Η ψυχή είναι αυτή που...

Όταν πονέσει βαθιά, δύσκολα θα γιάνει. Είπε η γιαγιούλα 98 ετών που θα την βαφτίσω Δωροθέα. Το σώμα θα συνέλθει κάποια στιγμή όταν λαβωθεί, η ψυχή όμως θα γυρίσει όπως ήταν;

 

Είναι αλήθεια. Πόσο ξοδευόμαστε άραγε για τον καλλωπισμό μας; Χρήματα για το κομμωτήριο που θα μας φτιάξει την κουπ, για την αισθητικό που θα μας ανανεώσει πρόσωπο και δέρμα, θεραπείες σώματος και ο κατάλογος δεν τελειώνει. Όλα αυτά είναι εκεί έξω, στη διάθεση του καθενός να τα προμηθευτεί εύκολα και να αλλάξει τη ζωή του προς το "καλύτερο". Να γίνει ποθητός, να ξανανιώσει.

Πόσο εύκολα όμως θα βρούμε τρόπους για την αποκατάσταση-άνθηση της ψυχής μας; Απ' όσο ξέρουμε όλοι δεν κυκλοφορούν αντίστοιχα προϊόντα στο εμπόριο, δεν θα τα βρούμε στα ράφια των super markets και φυσικά ούτε αναφέρομαι σε διάφορα μαντζούνια του φαρμακείου της φύσης που θα μας χαρίσουν κάποια βράδια ήσυχου ύπνου.

 

Είναι άλλος ο δρόμος της εσωτερικής γαλήνης. Πρόκειται για μονοπάτι δύσκολο και δύσβατο που βρίσκεται μέσα μας. Λέγεται προσπάθεια για αυτοπροσδιορισμό, αυτογνωσία, αυτοπραγμάτωση. Η χρονοβόρα αυτή διαδικασία δυσαρεστεί και κουράζει τον περισσότερο κόσμο και γι' αυτό μεν στρέφεται σε κάποιας μορφής καλλωπισμού, μόνο που αυτός περιορίζεται σε αυτόν που βλέπουν τα μάτια. Τον εύκολο. Τον προφανή.

 

Όντως κυκλοφορούν πάρα πολλοί όμορφοι άνθρωποι γύρω μας. Ελκυστικές γυναίκες, γοητευτικοί άνδρες. Διασταυρωνόμαστε συνέχεια μαζί τους. Έχουν προσέχει πολύ για να είναι αρεστοί και το πορτοφόλι τους γνωρίζει το πόσο. Όλη αυτή η προσπάθεια αξίζει τους διπλά μπράβο αν με την ίδια σχολαστικότητα, υπομονή, λεπτότητα και προσοχή παλέψουν και για την ικανοποίηση της ψυχής τους. Η ψυχή έχει ανάγκες και είναι ανώφελο να τις αγνοούμε, αφού κάποια στιγμή και με κάποιον τρόπο θα μας το δείξει μέσω των συμπτωμάτων επάνω στο αψεγάδιαστο σώμα που έχουμε χτίσει.

 

Σε συνθήκες αρμονίας σώματος - ψυχής, έχουμε μπροστά μας έναν πραγματικά όμορφο άνθρωπο που παραμένει το ίδιο όμορφος ακόμα και αν η ζωή του φερθεί σκληρά κάποια στιγμή στερώντας του το τέλειο πρόσωπό του ή τα δυο καλλίγραμμα πόδια του.

 

Άλλωστε όπως και να ζούμε, ό,τι και να έχουμε κάνει τη στιγμή που αφήνουμε τον κόσμο αυτόν για έναν άλλο, όλοι βρισκόμαστε να έχουμε τα ίδια σώματα και τα ίδια πρόσωπα. Απλά μερικά πρόσωπα φεύγουν με ένα ελαφρύ χαμόγελο.

 

Posted by

Maria Tsoli

Άσε με να βρω τον εαυτό μου..

Τι δύναμη έχει για έναν έφηβο/η - ενήλικο/η το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε;
Πολύ συχνά παρατηρείται το φαινόμενο κατά το οποίο πιστεύει, αισθάνεται και θεωρεί ότι μετατρέπει τις δικές του σκέψεις σε πράξεις ενώ η αλήθεια είναι ότι  προσπαθεί αδιάκοπα να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ανθρώπων που τον έφεραν στον κόσμο. Να ικανοποιήσει τις επιθυμίες τους, να δει το χαμόγελο της αποδοχής στα χείλη τους.
Μια φωνή που λέει Δείτε με. Εδώ είμαι. Πρόθυμος να σας κάνω περήφανους.

Το μείζον ζήτημα σε αυτή την υπόθεση είναι ότι πραγματικά δεν αντιλαμβάνεται ποιες από τις αποφάσεις ζωής που έχει πάρει προέρχονται αποκλειστικά από τον ίδιο και ποιες είναι "φυτευτές". Δυσκολεύεται να δει, πλανάται και συνεχώς υποστηρίζει στους γύρω ότι αυτό θέλει, αυτό αποφάσισε. Φυσικά, δεν είναι εύκολο να φωνάξει ότι ακολουθεί ξένη βούληση.

Δυστυχώς η διαπίστωση ότι κάποιες ενέργειες που καθόρισαν την ζωή του δεν προήλθαν από αυτόν, τις περισσότερες φορές έρχεται χρονικά αργά. Τόσο αργά, που αισθάνεται ότι σε όποια στάση του τρένου και αν περιμένει, αυτό, δεν θα του κάνει την χάρη να περάσει για να μπει μέσα. 

 

Ο χρόνος είναι αμείλικτος. Ένας αόρατος δάσκαλος που βρίσκεται δίπλα μας όσο είμαστε στη γη και έρχεται κάπου κάπου για να μας βάλει σε διαδικασία να σκεφτούμε για τις επιλογές μας.

Παρόλα αυτά πρέπει να ζούμε με αισιοδοξία. Ακόμα και αν είναι έτσι, η ανθρώπινη υπόσταση έχει τη δύναμη μέσα της να μην εγκαταλείπει, να μην παραδίδεται. Ό,τι έχουμε βιώσει, το βιώσαμε και καλώς ήρθε στη ζωή μας. Αναθεωρώντας, ψάχνοντας, διορθώνοντας, είμαστε πάντα ικανοί να ζήσουμε αν όχι όλη τη ζωή, τουλάχιστον ένα μέρος της ζωής που θα θέλαμε να έχουμε. Συμπεριλαμβανόμενες και μικρές αλλά σημαντικές στιγμές όπως να απολαύσουμε τον καφέ μας με τον άνθρωπο που θέλουμε να τον απολαύσουμε, να πάρουμε το κατοικίδιο που μας αρέσει, να μεταφερθούμε στην πόλη που αγαπάμε και να χαμογελάμε συχνότερα χωρίς ενοχές.
Μια καλή αρχή είναι να αφεθούμε στην παιδική αγνότητα. Ζώντας σαν ενήλικες με παιδική ψυχή, είναι σίγουρο ότι δε θα μας απασχολήσει ξανά η αυστηρή και στεγανοποιημένη ζωή των ενηλίκων. Των "μεγάλων" που θα λέγανε και τα παιδιά..

