Αλμύρα

Είναι από τα πιο δύσκολα έργα. Απαιτεί πολύ καλό υλικό για να γίνει η σωστή, η ακέραιη, η σε γερά θεμέλια υποδομή. Χρόνια κατασκευάζεται και άπαξ ολοκληρωθεί σωστά δεν καταρρέει ποτέ το οικοδόμημα της στέρεας βάσης που πατά η προσωπικότητα του καθενός. Είναι η σωτήρια αυτοπεποίθηση. 

Αν ήταν ομπρέλα θα σε προστάτευε από τη βροχή, αν ήταν τζάκι θα σε ζέσταινε από το αδυσώπητο κρύο, αν ήταν σπίτι θα ήσουν ασφαλής μέσα του σωσμένος από τον κυκλώνα που παρασύρει στο διάβα του τα πάντα έξω από την πόρτα σου.

Είναι όμως άυλη αλλά προστατεύει τον ναό της ψυχής σου. Μπορεί να ένιωσες ότι δε βοηθήθηκες αρκετά στην τρυφερή ηλικία για να την χτίσεις σωστά είτε επειδή ότι τα υλικά σου ήταν κακής ποιότητας είτε επειδή ήταν εντελώς απόντα. Τίποτα όμως δε θα πρέπει να σε σταματά στο συνεχές, μετέπειτα, χτίσιμό της έως ότου ολοκληρωθεί και την φέρεις στα μέτρα τα δικά του. Μόνος σου.

Το κυνήγι βιωμάτων είναι αυτό που φέρνει τον άνθρωπο ακόμα πιο κοντά σε αυτό τον στόχο. Το δύσκολο είναι να πάρει ως απόφαση να ζήσει κάποιες καταστάσεις εκτός συμβατικού, να κάνει την αρχή στο άγνωστο. Μέσα από τη διαδοχική συνύπαρξη με οτιδήποτε νέο, οτιδήποτε σημάνει μία ξεχωριστή αρχή, ξεκινάει να περιμένει αυτό που αρμόζει να έρθει στο διάβα του. Ανάλογα πορεύεται και υψώνει κατά το δοκούν τον πήχη των ηθικών - υλικών αμοιβών που περιμένει. Σε αυτό το σημείο περίπου έρχεται η υπενθύμιση : Που τοποθετεί τον εαυτό του για να φτάσει να νιώθει ότι αυτά που περιμένει είναι εκείνα που πρέπει να είναι; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό θα τoυ τη δώσει μονομιάς η αυτοπεποίθηση που φωλιάζει μέσα του. 

Καθημερινά επαναλαμβανόμενες φράσεις όπως, δεν έγινε κάτι, την άλλη φορά με πληρώνεις, ή δεν έκανα και τίποτα, ο καθένας μπορεί να κάνει αυτό που έκανα εγώ, διανθισμένες με το γνωστό αμήχανο χαμόγελο που κρύβει ελαφριά ενόχληση συνεχώς κεκαλυμμένη από το φόβο της αρνητικής κριτικής, οφείλουν να βγουν σιγά σιγά από το λεξιλόγιο ενός που θωρακίζει τον εαυτό του με προσωπικό μόχθο για να τονώσει την πίστη στις ικανότητές του. Η προσοχή πρέπει να είναι στραμμένη στην ιδέα ότι αυτό που κάνει, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι πανομοιότυπο με αυτό που κάνει κάποιος άλλος γιατί ο καθένας βάζει τη δική του πινελιά που τον κάνει ξεχωριστό και μοναδικό στο είδος του. 

Εν τέλει, ας μιμηθούμε τις πέτρες που κείνται στο βυθό της θαλάσσης, σίγουρες για την ομορφιά που χαρίζουν απλόχερα στον υδάτινο κόσμο. Ακλόνητοι και σε διαρκή κίνηση, που όπως και αυτές, μπορούμε να προσφέρουμε την προσωπική μας γοητεία όπου κι αν μεταφερθούμε.