Μυρωδιά Χρυσάνθεμου

"Δεν είναι να πας στην Αθήνα για εξέτασεις... Γυρίζεις πίσω ξαπλωτός..". Κάτι τέτοιο ψέλλισε στον διπλανό του ο γηραιός κύριος λίγο πριν φτάσει στα σοκάκια του χωριού, ξαπλωτός, ο αγαπητός Σταμάτης. Κόσμος είχε μαζευτεί και περίμεναν όλοι με ανυπομονησία το γεγονός της ημέρας. Τη στιγμή του ταξιδιού του Σταμάτη στον επουράνιο κόσμο. Κουνούσαν τα κεφάλια τους σκεπτικοί, οι λέξεις κρίμα και άδικο έβγαιναν συνεχώς από τα χείλη τους και η καμπάνα χτυπά πένθιμα και πένθιμα κάνοντας ακόμα πιο δυνατή την ανυπομονησία τους.

Αρχίζω να αισθάνομαι ότι αν καθυστερήσει λίγο ακόμα, θα έρθουν τα πρώτα παράπονα.. Βλέμματα, φιλιά, αγκαλιές, νεύματα και το μαύρο κυκλοφορεί παντού. "Μαύρη η ώρα που έπεσε στα χέρια των ξένων. Τι το 'θελε και πήγε στην Αθήνα; Για εγχείρηση ρουτίνας τον βάλανε και δεν βγήκε ποτε." Και οι ερωτήσεις διαδέχονται η μία την άλλη "Τι κάνετε εσείς; Καλά;" , "Εεε.. ας τα λέμε καλά", με βαρύ και νωχελικό τόνο. Ένα είναι σίγουρο, ότι είστε καλύτερα από τον εκλιπόντα. Γιατί λοιπόν δεν προσθέτετε λίγη χαρά και βεβαιότητα στη φωνή σας; "ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ" πείτε και εννοείστε το, αναγνωρίστε το, νιώστε ευγνώμονες γι' αυτό.Με σταυρωμένα τα χέρια αγωνιζόμενη να ανεβείτε στο πιο ψηλό πεζούλι που θα σας εξασφαλίσει καλύτερη θέα, αγνοείτε την ουσία την ερώτησης και απαντάτε μηχανικά. 

Δεν υπάρχει πιο αυθεντική στιγμή να νιώσει κάποιος το μεγαλείο της ζωής από αυτή που αποχαιρετούμε κάποιον για το μεγάλο ταξίδι. Εκείνες τις ώρες πρέπει πιο πολύ από ποτέ να κάνει ο καθένας μας μια βουτιά στα άδυτα του χαρακτήρα του και να διορθώσει τα τρωτά του σημεία. Να γίνει καλύτερος άνθρωπος και ειλικρινές πρόσωπο. Η συντομία της ζωής γίνεται εντονότερη κάθε φορά που η ψυχή μας και το μυαλό μας περιστέφονται σε ασήμαντα για την εξέλιξή μας δεδομένα, περιορίζοντάς μας έτσι από το να αποδεσμευτούμε από τις αδυναμίες μας και να τις μετατρέψουμε σε δυνάμεις. Όλη μας η φαιά ουσία οφείλει να κατευθύνεται προς δύο παράλληλους δρόμους : στην αυτοπραγμάτωση και στην αυτοεξάρτησή μας.

Η τελετη τελείωσε. Κάπου στα χαμένα ακούγεται μία φωνή : "Όποιος θέλει καφεδάκι, κερνάω".

Posted by
Maria Tsoli