Πόσο λείπει το χαμόγελο..

Άραγε γιατί οι άνθρωποι κάνουν από μόνοι τους τη ζωή τους τόσο δύσκολη; Τι ζητάνε παραπάνω που δεν το έχουν στο τωρα που βιωνουν και επιθυμούν συνεχώς κι άλλα κι άλλα κι άλλα; Άμεσο αποτέλεσμα αυτής της στάσης ζωής για τους ίδιους είναι να ζουν μέσα στο άγχος για να καλύψουν τις "φανταστικές ανάγκες" που δημιούργησαν και εκεί γεννάται το πρόβλημα. Εκεί είναι που ακούς τον καθένα να λέει δύσκολα, είναι πολύ δύσκολα με την οικονομική κρίση... έχουμε γονατίσει.

Η φράση αυτή αποτελεί μια φυσική εξέλιξη τους τρόπου που επέλεξαν για να ζήσουν.

Στην αρχή βέβαια σε κανέναν δε φαίνεται ότι πίσω από την πληθώρα των υλικών αγαθών υποφώσκει ένας τιτάνας προβλημάτων, Θεωρούμε ότι ό,τι μας κάνει εφήμερα χαμογελαστούς, είναι και η πραγματική ευτυχία μας. Ότι θα έρθει ως μάννα εξ ουρανού να μας λύσει το "οικονομικό" και θα μας κάνει να ζήσουμε καλύτερα.

Πρόκειται για την μεγαλύτερη ανθρώπινη ουτοπία, κατά την οποία ο άνθρωπος μπαίνει στην λογική του να θέλει λίγα ακόμα και τότε θα είναι .. ευτυχισμένος; πλήρης; επαρκής; Ζει και δουλεύει για να καλύψει την φανταστική προυπόθεση που έχει θέσει στον εαυτό του για να είναι "καλά". Θυσιάζει μπροστά στον βωμό αυτό προσωπικές στιγμές, κοινωνική ζωή, πνευματική καλλιέργεια, νοητική βελτίωση. Αναβάλλει με άλλα λόγια να δαπανήσει χρόνο για όλα τα σημαντικά κομμάτια της ζωής, πιστεύοντας ότι ο χρόνος θα παγώσει για χάρη του, αφού δίνει όλο του το είναι στο τρίγωνο : σταδιοδρομία, λεφτα, ευτυχία.
Μα τότε θα έπρεπε να ξεχειλίζουν από ευτυχία όλοι οι πληθυσμοί της που τουλάχιστον δεν βρίσκονται σε εμπόλεμη ζωνη.
Που είναι τα χαμόγελά τους; η αίσθηση χαράς που αποπνέει ένας ολοκληρωτικά ευτυχισμένος άνθρωπος; και κυρίως γιατι υπάρχει ακόμα το επάγγελμα του ψυχολόγου; Ακόμα και αυτό άνθισε παράλληλα με την οικονομική εκτίναξη.
Όλα αυτά είναι αποδείξεις για το ότι η ευτυχία δε συσχετίζεται με τον αριθμό των καταθέσεων που έχουμε στην τράπεζα ή με των ακινήτων στα οποία θα στεγάζουμε τον εαυτό μας.

Η λύση είναι καθημερινώς μπροστά μας. Μπροστά στο είδωλό μας που όταν του χαμογελάμε μας το ανταποδίδει. Βρίσκεται στην πληρότητα που έτσι κι αλλίως υπάρχει μέσα μας γιατί είμαστε λελογισμένα όντα. Μπορούμε να δώσουμε ένα όμορφο συναίσθημα και αν είμαστε δεκτικοί, να το πάρουμε πίσω εις διπλούν. Τη στιγμή της συνειδητοποίησης αυτού οι εδραιωμένες αντιλήψεις καταρρέουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και όλα τα "δύσκολα .." γίνοται πανεύκολα.

Posted by
Maria Tsoli