 

Posted by

Maria Tsoli

Η δύναμη της θέλησης.

Εάν ρωτήσουμε κάποιες εκατοντάδες ανθρώπων για τη στάση που έχουν γύρω από το θέμα εξαρτήσεων, θα συμφωνήσουν σε ένα κοινό. Ότι η εξάρτηση είναι .. κάτι κακό. Η εξάρτησή μας σε οτιδήποτε και σε οποιονδήποτε.

Κάθε εξάρτηση μας αφαιρεί τη δύναμη να πατάμε γερά και με σιγουριά στο έδαφος, νεκρώνει την δυνατότητα επιλογής, παραλύει τις φυσιολογικές εγκεφαλικές λειτουργίες και εξοντώνει την κριτική, αναλυτική και συνθετική μας ικανότητα. Στην εξάρτηση δεν ζούμε ως αυθύπαρκτα όντα, αλλά ως ετεροκατευθυνόμενα. Υποκινούμαστε από την αδυναμία η οποία θρέφει της τάσεις εξάρτησής μας ώσπου φτάνουμε να ζούμε έναν φαύλο κύκλο, η άκρη του οποίου είναι χαμένη κάπου στον κυκεώνα του μυαλού μας.

Νιώθω αδύναμος να κάνω διαφορετικά. Η αδυναμία είναι η λέξη κλειδί που θα μας βοηθήσει στην κατανόηση του φαινομένου αυτού. Τις περισσότερες φορές αισθανόμαστε ότι δεν κάνουμε χώρια από το υποκείμενο ή αντικείμενο προς το οποίο νιώθουμε αυτή την καταστροφική έλξη, ότι τρεφόμαστε μέσω της συνεχούς επαφής μαζί του και  ότι αν αλλάξουν τα ως τώρα, γνώριμα δεδομένα, ταυτόχρονα αυτό θα σημάνει και το «τέλος» μας.

Με μια προσεκτική ματιά, δεν θα αργήσουμε να δούμε ότι πίσω από αυτή την απλοϊκή υπόθεση που πράττει ο εγκέφαλός μας, κρύβεται η πηγή που αναπτύσσει και εξελίσσει την εξάρτηση. Ο φόβος.

Αν φανταστούμε ένα χωράφι ακαλλιέργητο και τον σπόρο που θα σπείρουμε τον ονομάζουμε αδυναμία  ενώ το νερό που θα ρίξουμε τον αποκαλέσουμε φόβο, τότε το αρρωστημένο στάχυ που θα γεννηθεί θα λέγεται εξάρτηση.

Ο απροσδιόριστος φόβος αν δεν κοπεί από τη στιγμή της γέννησής του μέσα μας, τότε είναι αρκετά δύσκολο να εξαλειφθεί στο διάβα της ζωής μας. Θα βρίσκει συνεχώς αφορμές και θα γιγαντώνεται σαν αφρικάνικος φερόκακτος.

Σαν άνθρωποι φοβόμαστε εκ γενετής μπροστά στο άγνωστο και η προσκόλληση κάπου μας δίνει την ψευδαίσθηση της σιγουριάς, της ασφάλειας και της μη αλλαγής. Κάπου σταθερά να ακουμπάμε..

Η ζωή μας απαιτεί ρίσκο. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να εξερευνήσουμε κάποια από τα εκατομμύρια μονοπάτια που βρίσκονται στην ψυχής μας. Αλίμονο αν πιστέψουμε ότι δρόμος είναι μόνο ένας και πεισμώσουμε μανιωδώς να τον ακολουθούμε μόνο και μόνο από βεβαιότητα ότι αν τραβήξουμε άλλη πορεία μπορεί και να χαθούμε.

Με επιμονή και υπομονή θα βγούμε μόνοι μας, σε άλλα συναρπαστικά μέρη που μας περιμένουν στο κατώφλι.

Posted by
Maria Tsoli

Οι αληθινοί άνθρωποι

Ό,τι λάμπει δεν είναι αληθινός χρυσός και ό,τι δεν λάμπει μπορεί και να είναι.

Οι αληθινοί άνθρωποι είναι αυτοί που δηλώνουν το πρόβλημά που αντιμετωπίζουν με τον συνάνθρωπο, το σύστημα, το κράτος, χωρίς περιστροφές, χωρίς προλόγους και κατακλείδες ή μισά λόγια. Είναι αυτοί που θα θυσιάσουν την, φαινομενικά, καλή εικόνα τους για να πετάξουν από πάνω τους το βάρος της καταπίεσης άσχημων συναισθημάτων που βιώνουν.

Δυστυχώς η κοινωνία των "τύπων" του σήμερα κατακρίνει και καταδικάζει την έκφραση αυτών των αληθινών συναισθημάτων. Βρίσκει μεθόδους για να παραπετάξει τους εκφραστές αυτών στο καλάθι των προβληματικών και επικίνδυνων στοιχείων.
Είναι γεγονός ότι ένας οξύς χαρακτήρας θα δυσκολευτεί να "πάει με τα νερά" του συστήματος και να κινηθεί μέσα στα αύστηρα πλαίσια συμμόρφωσης που αυτό επιτάσσει. Γίνεται δέκτης διαφόρων κοσμητικών επιθέτων από την πλειοψηφία του κόσμου που αξιολογεί άκριτα και απολαμβάνει πληθώρα επικριτικών βλεμάτων τα οποία πέφτουν πάνω του σαν ηλεκτρομαγνητικές καταιγίδες. Κάποιοι, - λίγοι - θα θελήσουν να νιώσουν λίγο από την ολοκλήρωση και την ψυχική ευφορία που νιώθει ο ίδιος όταν αντίκειται στο κατεστημένο και θα ταχθούν με το μέρος του ενώ άλλοι - οι περισσότεροι, βρίσκονται απέναντί του. Είναι οι λιγότερο έως καθόλου τολμηροί που δεν επιθυμούν να αναταράξουν μαζί του την καθεστηκυία τάξη.

