Τρίτη 15 Ιουλίου 2014

Ποιος είναι το αφεντικό...

 Μπορεί να λέγεται τάση προς επιβολή, μπορεί και να είναι ο χαρακτήρας του έτσι διαμορφωμένος, όμως θα παρατηρήσει κανείς ότι στις περισσότερες συναναστροφές του καταλήγει σπάνια σε συμφωνία όντας δημιουργός εχθρικού και τεταμμένου κλίματος. Η φωνή αλλάζει χρώμα, τα νεύρα του εγκεφάλου του ξεχωρίζουν στο μέτωπο και ενστικτωδώς θα κουνήσει το χέρι στον αέρα με σπασμωδικές κινήσεις, μόνο που θα νιώσει το ανάστημα του "αντιπάλου" του να υψώνεται. Δεν θέλει αντίλογο, δεν μπορεί να τον δεχθεί.

Είναι ένα πρότυπο ανθρώπου που το συναντάμε στη δουλειά κυρίως, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι  στρέφοντας το κεφάλι δεν θα τον βρούμε στο σπίτι μας μέσα, στην άλλη άκρη του κρεβατιού μας ίσως. Στην πλειοψηφία τους, οι χαρακτήρες αυτοί έρχονται  στη ζωή μας είτε από ανάγκη είτε από επιλογή. 
Στην πρώτη περίπτωση φέρουμε την ευθύνη της διαιώνισης της προβληματικής κατάστασης που βιώνουμε ακριβώς επειδή δεν κάνουμε κάτι για να απαλλαγούμε από αυτούς. Εάν επιδιώκουμε να είμαστε οδοιπόροι στη ζωή μαζί τους, αυτό σημαίνει ότι επιλέγουμε ταυτοχρόνως να συμμεριστούμε τις επιλοκές που λαμβάνουν χώρα στον εγκέφαλό τους. Βιώνουμε οικειοθελώς και εμείς ένα οδυνηρό αποτέλεσμα μιας παρελθούσης, επώδυνης, παιδικής ηλικίας : Ένα άχαρο παρόν και ένα αδιάφορο μέλλον. Δεν απαιτεί πολύ σκέψη. Ποιος σχεδιάζει να διανύσει κατ' αυτόν τον τρόπο την πορεία της ζωής του; Εάν το αντιμετωπίσουμε σαν εξωτερικοί παρατηρητές, τότε σίγουρα δε θα μπλεχτούμε σε αυτά τα δίχτυα. Προσεκτικά και με τα μάτια μας ορθάνοιχτα αποφεύγουμε την παγίδα και συνεχίζουμε την πορεία μας στο πέλαγος, ελεύθεροι.

Στη δεύτερη περίπτωση υπάρχει το κλειδί της στωικής ανοχής για να μπορέσουμε να χτίσουμε τον δικό μας παράδεισο. Πολύχρωμες εικόνες, φυσικά τοπία, χαμόγελα, ταξίδια μπορούν να αγκαλιάζουν τις σκέψεις μας, ώστε οι ίδιες να γίνουν η κινητήριος δύναμή μας. Δύναμη για τι; Μα φυσικά για να μην ακούμε ό,τι μας ενοχλεί και μας απομακρύνει από αυτό το άπιαστο που με κόπο έχουμε δημιουργήσει και που μόνο εμείς ξέρουμε. 
Και τότε ένα ανεξήγητο χαμόγελο θα ζωγραφίσει το πρόσωπό μας εγείροντας απορίες. Αν το αφήσουμε να βγει, ίσως κάποιοι το αντιγράψουν κάνοντας και το δικό τους κόσμο καλύτερο.

Posted by
Maria Tsoli

Κυριακή 6 Ιουλίου 2014

Μυρωδιά Χρυσάνθεμου

"Δεν είναι να πας στην Αθήνα για εξέτασεις... Γυρίζεις πίσω ξαπλωτός..". Κάτι τέτοιο ψέλλισε στον διπλανό του ο γηραιός κύριος λίγο πριν φτάσει στα σοκάκια του χωριού, ξαπλωτός, ο αγαπητός Σταμάτης. Κόσμος είχε μαζευτεί και περίμεναν όλοι με ανυπομονησία το γεγονός της ημέρας. Τη στιγμή του ταξιδιού του Σταμάτη στον επουράνιο κόσμο. Κουνούσαν τα κεφάλια τους σκεπτικοί, οι λέξεις κρίμα και άδικο έβγαιναν συνεχώς από τα χείλη τους και η καμπάνα χτυπά πένθιμα και πένθιμα κάνοντας ακόμα πιο δυνατή την ανυπομονησία τους.

Αρχίζω να αισθάνομαι ότι αν καθυστερήσει λίγο ακόμα, θα έρθουν τα πρώτα παράπονα.. Βλέμματα, φιλιά, αγκαλιές, νεύματα και το μαύρο κυκλοφορεί παντού. "Μαύρη η ώρα που έπεσε στα χέρια των ξένων. Τι το 'θελε και πήγε στην Αθήνα; Για εγχείρηση ρουτίνας τον βάλανε και δεν βγήκε ποτε." Και οι ερωτήσεις διαδέχονται η μία την άλλη "Τι κάνετε εσείς; Καλά;" , "Εεε.. ας τα λέμε καλά", με βαρύ και νωχελικό τόνο. Ένα είναι σίγουρο, ότι είστε καλύτερα από τον εκλιπόντα. Γιατί λοιπόν δεν προσθέτετε λίγη χαρά και βεβαιότητα στη φωνή σας; "ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ" πείτε και εννοείστε το, αναγνωρίστε το, νιώστε ευγνώμονες γι' αυτό.Με σταυρωμένα τα χέρια αγωνιζόμενη να ανεβείτε στο πιο ψηλό πεζούλι που θα σας εξασφαλίσει καλύτερη θέα, αγνοείτε την ουσία την ερώτησης και απαντάτε μηχανικά. 

Δεν υπάρχει πιο αυθεντική στιγμή να νιώσει κάποιος το μεγαλείο της ζωής από αυτή που αποχαιρετούμε κάποιον για το μεγάλο ταξίδι. Εκείνες τις ώρες πρέπει πιο πολύ από ποτέ να κάνει ο καθένας μας μια βουτιά στα άδυτα του χαρακτήρα του και να διορθώσει τα τρωτά του σημεία. Να γίνει καλύτερος άνθρωπος και ειλικρινές πρόσωπο. Η συντομία της ζωής γίνεται εντονότερη κάθε φορά που η ψυχή μας και το μυαλό μας περιστέφονται σε ασήμαντα για την εξέλιξή μας δεδομένα, περιορίζοντάς μας έτσι από το να αποδεσμευτούμε από τις αδυναμίες μας και να τις μετατρέψουμε σε δυνάμεις. Όλη μας η φαιά ουσία οφείλει να κατευθύνεται προς δύο παράλληλους δρόμους : στην αυτοπραγμάτωση και στην αυτοεξάρτησή μας.

Η τελετη τελείωσε. Κάπου στα χαμένα ακούγεται μία φωνή : "Όποιος θέλει καφεδάκι, κερνάω".

Posted by
Maria Tsoli