"Όταν χάνεις κάτι, τότε το
εκτιμάς", ακούγεται συχνά και είναι μία έκφραση που φοριέται έντονα στις
μέρες μας. Αναρωτιέμαι κάποια βράδια πόσο αληθινή είναι αυτή η
διαπίστωση σε έναν κόσμο όπου οι ανθρώπινες σχέσεις περνάνε καθημερινώς
από δύσβατα μονοπάτια για να έρθουν αντιμέτωπες στις περισσότερες των
περιπτώσεων με στοίβες αγριόχορτων που καλύπτουν πανύψηλες καγκελόπορτες
ερμητικά κλειστές.
Αναρωτηθείτε και εσείς
μαζί με εμένα, το γιατί, το πως και το πόσο συχνά λυγίσατε μπροστά σε
αυτό το ψυχολογικό αδιέξοδο που θυμίζει χείμαρρο συναισθημάτων, σπανίως εκπεφρασμένων και ως επί το πλείστον καταπιεσμένων.
Κινδυνεύοντας να ξεδιπλώσω δημοσίως ένα κομμάτι του εαυτού μου, θα επιλέξω
να ομολογήσω ότι η προαναφερθείσα διαπίστωση που σήμανε την αρχή αυτού
του κειμένου, χτυπά κόκκινο, όσον αφορά τη δική μου ιδιοσυγκρασία
απέναντι στις ανθρώπινες σχέσεις που σηματοδότησαν το παρελθόν μου,
καθορίζουν το παρόν μου - αλλά και γιατί όχι- θα σκιαγραφίσουν και το
μέλλον μου.
Για κάποιο ανεξήγητο λογο, που
πιθανολογώ ότι σχετίζεται με κάποια κρυφή πτυχή της προσωπικότητάς μου,
κάθε φορά που προσεγγίζω το συναίσθημα της εικονικής απόστασης -
αποκοπής με το πρόσωπο που δημιουργεί, κατά κύριο λόγο, θετική αύρα στον
χώρο μου, γεννάται μέσα μου το βίωμα που προκαλείται στον καθένα όταν
βρίσκεται στο πιο ξέφρενο και γρήγορο τρενάκι του λούνα παρκ..
Αγωνία, άγχος και εφήμερη εσωτερική αναταραχή που στην ιδέα ότι θα γίνει
μόνιμη, οδηγούμαι στο να χάσω την όποια αυτοκυριαρχία με την οποία έχει
προικίσει εμένα και κάθε άνθρωπο η Φύση.
Μιας και
αρέσκομαι όμως στην ανάλυση όλων αυτών των ..θετικών συναισθημάτων θα
θυμίσω ότι αναφέρθηκα σε εικονική αποκοπή. Η επικρατέστερη αιτία που επιλέγω να
μου χαρίζω ενίοτε, αυτή την επώδυνη άσκηση είναι αρκετά
προφανής.
Μέσα στον καθημερινό μαραθώνιο, χρειαζόμαστε να
αφιερώνουμε κάποια δευτερόλεπτα, αν τα λεπτά μας φαίνονται πολλά, για
να θυμόμαστε τι σημαίνουν κάποιοι άνθρωποι για το σήμερα και το αύριο
μας, εφόσον έχουμε ξεκάθαρο σκοπό να υπάρχουν δίπλα μας και στο αύριο.
Χρειαζόμαστε να δίνουμε ένα, δυνατό μεν σύντομο δε, πόνο σε εμάς τους
ίδιους, όποτε διαισθανόμαστε ότι καραδοκεί στη γωνία, η κόντρα με το
πρόσωπο που συνήθως είναι σημείο αναφοράς μας. Χρήζει εφορμογής ο
συνδυασμός αυτών των δύο προυποθέσεων για να μη φέρουμε ποτέ τον εαυτό
μας στη δυσάρεστη θέση, που ο χειρότερος σύμβουλος των ανθρωπίνων
σχέσεων εν ονόματι εγωισμός μπορεί να καταδικάσει... στην πραγματική
απόσταση - αποκοπή.