Το αποτέλεσμα είναι να παλεύει μόνος. Ένας ηθοποιός σε μία παράσταση με εκατομμύρια θεατές, ένας τραγωδός σε αρχαίο θέατρο, ένα χελιδόνι που προσπαθεί να φέρει την άνοιξη. 

Οφείλουμε να θυμόμαστε ότι οι μεγάλες αλλαγές υποκινούνται από ένα όραμα που το μοιράζονται εκατομμύρια συνειδήσεις και από αληθινά, δυνατά και πηγαία συναισθήματα. Σε αυτές τις καταστάσεις δεν υπάρχει χώρος για τον αρνητισμό, τον πεσιμισμό και τον γνωστό ελληνικό "ωχαδερφισμό". Οι πρωτοπόροι και δημιουργοί του ρηξικέλευθου, ζουν μόνο στο εδώ και τώρα. Φέρουν ένα σώμα που ως συντριπτική πλειοψηφία, θα ανατρέψει την υπάρχουσα καθημερινότητα.

Οι λαικές ρήσεις έχουν πολλούς λόγους να εφαρμοστούν στην σημερινή εποχή. Η προσεκτική μελέτη αυτών, μαζί με την αλήθεια που κρύβει μέσα του ο καθένας απο εμας είναι η καλύτερη μαγιά που θα οδηγήσει στην εσωτερική αλλαγή. Και εκεί αρχίζουν όλα..

Posted by
Maria Tsoli

Σχέσεις εμπιστοσύνης

Οι διανθρώπινες σχέσεις συχνά δοκιμάζονται, διακόπτωνται άρδην, ανανεώνονται, ζωντανεύουν, συνεχίζουν ή τερματίζουν. Πολλές οι αφορμές και οι ουσιαστικές αιτίες που τις οδηγούν σε αυτό το παιχνίδι τριβής - δοκιμής. 

Εξετάζοντας τις γονεικές σχέσεις καταλήγουμε, τις περισσότερες φορές, στην άποψη ότι η απόσταση που δημιουργείται μεταξύ γονέα και παιδιού έγκειται στην έλλειψη εμπιστοσύνης που θρέφει ο πρώτος απέναντι στον δεύτερο και στον βαθμό που γίνεται αντιληπτό αυτό το συναίσθημα του πρώτου, από τον δεύτερο. Είναι συνήθης ο εξής διάλογος.. Δεν σου έχω καμμία εμπιστοσύνη, δεν ξέρεις εσύ / Το ξέρω μπαμπά.

Τη στιγμή που το παιδί θα νιώσει ότι δεν χαίρει την πατρική/μητρική εμπιστοσύνη, αρχίζουν όλα τα προβλήματα και οι αμφιβολίες μέσα του για το "αν μπορεί". Την ώρα της σχολικής καλημέρας και προσευχής βρίσκεται κάπου κρυμμένο ανάμεσα στα άλλα παιδάκια για να νιώθει ότι δεν φαίνεται, σπανίως σηκώνει το χέρι του για μάθημα ή για να τολμήσει να δώσει μία απάντηση σε κάποια ερώτηση και η ιδέα μόνο ότι θα γίνει πρόεδρος της τάξης του προκαλεί, συνεχείς ζαλάδες και στομαχικές διαταραχές. Μεγαλώνοντας δυσκολεύεται να πιστέψει ότι είναι αρεστός από το αντίθετο φύλο, ότι μπορεί να στεριώσει μία, δημιουργηθείσα από αυτόν, οικογένεια ή ότι μπορει να γίνει πρότυπο γονέα. Η έλλειψη εμπιστοσύνης που βίωνε στα παιδικά χρόνια έρχεται τώρα για να γκρεμίσει την προσπάθεια για χτίσιμο μίας υγιούς σχέσης με τον σύντροφο. Νιώθει αδύναμος να τον πιστέψει και πολύ εύκολα βγαίνει από μέσα του η φράση Δεν μπορώ να σε εμπιστευτώ εύκολα.

 Όλα αυτά τα ασυνείδητα πιστεύω και οι διδακτικές αρχές είχαν βρει πρόσφορο έδαφος για να  καλλιεργηθούν κατά την παιδική ηλικία, τότε που το μυαλό ήταν ένας άγραφος πίνακας και η πλήρης εξάρτηση από τους γονείς το ώθησαν να πιστεύει πως ότιδήποτε προέρχεται από αυτούς (υλικό και άυλο) είναι και λόγος εξιδανίκευσης της εικόνας τους μέσα στο παιδικό μυαλό.

Για τους παραπάνω λόγους οι γονείς πρέπει από πολύ μικρή ηλικία να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους τον απογαλακτισμό του παιδιού τους από αυτούς, ο οποίος είναι συνυφασμένος με το αργό αλλά συνεχές χτίσιμο εμπιστοσύνης για το ότι "μπορει και μόνο του, μπορεί με τις ικανότητές του". Μόλις το παιδί αισθανθεί μέσα στα βαθύτερα στρώματα της ψυχής πως οι γονείς δεν του κόβουν τα φτερά με την στάση φόβου που πολλές φορές εκφράζουν για ότιδήποτε το περιβάλλει, βγάζει όλο του το δυναμικό προς το εξωτερικό περιβάλλον. Γίνεται ένας άνδρας που μπορεί να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη και μία γυναίκα που στηρίζεται στη δύναμη του εαυτού και του μυαλού της.

Posted by
Maria Tsoli

Η' εγώ ή εσύ ή ... κάτι άλλο

Στις ανθρωπινες σχεσεις δεν μπορεις να προβλεψεις, ουτε να πας με το μοιρογνωμονιο. Οι αντρες παρεξηγουν, οι γυναικες παρεξηγουνται, οι αντρες παρεξηγουνται οι γυναικες παρεξηγουν, κυκλος που δεν τελειωνει, κουβεντα που δεν εχει ουτε αρχη, ουτε μεση, ουτε τελος φυσικα.

Προσπαθεις να την ευχαριστησεις, κανεις τα παντα, μεχρι και μεσα στο μυαλο της εχεις μπει παλευοντας με 40 κυματα ακαθοριστου ανεμου εν τη απουσια πυξιδας και παλι κατι λειπει... Αυτη παλι παραπονιεται γιατι κατι μεσα της δεν το χειριζεσαι καλα, κατι δεν εχεις καταλαβει, σε θελει καπως αλλιως, σε σημεια σε βρισκει λαθος, προσπαθει να στο εξηγησει και εκει.... χανεται η μπαλα. 

Εσυ θα πεις αυτα που θελει η ψυχη σου και αυτη φυσικα τα δικα της- γιατι εχει και αυτη ψυχη.

