Σχέσεις εμπιστοσύνης

Οι διανθρώπινες σχέσεις συχνά δοκιμάζονται, διακόπτωνται άρδην, ανανεώνονται, ζωντανεύουν, συνεχίζουν ή τερματίζουν. Πολλές οι αφορμές και οι ουσιαστικές αιτίες που τις οδηγούν σε αυτό το παιχνίδι τριβής - δοκιμής. 

Εξετάζοντας τις γονεικές σχέσεις καταλήγουμε, τις περισσότερες φορές, στην άποψη ότι η απόσταση που δημιουργείται μεταξύ γονέα και παιδιού έγκειται στην έλλειψη εμπιστοσύνης που θρέφει ο πρώτος απέναντι στον δεύτερο και στον βαθμό που γίνεται αντιληπτό αυτό το συναίσθημα του πρώτου, από τον δεύτερο. Είναι συνήθης ο εξής διάλογος.. Δεν σου έχω καμμία εμπιστοσύνη, δεν ξέρεις εσύ / Το ξέρω μπαμπά.

Τη στιγμή που το παιδί θα νιώσει ότι δεν χαίρει την πατρική/μητρική εμπιστοσύνη, αρχίζουν όλα τα προβλήματα και οι αμφιβολίες μέσα του για το "αν μπορεί". Την ώρα της σχολικής καλημέρας και προσευχής βρίσκεται κάπου κρυμμένο ανάμεσα στα άλλα παιδάκια για να νιώθει ότι δεν φαίνεται, σπανίως σηκώνει το χέρι του για μάθημα ή για να τολμήσει να δώσει μία απάντηση σε κάποια ερώτηση και η ιδέα μόνο ότι θα γίνει πρόεδρος της τάξης του προκαλεί, συνεχείς ζαλάδες και στομαχικές διαταραχές. Μεγαλώνοντας δυσκολεύεται να πιστέψει ότι είναι αρεστός από το αντίθετο φύλο, ότι μπορεί να στεριώσει μία, δημιουργηθείσα από αυτόν, οικογένεια ή ότι μπορει να γίνει πρότυπο γονέα. Η έλλειψη εμπιστοσύνης που βίωνε στα παιδικά χρόνια έρχεται τώρα για να γκρεμίσει την προσπάθεια για χτίσιμο μίας υγιούς σχέσης με τον σύντροφο. Νιώθει αδύναμος να τον πιστέψει και πολύ εύκολα βγαίνει από μέσα του η φράση Δεν μπορώ να σε εμπιστευτώ εύκολα.

 Όλα αυτά τα ασυνείδητα πιστεύω και οι διδακτικές αρχές είχαν βρει πρόσφορο έδαφος για να  καλλιεργηθούν κατά την παιδική ηλικία, τότε που το μυαλό ήταν ένας άγραφος πίνακας και η πλήρης εξάρτηση από τους γονείς το ώθησαν να πιστεύει πως ότιδήποτε προέρχεται από αυτούς (υλικό και άυλο) είναι και λόγος εξιδανίκευσης της εικόνας τους μέσα στο παιδικό μυαλό.

Για τους παραπάνω λόγους οι γονείς πρέπει από πολύ μικρή ηλικία να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους τον απογαλακτισμό του παιδιού τους από αυτούς, ο οποίος είναι συνυφασμένος με το αργό αλλά συνεχές χτίσιμο εμπιστοσύνης για το ότι "μπορει και μόνο του, μπορεί με τις ικανότητές του". Μόλις το παιδί αισθανθεί μέσα στα βαθύτερα στρώματα της ψυχής πως οι γονείς δεν του κόβουν τα φτερά με την στάση φόβου που πολλές φορές εκφράζουν για ότιδήποτε το περιβάλλει, βγάζει όλο του το δυναμικό προς το εξωτερικό περιβάλλον. Γίνεται ένας άνδρας που μπορεί να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη και μία γυναίκα που στηρίζεται στη δύναμη του εαυτού και του μυαλού της.

Posted by
Maria Tsoli