χάρη να περάσει για να μπει μέσα. 
 
Ο χρόνος είναι αμείλικτος. Ένας αόρατος δάσκαλος που βρίσκεται δίπλα μας όσο είμαστε στη γη και έρχεται κάπου κάπου για να μας βάλει σε διαδικασία να σκεφτούμε για τις επιλογές μας.
Παρόλα αυτά πρέπει να ζούμε με αισιοδοξία. Ακόμα και αν είναι έτσι, η ανθρώπινη υπόσταση έχει τη δύναμη μέσα της να μην εγκαταλείπει, να μην παραδίδεται. Ό,τι έχουμε βιώσει, το βιώσαμε και καλώς ήρθε στη ζωή μας. Αναθεωρώντας, ψάχνοντας, διορθώνοντας, είμαστε πάντα ικανοί να ζήσουμε αν όχι όλη τη ζωή, τουλάχιστον ένα μέρος της ζωής που θα θέλαμε να έχουμε. Συμπεριλαμβανόμενες και μικρές αλλά σημαντικές στιγμές όπως να απολαύσουμε τον καφέ μας με τον άνθρωπο που θέλουμε να τον απολαύσουμε, να πάρουμε το κατοικίδιο που μας αρέσει, να μεταφερθούμε στην πόλη που αγαπάμε και να χαμογελάμε συχνότερα χωρίς ενοχές.
Μια καλή αρχή είναι να αφεθούμε στην παιδική αγνότητα. Ζώντας σαν ενήλικες με παιδική ψυχή, είναι σίγουρο ότι δε θα μας απασχολήσει ξανά η αυστηρή και στεγανοποιημένη ζωή των ενηλίκων. Των "μεγάλων" που θα λέγανε και τα παιδιά..
 
Posted by
Maria Tsoli