Η μαγεια της παλης των δυο φυλων που στις περισσοτερες περιπτωσεις οδηγει σε ενωση ειναι οτι αυτη η ανεξηγητη διαδικασια συγκρουσης, ειναι η κυρια αιτια που φερνει τα ζευγαρια κοντα. Ειναι μια απωθητικη ελξη. Οξυμωρο το σχημα αλλα η ελληνικη γλωσσα ευτυχως εχει απειρες δυνατοτητες. 

Μα αν τα απλοποιουσαμε λιγο στο μυαλο μας, ενα και ενα κανουν δυο.. . Ποιος ειπε το αντιθετο; Και τι θα πει απλοποιηση; Ας θυμηθουμε λιγο αυτα που εχουμε διαβασει σε χιλιαδες Blogs, sites ψυχολογιας, για το οτι οι γυναικες περιπλεκουν ενω οι αντρες εχουν εναν δρομο σκεψης. Μεχρι και ανεκδοτα που σατυριζουν αυτη τη διαφορα μας κυκλοφορουν στο διαδικτυο. Όποτε οταν μιλαμε για απλοποιηση και υπεραπλουστευση, τεινουμε υπερ των αντρων, οταν μιλαμε για αναλυση και λεπτομερεια υπερ των γυναικων. Υπαρχει διαλογος που να περιλαμβανει το απλο και το συνθετο μαζι; ΟΧΙ.

Δυστυχως θα πρεπει να καταληξουμε στην αρχη και παλι με την βοηθεια αυτης της λαικης ρησης.. η κοτα εκανε το αυγο ή το αυγο την κοτα; 
Ποιος νοιαζεται; Αφου και το αυγο ειναι πεντανοστιμο οπως και να το μαγειρεψεις και η κοτα αποτελει εκλεκτη λιχουδια.

Posted By
Μaria Tsoli

Πόσο λείπει το χαμόγελο..

Άραγε γιατί οι άνθρωποι κάνουν από μόνοι τους τη ζωή τους τόσο δύσκολη; Τι ζητάνε παραπάνω που δεν το έχουν στο τωρα που βιωνουν και επιθυμούν συνεχώς κι άλλα κι άλλα κι άλλα; Άμεσο αποτέλεσμα αυτής της στάσης ζωής για τους ίδιους είναι να ζουν μέσα στο άγχος για να καλύψουν τις "φανταστικές ανάγκες" που δημιούργησαν και εκεί γεννάται το πρόβλημα. Εκεί είναι που ακούς τον καθένα να λέει δύσκολα, είναι πολύ δύσκολα με την οικονομική κρίση... έχουμε γονατίσει.

Η φράση αυτή αποτελεί μια φυσική εξέλιξη τους τρόπου που επέλεξαν για να ζήσουν.

Στην αρχή βέβαια σε κανέναν δε φαίνεται ότι πίσω από την πληθώρα των υλικών αγαθών υποφώσκει ένας τιτάνας προβλημάτων, Θεωρούμε ότι ό,τι μας κάνει εφήμερα χαμογελαστούς, είναι και η πραγματική ευτυχία μας. Ότι θα έρθει ως μάννα εξ ουρανού να μας λύσει το "οικονομικό" και θα μας κάνει να ζήσουμε καλύτερα.

Πρόκειται για την μεγαλύτερη ανθρώπινη ουτοπία, κατά την οποία ο άνθρωπος μπαίνει στην λογική του να θέλει λίγα ακόμα και τότε θα είναι .. ευτυχισμένος; πλήρης; επαρκής; Ζει και δουλεύει για να καλύψει την φανταστική προυπόθεση που έχει θέσει στον εαυτό του για να είναι "καλά". Θυσιάζει μπροστά στον βωμό αυτό προσωπικές στιγμές, κοινωνική ζωή, πνευματική καλλιέργεια, νοητική βελτίωση. Αναβάλλει με άλλα λόγια να δαπανήσει χρόνο για όλα τα σημαντικά κομμάτια της ζωής, πιστεύοντας ότι ο χρόνος θα παγώσει για χάρη του, αφού δίνει όλο του το είναι στο τρίγωνο : σταδιοδρομία, λεφτα, ευτυχία.
Μα τότε θα έπρεπε να ξεχειλίζουν από ευτυχία όλοι οι πληθυσμοί της που τουλάχιστον δεν βρίσκονται σε εμπόλεμη ζωνη.
Που είναι τα χαμόγελά τους; η αίσθηση χαράς που αποπνέει ένας ολοκληρωτικά ευτυχισμένος άνθρωπος; και κυρίως γιατι υπάρχει ακόμα το επάγγελμα του ψυχολόγου; Ακόμα και αυτό άνθισε παράλληλα με την οικονομική εκτίναξη.
Όλα αυτά είναι αποδείξεις για το ότι η ευτυχία δε συσχετίζεται με τον αριθμό των καταθέσεων που έχουμε στην τράπεζα ή με των ακινήτων στα οποία θα στεγάζουμε τον εαυτό μας.

Η λύση είναι καθημερινώς μπροστά μας. Μπροστά στο είδωλό μας που όταν του χαμογελάμε μας το ανταποδίδει. Βρίσκεται στην πληρότητα που έτσι κι αλλίως υπάρχει μέσα μας γιατί είμαστε λελογισμένα όντα. Μπορούμε να δώσουμε ένα όμορφο συναίσθημα και αν είμαστε δεκτικοί, να το πάρουμε πίσω εις διπλούν. Τη στιγμή της συνειδητοποίησης αυτού οι εδραιωμένες αντιλήψεις καταρρέουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και όλα τα "δύσκολα .." γίνοται πανεύκολα.

Posted by
Maria Tsoli

Ποιος είναι το αφεντικό...

 Μπορεί να λέγεται τάση προς επιβολή, μπορεί και να είναι ο χαρακτήρας του έτσι διαμορφωμένος, όμως θα παρατηρήσει κανείς ότι στις περισσότερες συναναστροφές του καταλήγει σπάνια σε συμφωνία όντας δημιουργός εχθρικού και τεταμμένου κλίματος. Η φωνή αλλάζει χρώμα, τα νεύρα του εγκεφάλου του ξεχωρίζουν στο μέτωπο και ενστικτωδώς θα κουνήσει το χέρι στον αέρα με σπασμωδικές κινήσεις, μόνο που θα νιώσει το ανάστημα του "αντιπάλου" του να υψώνεται. Δεν θέλει αντίλογο, δεν μπορεί να τον δεχθεί.

