Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Όμορφος κόσμος

Έχετε φανταστεί άραγε πως θα είναι το κοινώς αποκαλούμενο "τέλος του κόσμου"; Τι σημαίνει, στα πλαίσια της κοινωνίας του 2015, ότι ο κόσμος τελειώνει και μαζί του όλος αυτός ο μακροσκελής κατάλογος πλασματικών αναγκών και υλικών αγαθών που δημιουργήσαμε μετά κόπων και βασάνων για να τις καλύψουμε μία προς μια; Θα είμαστε εμείς, οι κάτοχοι των μαγικών φίλτρων, που θα τινάξουμε στον αέρα πολιτείες, μήπως η Φύση θα αναλάβει τον ρόλο αυτό, απαλλάσσοντάς μας από την ματαιότητά μας και αφανίζοντας τα πάντα με φυσικό τρόπο ή θα είναι συνδυασμός καταστάσεων; Στην τελική... θα έρθει τέλος; Τι μορφή θα έχει;

Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε τον άνθρωπο που δεν αρκούταν στα πολλά, αλλά να ικανοποιούταν κάπως στα πάρα πολλά, ένα πλάσμα αδηφάγο και λυσσαλέο για άνεση, τώρα να προσπαθεί να συμβιβαστεί στα λίγα, αλλά αρκετά για να του εξασφαλίζουν μία άνετη και αξιοπρεπή ύπαρξη, ή ..συνύπαρξη με τα υπόλοιπα θηρία που θα τον κυνηγήσουν για να απολαύσουν λίγο από τη βορά του προνομιούχου. Είναι όντως σκληρή η προπόνηση για τον αγώνα επιβίωσης. Θα απαιτήσει κυρίως από τον φαντασμένο, αυτόν που ακόμα δεν έχει καταλάβει και γύρω του τι γίνεται, να πάρει την ωραία σκάλα του, να κατέβει από τον 8ο όροφο στην πολυκατοικία της αλαζονείας που βρίσκεται και να προσγειωθεί άμεσα στον ημιώροφο, ίσως και στο ισόγειο, αλλά μπορεί να χρειαστεί να κατέβει και μία βόλτα στο υπόγειο. Όχι για να αυτομαστιγωθεί βροντοφωνάζοντας "που κατάντησα" αλλά για να ξεπλυθεί με το νερό της ανθρωπιάς, αυτής που κάπου στο διάβα της ζωής του παραμέλησε και εν τέλει έχασε. Μαζί με την ανθρωπιά πέθαναν και άλλες αξίες με σημαντικότερη την αλληλ-εγγύη. 

Είναι γραφικός αυτός που ακόμα τείνει το χέρι του για να σηκώσει τον πλησίον του από τον συναισθηματικό πάτο που έπεσε. Το σύνολο σταμάτησε να ανησυχεί για το ξένο πρόβλημα, γύρισε την πλάτη στον πόνο αλλά έφτασε στο σημείο να προκαλεί και πόνο, στοιχείο των λαών που δεν εκπολιτίστηκαν ποτέ και δεν αγκάλιασαν τις, βασικότατες για αρμονική συνύπαρξη, έννοιες που η αρχαία Ελλάδα καλλιέργησε. Σκοτώσαμε το συναίσθημα από φόβο μην χάσουμε ό,τι θεωρήσαμε ουσιώδες για να ζούμε, σε έναν λαμπρό κόσμο χωρίς ψυχή και παλμό. Όπου βλέπεις το πολύχρωμο και μυρωδάτο άνθος αλλά αν κοιτάξεις καλά δεν υπάρχει ρίζα στο φυτό.

Δεν χωράει αμφισβήτηση ότι η γη φλερτάρει με έναν νέο κύκλο δεδομένων που ρέουν προς πάσα κατεύθυνση, φυλή, γλώσσα, θρησκεία. 
Ο θάνατος φέρνει την ζωή και η ζωή μας οφείλει να μπει στην σφαίρα του επαναπροσδιορισμού. 
Μία ευχή όσο ποτέ, αν είναι να τελειώσει κάτι, ας είναι οι ανθρώπινες αδυναμίες και ανασφάλειες, ο κτητικός μας, βάρβαρος εαυτός.


Posted by

Maria Tsoli