Τετάρτη 22 Μαρτίου 2017

Αλμύρα



Είναι από τα πιο δύσκολα έργα. Απαιτεί πολύ καλό υλικό για να γίνει η σωστή, η ακέραιη, η σε γερά θεμέλια υποδομή. Χρόνια κατασκευάζεται και άπαξ ολοκληρωθεί σωστά δεν καταρρέει ποτέ το οικοδόμημα της στέρεας βάσης που πατά η προσωπικότητα του καθενός. Είναι η σωτήρια αυτοπεποίθηση. 

Αν ήταν ομπρέλα θα σε προστάτευε από τη βροχή, αν ήταν τζάκι θα σε ζέσταινε από το αδυσώπητο κρύο, αν ήταν σπίτι θα ήσουν ασφαλής μέσα του σωσμένος από τον κυκλώνα που παρασύρει στο διάβα του τα πάντα έξω από την πόρτα σου.
Είναι όμως άυλη αλλά προστατεύει τον ναό της ψυχής σου. Μπορεί να ένιωσες ότι δε βοηθήθηκες αρκετά στην τρυφερή ηλικία για να την χτίσεις σωστά είτε επειδή ότι τα υλικά σου ήταν κακής ποιότητας είτε επειδή ήταν εντελώς απόντα. Τίποτα όμως δε θα πρέπει να σε σταματά στο συνεχές, μετέπειτα, χτίσιμό της έως ότου ολοκληρωθεί και την φέρεις στα μέτρα τα δικά του. Μόνος σου.

Το κυνήγι βιωμάτων είναι αυτό που φέρνει τον άνθρωπο ακόμα πιο κοντά σε αυτό τον στόχο. Το δύσκολο είναι να πάρει ως απόφαση να ζήσει κάποιες καταστάσεις εκτός συμβατικού, να κάνει την αρχή στο άγνωστο. Μέσα από τη διαδοχική συνύπαρξη με οτιδήποτε νέο, οτιδήποτε σημάνει μία ξεχωριστή αρχή, ξεκινάει να περιμένει αυτό που αρμόζει να έρθει στο διάβα του. Ανάλογα πορεύεται και υψώνει κατά το δοκούν τον πήχη των ηθικών - υλικών αμοιβών που περιμένει. Σε αυτό το σημείο περίπου έρχεται η υπενθύμιση : Που τοποθετεί τον εαυτό του για να φτάσει να νιώθει ότι αυτά που περιμένει είναι εκείνα που πρέπει να είναι; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό θα τoυ τη δώσει μονομιάς η αυτοπεποίθηση που φωλιάζει μέσα του. 

Καθημερινά επαναλαμβανόμενες φράσεις όπως, δεν έγινε κάτι, την άλλη φορά με πληρώνεις, ή δεν έκανα και τίποτα, ο καθένας μπορεί να κάνει αυτό που έκανα εγώ, διανθισμένες με το γνωστό αμήχανο χαμόγελο που κρύβει ελαφριά ενόχληση συνεχώς κεκαλυμμένη από το φόβο της αρνητικής κριτικής, οφείλουν να βγουν σιγά σιγά από το λεξιλόγιο ενός που θωρακίζει τον εαυτό του με προσωπικό μόχθο για να τονώσει την πίστη στις ικανότητές του. Η προσοχή πρέπει να είναι στραμμένη στην ιδέα ότι αυτό που κάνει, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι πανομοιότυπο με αυτό που κάνει κάποιος άλλος γιατί ο καθένας βάζει τη δική του πινελιά που τον κάνει ξεχωριστό και μοναδικό στο είδος του. 

Εν τέλει, ας μιμηθούμε τις πέτρες που κείνται στο βυθό της θαλάσσης, σίγουρες για την ομορφιά που χαρίζουν απλόχερα στον υδάτινο κόσμο. Ακλόνητοι και σε διαρκή κίνηση, που όπως και αυτές, μπορούμε να προσφέρουμε την προσωπική μας γοητεία όπου κι αν μεταφερθούμε.