Είναι ένα πρότυπο ανθρώπου που το συναντάμε στη δουλειά κυρίως, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι  στρέφοντας το κεφάλι δεν θα τον βρούμε στο σπίτι μας μέσα, στην άλλη άκρη του κρεβατιού μας ίσως. Στην πλειοψηφία τους, οι χαρακτήρες αυτοί έρχονται  στη ζωή μας είτε από ανάγκη είτε από επιλογή. 

Στην πρώτη περίπτωση φέρουμε την ευθύνη της διαιώνισης της προβληματικής κατάστασης που βιώνουμε ακριβώς επειδή δεν κάνουμε κάτι για να απαλλαγούμε από αυτούς. Εάν επιδιώκουμε να είμαστε οδοιπόροι στη ζωή μαζί τους, αυτό σημαίνει ότι επιλέγουμε ταυτοχρόνως να συμμεριστούμε τις επιλοκές που λαμβάνουν χώρα στον εγκέφαλό τους. Βιώνουμε οικειοθελώς και εμείς ένα οδυνηρό αποτέλεσμα μιας παρελθούσης, επώδυνης, παιδικής ηλικίας : Ένα άχαρο παρόν και ένα αδιάφορο μέλλον. Δεν απαιτεί πολύ σκέψη. Ποιος σχεδιάζει να διανύσει κατ' αυτόν τον τρόπο την πορεία της ζωής του; Εάν το αντιμετωπίσουμε σαν εξωτερικοί παρατηρητές, τότε σίγουρα δε θα μπλεχτούμε σε αυτά τα δίχτυα. Προσεκτικά και με τα μάτια μας ορθάνοιχτα αποφεύγουμε την παγίδα και συνεχίζουμε την πορεία μας στο πέλαγος, ελεύθεροι.

Στη δεύτερη περίπτωση υπάρχει το κλειδί της στωικής ανοχής για να μπορέσουμε να χτίσουμε τον δικό μας παράδεισο. Πολύχρωμες εικόνες, φυσικά τοπία, χαμόγελα, ταξίδια μπορούν να αγκαλιάζουν τις σκέψεις μας, ώστε οι ίδιες να γίνουν η κινητήριος δύναμή μας. Δύναμη για τι; Μα φυσικά για να μην ακούμε ό,τι μας ενοχλεί και μας απομακρύνει από αυτό το άπιαστο που με κόπο έχουμε δημιουργήσει και που μόνο εμείς ξέρουμε. 
Και τότε ένα ανεξήγητο χαμόγελο θα ζωγραφίσει το πρόσωπό μας εγείροντας απορίες. Αν το αφήσουμε να βγει, ίσως κάποιοι το αντιγράψουν κάνοντας και το δικό τους κόσμο καλύτερο.

Posted by
Maria Tsoli

Μυρωδιά Χρυσάνθεμου

"Δεν είναι να πας στην Αθήνα για εξέτασεις... Γυρίζεις πίσω ξαπλωτός..". Κάτι τέτοιο ψέλλισε στον διπλανό του ο γηραιός κύριος λίγο πριν φτάσει στα σοκάκια του χωριού, ξαπλωτός, ο αγαπητός Σταμάτης. Κόσμος είχε μαζευτεί και περίμεναν όλοι με ανυπομονησία το γεγονός της ημέρας. Τη στιγμή του ταξιδιού του Σταμάτη στον επουράνιο κόσμο. Κουνούσαν τα κεφάλια τους σκεπτικοί, οι λέξεις κρίμα και άδικο έβγαιναν συνεχώς από τα χείλη τους και η καμπάνα χτυπά πένθιμα και πένθιμα κάνοντας ακόμα πιο δυνατή την ανυπομονησία τους.

Αρχίζω να αισθάνομαι ότι αν καθυστερήσει λίγο ακόμα, θα έρθουν τα πρώτα παράπονα.. Βλέμματα, φιλιά, αγκαλιές, νεύματα και το μαύρο κυκλοφορεί παντού. "Μαύρη η ώρα που έπεσε στα χέρια των ξένων. Τι το 'θελε και πήγε στην Αθήνα; Για εγχείρηση ρουτίνας τον βάλανε και δεν βγήκε ποτε." Και οι ερωτήσεις διαδέχονται η μία την άλλη "Τι κάνετε εσείς; Καλά;" , "Εεε.. ας τα λέμε καλά", με βαρύ και νωχελικό τόνο. Ένα είναι σίγουρο, ότι είστε καλύτερα από τον εκλιπόντα. Γιατί λοιπόν δεν προσθέτετε λίγη χαρά και βεβαιότητα στη φωνή σας; "ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ" πείτε και εννοείστε το, αναγνωρίστε το, νιώστε ευγνώμονες γι' αυτό.Με σταυρωμένα τα χέρια αγωνιζόμενη να ανεβείτε στο πιο ψηλό πεζούλι που θα σας εξασφαλίσει καλύτερη θέα, αγνοείτε την ουσία την ερώτησης και απαντάτε μηχανικά. 

Δεν υπάρχει πιο αυθεντική στιγμή να νιώσει κάποιος το μεγαλείο της ζωής από αυτή που αποχαιρετούμε κάποιον για το μεγάλο ταξίδι. Εκείνες τις ώρες πρέπει πιο πολύ από ποτέ να κάνει ο καθένας μας μια βουτιά στα άδυτα του χαρακτήρα του και να διορθώσει τα τρωτά του σημεία. Να γίνει καλύτερος άνθρωπος και ειλικρινές πρόσωπο. Η συντομία της ζωής γίνεται εντονότερη κάθε φορά που η ψυχή μας και το μυαλό μας περιστέφονται σε ασήμαντα για την εξέλιξή μας δεδομένα, περιορίζοντάς μας έτσι από το να αποδεσμευτούμε από τις αδυναμίες μας και να τις μετατρέψουμε σε δυνάμεις. Όλη μας η φαιά ουσία οφείλει να κατευθύνεται προς δύο παράλληλους δρόμους : στην αυτοπραγμάτωση και στην αυτοεξάρτησή μας.

Η τελετη τελείωσε. Κάπου στα χαμένα ακούγεται μία φωνή : "Όποιος θέλει καφεδάκι, κερνάω".

Posted by
Maria Tsoli

"Τελικά που είναι η κακία?"

Όπως και εγώ , έτσι και εσείς θα πρέπει να έχετε ακούσει αμέτρητες φορές τη φράση "πολύ κακία στον κόσμο ρε παιδί μου...Τι είναι πια αυτό το πράγμα?"Ίσως να βρίσκεστε στο ταχυδρομείο, στο σούπερ μάρκετ..Ακόμα και στον δρόμο, την ώρα που κάποιος περαστικός, άγνωστος για εσάς και αγανακτισμένος με κάποιον γνώριμο δικό του, θα θελήσει να εκφραστεί δυνατά. Η κρυφή επιθυμία φυσικά να εισακουσθεί από τον πρώτο άνθρωπο που θα περάσει από δίπλα του, πάντα υπάρχει.

Τι ανακούφιση θα νιώσει αν τον κοιτάξετε με βλέμμα κατανόησης...

Πάτε παρακάτω, μαζεύετε τα μπογαλάκια σας, φεύγετε για το χωριό σας. Εκεί συμβαίνει κάτι μοναδικό : Όλοι οι φίλοι σας έχουν να σας πουν για τα κουτσομπολιά που χάσατε φέτος, θέλουν να μοιραστούν μαζί σας την αδικία που υπέστησαν από τον "γείτονα", ζητούν την αποδοχή σας σε ό,τι λένε αφού ζουν στον "καταραμένο" αυτό τόπο στον οποίο η κακία δεν έχει τέρμα. Αγαπημένη φράση "Μόνο εδώ γίνονται αυτά ! Πουθενά αλλού ! Όχι πες μου, έχεις ξανακούσει κάτι τέτοιο??"

Φυσικά και ναι ! Από τον προηγούμενο φίλο σας, ο οποίος εισπράττει την ίδια "κακία" από τον φίλο με τον οποίο αυτή τη στιγμή μιλάτε αλλά δεν μπορεί να καταλάβει "γιατί όλοι τον μισούν... ποιον έχει βλάψει.." 

Όλοι οι άνθρωποι που απαρτίζουμε την κοινωνία, είμαστε σε κυκλική τροχιά, ζώντας τα ίδια φαινόμενα καθημερινώς τη μία ως κατήγοροι και την άλλη ως κατηγορούμενοι. Ένα είναι βέβαιον μέσα σε όλα αυτά : Αν βρεθείτε κάπου όπου με άνεση οι παρεβρισκόμενοι, πλέκουν το εγκώμιον για κάποιον απόντα και εσείς είστε παρόν ως ακροατής, πρέπει να απομακρυνθείτε γρήγορα από εκεί, είτε νοητικά είτε σωματικά. Σύντομα θα βρεθείτε και εσείς στη θέση του και αυτό γιατί όλοι ανήκουμε στον κύκλο της ζωής και των ανθρώπινων παθών της.

Posted by
Maria Tsoli

Θάνατος στον περιπτερά

Γιάννη το ξέρω ότι είσαι το καλύτερο παιδί, παιδικός φίλος με την κόρη μου.. Μια γειτονιά. Είχατε χαθεί τόσα χρόνια. Πολύ χαίρομαι που ξαναμιλάτε. Λέει, και παίρνει την τσάντα του από το γραφείο αφήνοντας τις μπουρδουκλωμένες σκέψεις του στη θέση τους. Πάμε για μια μπύρα λοιπόν να μου πεις ο,τι θες. Σε εκτιμώ και ξέρεις οτι μπορώ να αναλάβω οποιαδήποτε υπόθεση.

Πριν καλά καλά το καταλάβουν και οι δύο..

Η μπύρα πήγε περίπατο, η τσάντα του άνοιξε διάπλατα σκορπίζοντας τα δικηγορίστικα έγγραφά του αριστερά της Σταδίου και τα μάτια του Γιάννη γέμισαν απορία.

Όχι γιατί σερβίρει ληγμένη σοκολάτα, ούτε γιατί βρέθηκε ένα νύχι μέσα στην coca cola που πούλησε. Αλλά γιατί ασκεί ένα επάγγελμα απαγορευμένο.

Που πας με αυτό το χαμόσπιτο στην πλάτη ρε κακομοίρη.. Χαμόσπιτο ο χώρος της δουλειας σου... μπορεί να διαφέρει ο χώρος που κοιμασαι και τρως; Και τι δουλεια έχει μία σαν την κόρη ενός επιφανούς δικηγόρου με εσένα; Τι έχεις να της προσφέρεις και πως θα ανέβεις εσύ κοινωνικά μαζί με την ανοδική πορεία της για την οποία η οικογένειά της φρόντισε πριν από τη γέννησή της; Δεν μπορείς και δεν ξέρεις να σταθείς δίπλα της.

Τι έγιναν άραγε τα λόγια που ειπες πριν κατέβειτε τις σκάλες της εταιρείας; Τον εκθείαζες πριν 10λεπτά και ξάφνου έγινε ο χειρότερος;

Κε Γιώργο, όταν θέλετε να πάρετε ένα κουτί σπίρτα, ένα πακέτο τσιγάρα τι θα ψάξετε πρώτα απ' όλα; Ένα περίπτερο, ετσι; Αυτός είμαι. Που είναι μέσα σε αυτό το κουκλόσπιτο, και όχι χαμόσπιτο, πρόθυμος να σας εξυπηρετήσει. Με κάνει κακομοίρη η διάθεσή μου να καλύψω την ανάγκη σας;

Περιπτερά, μανάβη, μπακάλη, χασάπη, φούρναρη, ψαρά, κομμωτή, φανοποιό, μηχανικό, ηλεκτρολόγο, υδραυλικό, μπογιατζή, ταβερνιάρη, μπαρόβιο, σερβιτόρο δε θέλω για την κόρη μου.

Άρα κε Γιώργο έχετε αποφασίσει να απέχετε από το κάπνισμα, τα λαχανικά, τις κονσέρβες, το κρέας, το ψωμί, τα ψάρια, το κούρεμα, την οδήγηση, τις λάμπες, τις βρύσες, τους τοίχους, τα κοψίδια, τα ποτά.. Συνεπώς είτε έχετε φτιάξει μια κοινωνία που περικλείει εσάς, τη γυναίκα σας και την κόρη σας και τοποθετείται εκτός γήινων πλαισίων, είτε ζείτε λίγο υποκριτικά κάθε φορά που μιλάτε ασταμάτητα με τον φούρναρη όποτε τον συναντάτε έξω από το σπίτι σας. Αυτός βέβαια δεν φλερτάρει την κόρη σας, οπότε θα φάτε μαζί του παιδάκια σε κάποια ταβέρνα τα οποία σαφώς θα σερβίρει ο σερβιτόρος (γιατί σας αρέσει και η εξυπηρέτηση) και θα τον πάρετε μετά και για κανένα ποτάκι σε κάποιο In μαγαζάκι του κέντρου, σερβιρισμένο από τον μπάρμαν. Γυρνώντας σπίτι και διαπιστώνοντας ότι ξεμείνατε από τσιγάρα, θα σταματήσετε στο πρώτο περίπτερο που θα βρείτε για ανεφοδιασμό. Εύχομαι μόνο να μην είστε μανιώδης καπνιστης και να μην είναι ξημερώματα γιατί τότε το ανοιχτό περίπτερο για εσάς θα φαντάζει σαν όαση στην έρημο και ο περιπτεράς βεδουίνος.