Σάββατο 4 Μαρτίου 2017

Σκάκι για έναν παίκτη



Οι ικανότητες του ανθρώπινου εγκεφάλου είναι απεριόριστες. Έρευνες  δείχνουν ότι χρησιμοποιούμε μόνο το 1% των νοητικών δυνατοτήτων μας. Ανάλυση, σύνθεση, διαίρεση, πολλαπλασιασμός. Με τον τελευταίο όρο θα τολμούσα να αναφερθώ στον ουσιαστικό συλλογισμό διαφόρων θεμάτων χωρίς την απόσπαση προσοχής, δεξιότητα από τις γοητευτικότερες  του μυαλού μας.

Με αφορμή κάποιες παροντικές μου καταστάσεις, ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με αυτό το χάρισμα το οποίο αρκετοί μοιράζονται μαζί μου χωρίς να το γνωρίζουν, ενδεχομένως επειδή δεν τους έχει δοθεί ακόμα η ευκαιρία να το ανασύρουν στο φως. Αναφέρομαι στην τάση του να αναλύω λεπτομερώς και σιωπηρά, σημαντικά για εμένα θέματα, παρά τους συνεχείς εξωτερικούς θορύβους που έχουν ως τελικό αποδέκτη… εμένα.

Φυσικά δεν εννοώ την ηχορύπανση που σκορπά η διέλευση ενός απορριμματοφόρου η οποία χτυπά προς όλες τις κατευθύνσεις της ατμόσφαιρας, αλλά τις ανθρώπινες λέξεις – φράσεις που στόχο έχουν να φτάσουν στο δικό μου αυτί και να με κάνουν κοινωνό των περιεχομένων τους, ανεξαρτήτως εάν προκαλούν ή όχι το ενδιαφέρον μου.

Μπορεί να μη βρίσκει σύμφωνους τους περισσότερους γύρω μου, αλλά θα υποστήριζα ότι είναι η χειρότερη μορφή θορύβου καθότι βάζει τον εγκέφαλο και κατ’ επέκταση  το άτομο σε μια διαδικασία νοητικού διχασμού. Από τη μία η φυσική ροπή προς αυτά που επιθυμούμε να ακούσουμε και  από την άλλη η κόντρα πραγματικότητα, που για κάποιο χρονικό διάστημα επιτάσσει να εστιάσουμε την προσοχή μας, όσο μπορούμε, στον χείμαρρο ασυνάρτητων και ενοχλητικών προτάσεων που εισέρχονται στο αυτί μας.

Η παρατεταμένη έκθεσή μας σε αυτό το περιβάλλον σίγουρα δε μας τοποθετεί στον παράδεισο της ευφορίας και της ανεμελιάς αφού οι ρυπαροί ήχοι κουράζουν το νευρικό μας σύστημα, ιδιαίτερα αν συνοδεύονται από μία γερή κούπα καφέ και ατονούν την οξύτητα των αισθήσεων.
Η στάση του «ρυπαίνοντας» συνοδεύεται και από ένα άλλο χαρακτηριστικό που συνοψίζεται στο ακόλουθο συμπέρασμα «Μιλάω δέκα, ακούω ένα». Ίσως και μηδέν, καθότι τα συνεχή καταφατικά νεύματα που εξασκεί προς ένδειξή ναι, ναι, ναι, συμφωνώ, δεν πείθουν κανέναν. Ούτε το θύμα που προσπαθεί να παρέμβει με οποιοδήποτε τρόπο στον ατέρμονο μονόλογο της μοναξιάς του για να αποφύγει την έκρηξη τύπου Φτάνει πια, σταμάτα να μιλάς, ούτε τον ίδιο. Ο έχων την προδιάθεση να ακούγεται διαρκώς δεν αντέχει να ακούει τον συνομιλητή του και πρέπει επειγόντως να καλύψει κάθε άλλον ήχο που δεν προέρχεται από αυτόν.

Αν νιώθετε ότι βρίσκονται κοντά σας τέτοιοι άνθρωποι που σας κάνουν να περιμένετε πίσω από την πόρτα του σπιτιού σας μέχρι να απομακρυνθούν πρώτοι και να πάρετε κατόπιν αυτών το ασανσέρ ή η θέα της απομακρυσμένης τους φιγούρας σας παρακινεί να κατευθυνθείτε στο διπλανό στενό προς αποφυγή διασταύρωσης μαζί τους τότε είναι προτιμότερο να αλλάξετε πολυκατοικία ή γειτονιά αφού, ψέμα δεν είναι, ό,τι προσπαθούμε διακαώς να διατηρούμε σε απόσταση, βρίσκει διέξοδο να κάνει στάση δίπλα μας.