Μήπως ζείτε λίγο υποκριτικά κε Γιώργο; Σκεφθείτε το λιγάκι πριν πέσετε πάνω στον Γιαννάκη στην αναζήτηση που έχετε βγει προς τσιγάρου σας..

Posted by
Maria Tsoli

Η θυγατέρα μας

Ε λοιπον η διαπιστωση αυτη ειναι sooo sick..

"οι γονεις σου δεν ειναι διπλα σου στις αποφασεις σου και δεν στηριζουν με κανεναν τροπο τις επιλογες σου, προσπαθουν εμμεσως να βαλουν αλλες ιδεες στο κεφαλι σου, να σε τρομοκρατησουν, να σε κανουν να νιωσεις απογνωση..."

οι γονεις αυτοι, γιατι ειναι γονεις? Καλε ξυπνηστε! Αν νιωθετε ετσι οπως λεω παραπανω.. παρατηστε το σπορ (ιδανικα μην το ξεκινησετε καν). Υπαρχουν παραπλευρες απωλειες και αυτες ειναι τα παιδια σας.

ΙΔΑΝΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟΓΟΝΟΥ

Βημα 1.Μεχρι τα 24ετη εχεις βρει τη μια και μοναδικη δουλεια που θα σε ζησει στην ζωη (περα απο ριψοκινδυνες επιχειρησεις οι οποιες δεν μετρανε διολου ως προσπαθεια επαγγελματικης αποκαταστασης. Αν δεν δεθεις εις γαμου κοινωνιας με το  ΙΚΑ και με τη λογικη του να εισαι υπο αλλων (=υπαλληλος)...εισαι στο ψαξιμο ακομα.... κοινως στα χαμενα..δεν εχεις βρει τον δρομο σου και καθημερινως απομακρυνεσαι απο το ονειρο της καριεροσκαλας. Την οποια σκαλα δεν μας νοιαζει πως θα την ανεβεις. ειναι δικο σου θεμα. (μην μαθουμε ομως λεπτομερειες)..

Βημα 2.Στα 25 βρισκεις εναν ιδανικο αντρα, με λεφτα .

Βημα 3. Μεχρι τα 28 ζεις μαζι του, κανεις τα στραβα ματια αν σε απατα, αρκει που εχει λεφτα και μπορει να σε ταιζει ωστε να κανεις την εναρετη ζωη μιας καλοζωισμενης φοραδας.. μην ξεχνας οτι θα πληρωνει και τη διατροφη αν χωρισετε. Βασικο κινητρο να τον επιλεξεις. Καποια στιγμη θα τον αγαπησεις. Μπορει σαν αδελφακι. Αλλα ουτε αυτο δεν εχει σημασια. Μπορεις να εχεις και γκομενο για ατελειωτο σεξ. Μην βαλεις το σεξ πανω απο ολα γιατι αυτο θα σε αποπροσανατολισει και θα σε κανει να ερωτευτεις τον ΛΑΘΟΣ ανθρωπο (αυτον που θα σε απογειωνει σεξουαλικα και θα σε ακουει να ζητωκραυγαζεις απο χαρα ο πανω, ο κατω, ο απεναντι, η γιαγια του ισογειου και παει λεγοντας. Αλλα αυτος κατα τα φαινομενα δεν εχει λεφτα στην τσεπη... Ποτε μην ερωτευτεις αυτο το αλλο που θα κανει την τσεπη του να φουσκωνει αν αυτο δεν ειναι ειναι το γνωστο χαρτινο μεσω ανταλλαγης. Εισαι μωρο αλλωστε. Δεν ξερεις την ζωη αν δεν μεινεις μεχρι τα 35 με τους γονεις.

Βημα 4. Εως και το τονιζω το εως τα 30 το αργοτερο εχεις παντρευτει. Καλο θα ηταν να μεινεις εγγυος μολις παντρευτεις για να μπορεσεις να γεννησεις κοντα στα 31 (υπαρχουν και οι 9 μηνες της εγγυμοσυνης βεβαιως βεβαιως μην το ξεχνας οι οποιοι - μπορει να ειναι λιγοι μπροστα στην αιωνιοτητα - αλλα προσδιδουν a little bit of καθυστερηση στην διαιωνιση του ειδους σου.

Βημα 5. Μας εκανες περηφανους.

Η ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΟΜΩΣ...

Βημα 1. Μέχρι και τα σημερινα 29 της ΖΕΙ τη ζωη της. Ηταν με οποιον ηθελε για οσο ηθελε. Γεματη εμπειριες που αλλοι θελουν 3 ζωες για να ζησουν τις μισες. Δεν μπαινει στο ανωτερο αναφερθεν καλουπι. Ψαχνει να βρει μια καλη και αξιοπρεπη δουλεια στην οποια να ειναι εργαζομενη και επουδενι σκλαβα ακριβως λογω της υψηλης αυτοεκτιμησης και οχι της τεμπελιας της. Εχει σχεση με το προτυπο ανδρος που ανεφερε ως προβληματικο κατα το κοινως λεγομενο.
Της ιδιας βεβαιως βεβαιως της χαριζει ατελειωτη ευχαριστηση αλλα αυτο δεν μας αφορα καθοτι (για εμας τους παντογνωστες) ειναι ο ανθρωπος που με τον μαγικο του αυλο την πλανεψε. Η θυγατερα λειτουργει με ζομπιακες τασεις, ακριτο νου και μηδενικη ικανοτητα αναλυσης της πραγματικοτητας.. Ειναι μωρο αλλωστε. Μεχρι τα 35 πρεπει να μπαινοβγαινει στην οικογενειακη σκεπη.

Βημα 5. Εισαι απελπισια για θυγατερα αγαπητη Χ ..

Posted by
Maria Tsoli

Κρίνω , κρίνεις...κλπ Όλα καλά αλλά μέχρι να με κρίνει.

Τι πιο φυσιολογικό από μια ερωτικη σχεση μεταξυ 2 ανθρωπων αντιθετου φυλου?  Ειδικά δε όταν αυτη προχωρησει εις βαθος, πιστοποιηθει με λογακια καποιου παπά σε ενα εκκλησακι στο βουνο ή στη θάλασσα (όπου εχει καλυτερη θεα το ηλιοβασιλεμα τελος παντων) και ολοκληρωθει με την αφιξη ενος κουτσουβελου που ερχεται να απογειωσει την ευτυχια των νεονυμφων.

Ναι ετσι πανε τα πραγματα. Ετσι σε αγκαλιαζει η κοινωνια, αυτά θα πεις στο παιδι σου οτι πρεπει να κανει για να "χτισει στη ζωη του" μια μερα των ημερων και γι αυτο θα σε επιβραβευσει ο παπάς οταν θα πας να κοινωνησεις το Πασχα. "Μπραβο τεκνον μου,περασες το κατωφλι Του Θεου. Εχεις μια υπεροχη οικογενεια, "

....Η οποια πατερ μου στηριζεται που ???? Να σου ξυπνησω το τερας της αμφιβολιας ή να το αφησω να κοιμαται μαζι με σενα?
1, 2, 3
...Δεν μπορω να προσπερασω την ερωτηση. Πρεπει να την απαντησω οσο μπορω για να εγειρω λιγακι την σκεπτικιστικη μου διαθεση.

Ηταν λιγο πριν τα 30αντα του χρονια όταν εκλεισε μαζι της μια 10ετια και βαλε. Τρελος ερωτας, κατα τα φαινομενα, τους ενωσε τοτε. Ηταν η παραζαλη με την μεθη που τους πεταξε στο στρωμα της ακολασιας και πυροδοτησε τα στοματα των συγγενων. "Τι θα γινει με τον Νασο και την Ελενη???" , "Που το πανε???" , "Πρεπει να το επισημοποιησουν.. Τον πατερα της αρχιζουν να τον ζωνουν τα φιδια".
"Εχει περιουσιακα. Καλη περιπτωση για σενα να κανεις μια νεα ζωη στην πολη", "Ειναι νοικοκυρα, δουλευταρου και θα γινει καλη μανα, ολα στα φερνει στα χερια"
Μα θελει κατι αλλο ο Νασος? Κατι αλλο η Ελενη?. Το κανουν το βημα. Και αυτο και ενα παραπανω. Ξαφνικα η Ελενη μαγευεται απο τα φωτα της πολης, ζει για τα ταξιδια της, τις βολτες της, τις εξοδους με τον Νασο...

"Αληθεια Νασο, τι ωρα θα ερθεις στο σπιτι το βραδυ? Να ετοιμασω φαι"

"Ελενη.. μη με περιμενεις, θ αργησω." Στη δουλεια φυσικα.

Μετα απο 10+ χρονια η Ελενη δεν ρωταει πια τον Νασο τι ωρα θα ερθει. Απο την πρωτη φορα ηξερε.. Αλλα καθε τι εχει το τιμημα του.

Ο Νασος παλι εχει την γυναικα που του τα φερνει ολα στα χερια. Τι κι  αν δεν θυμαται αν τα δικα της χερια φορουν ακομα τη βερα της?
Μαλλον ειναι επειδη εχει καιρο να της τα πιασει...

Η Μαρια, το παιδι τους κοντευει την εφηβεια, καπου χαμενο μεταξυ facebook και videogames, οπως καθε παιδακι του σημερα.

Λενε και ξαναλενε ολοι.."Η γενια αυτη ειναι χαμενη, Μονο υπολογιστες και τιποτα αλλο εχασαν το νοημα τα παιδια. Εγκλημα η κοινωνια!!!"

Ποιος εχασε το νοημα λετε εσεις? Το Μαρακι , ο Νασος, η Ελενη, τα συγγενολογια ή ο παπας?

Ας βρει ο καθεις τον,  κατα τη γνωμη του, δολοφονο.

Χωρις συμπαθειες.

Posted by
Maria Tsoli

Χωρίς εμένα πνίγεσαι

Δεν ειναι και λιγα τα σημεια στα οποια εχει αποψη. Δεν ειναι και λιγες οι φορες που η αποψη αυτη θα σε επηρεασει και θα αλλαξεις για χαρη της την πορεια του καραβιου σου. Κάπου στο βάθος των ασυναρμολόγητων ακόμα σκέψεών σου σκέφτεσαι ότι θα ήταν καλό να παραμείνεις στα δικά σου ύδατα, στα ήρεμα και γαλήνια νερά των δικών σου αποφάσεων και κάπου εκεί είναι που θα την δεις ξαφνικά μπροστά σου να σου φωνάζει ..να φύγεις γρήγορα από εκει..να μην κολυμπήσεις σε νερά που δεν ξέρεις.. άκου εμένα.. έχω κολυμπήσει και ξέρω.. πολύ πριν από εσένα..
Πριν σε γεννήσω.

Ελαφρά εκνευρισμένος και ψελλίζοντας κάτι αναμασώντας τα ίδια και τα ίδια αλλά με άλλες κουβέντες, σηκώνεις άγκυρα και υποχωρείς. Στον δρόμο της επιστροφής αναρωτιέσαι αν έκανες καλά που άκουσες τη φωνή της. Με αγαπάει, λες, αφου με έφερε στον κόσμο, ξέρει το σωστό και το λάθος. Δεν μπορεί να με θέλει δυστυχισμένο!

Ξαφνικά αυτή την τάξη του μυαλού σου αναταρράσει μια μικρή υπόνοια.. Και ως πότε θα μου κουμαντάρει το τιμόνι? Αν στα νερά που ήμουν, βουτώντας έβγαζα χρυσό? Μπορεί και άνθρακα.. Αλλά αν ήταν χρυσος? Ποτέ δε θα το μάθω γιατι παρέδωσα και γυρίζω πίσω.. Τελικά τι θέλω ?..

Είμαι μπερδεμένος. Πολύ λογικό. Το χειρότερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου και στους γύρω κάθε φορά που ξεστομίζεις αυτή την λέξη.
Είναι η μικρή τιμωρία σου κάθε φορά που υποκύπτεις σε κάτι, σε κάποιον, σε οποιον. Είναι η τιμωρία σου και όσο μεγαλώνεις θα μεγαλώνει και αυτή.  

Θέλω να βουτήξω στο άγνωστο θαλασσινό νερό και να μάθω εγώ τι έχει από κάτω μου. Θα στηρίξω μέχρι τέλους αυτό που θέλω να πιστέψω. Δεν ακούω καμμια φωνη γύρω μου. Ξαφνικά κουφάθηκα.

Η κουφαμάρα σου σίγουρα θα βγάλει τις σειρήνες έξω απο τα νερά τους αλλά θα αφήσει εσένα να πλεύσεις σε πελάγη ευτυχίας.