Όμορφος κόσμος

Έχετε φανταστεί άραγε πως θα είναι το κοινώς αποκαλούμενο "τέλος του κόσμου"; Τι σημαίνει, στα πλαίσια της κοινωνίας του 2015, ότι ο κόσμος τελειώνει και μαζί του όλος αυτός ο μακροσκελής κατάλογος πλασματικών αναγκών και υλικών αγαθών που δημιουργήσαμε μετά κόπων και βασάνων για να τις καλύψουμε μία προς μια; Θα είμαστε εμείς, οι κάτοχοι των μαγικών φίλτρων, που θα τινάξουμε στον αέρα πολιτείες, μήπως η Φύση θα αναλάβει τον ρόλο αυτό, απαλλάσσοντάς μας από την ματαιότητά μας και αφανίζοντας τα πάντα με φυσικό τρόπο ή θα είναι συνδυασμός καταστάσεων; Στην τελική... θα έρθει τέλος; Τι μορφή θα έχει;

Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε τον άνθρωπο που δεν αρκούταν στα πολλά, αλλά να ικανοποιούταν κάπως στα πάρα πολλά, ένα πλάσμα αδηφάγο και λυσσαλέο για άνεση, τώρα να προσπαθεί να συμβιβαστεί στα λίγα, αλλά αρκετά για να του εξασφαλίζουν μία άνετη και αξιοπρεπή ύπαρξη, ή ..συνύπαρξη με τα υπόλοιπα θηρία που θα τον κυνηγήσουν για να απολαύσουν λίγο από τη βορά του προνομιούχου. Είναι όντως σκληρή η προπόνηση για τον αγώνα επιβίωσης. Θα απαιτήσει κυρίως από τον φαντασμένο, αυτόν που ακόμα δεν έχει καταλάβει και γύρω του τι γίνεται, να πάρει την ωραία σκάλα του, να κατέβει από τον 8ο όροφο στην πολυκατοικία της αλαζονείας που βρίσκεται και να προσγειωθεί άμεσα στον ημιώροφο, ίσως και στο ισόγειο, αλλά μπορεί να χρειαστεί να κατέβει και μία βόλτα στο υπόγειο. Όχι για να αυτομαστιγωθεί βροντοφωνάζοντας "που κατάντησα" αλλά για να ξεπλυθεί με το νερό της ανθρωπιάς, αυτής που κάπου στο διάβα της ζωής του παραμέλησε και εν τέλει έχασε. Μαζί με την ανθρωπιά πέθαναν και άλλες αξίες με σημαντικότερη την αλληλ-εγγύη. 

Είναι γραφικός αυτός που ακόμα τείνει το χέρι του για να σηκώσει τον πλησίον του από τον συναισθηματικό πάτο που έπεσε. Το σύνολο σταμάτησε να ανησυχεί για το ξένο πρόβλημα, γύρισε την πλάτη στον πόνο αλλά έφτασε στο σημείο να προκαλεί και πόνο, στοιχείο των λαών που δεν εκπολιτίστηκαν ποτέ και δεν αγκάλιασαν τις, βασικότατες για αρμονική συνύπαρξη, έννοιες που η αρχαία Ελλάδα καλλιέργησε. Σκοτώσαμε το συναίσθημα από φόβο μην χάσουμε ό,τι θεωρήσαμε ουσιώδες για να ζούμε, σε έναν λαμπρό κόσμο χωρίς ψυχή και παλμό. Όπου βλέπεις το πολύχρωμο και μυρωδάτο άνθος αλλά αν κοιτάξεις καλά δεν υπάρχει ρίζα στο φυτό.

Δεν χωράει αμφισβήτηση ότι η γη φλερτάρει με έναν νέο κύκλο δεδομένων που ρέουν προς πάσα κατεύθυνση, φυλή, γλώσσα, θρησκεία. 

Ο θάνατος φέρνει την ζωή και η ζωή μας οφείλει να μπει στην σφαίρα του επαναπροσδιορισμού. 

Μία ευχή όσο ποτέ, αν είναι να τελειώσει κάτι, ας είναι οι ανθρώπινες αδυναμίες και ανασφάλειες, ο κτητικός μας, βάρβαρος εαυτός.

Posted by

Maria Tsoli

Ανάμεικτα

Συναισθήματα.

Ανθρώπινες σχέσεις.

Η ανάγκη της επαφής για τον άνθρωπο είναι κάποιες φορές μεγαλύτερη από τον φόβο της ενδεχόμενης διακοπής της. Όλοι ρισκάρουμε να γίνουμε μάρτυρες στο σπάσιμο του 'νήματος', όμως μια σταθερή φωνή μέσα μας μας σπρώχνει να είμαστε σε συνεχή αναζήτηση..Η αδράνεια καθηλώνει και μουδιάζει τα άκρα και το νου, το μισό μας εαυτό.

Κάποια στοιχεία της κοινωνίας σμιλεύουν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της κάθε ξεχωριστής ανθρώπινης οντότητας. Ειδικά από τη στιγμή που θα νιώσει ο καθένας αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης πραγματικότητας και θα ταυτιστεί με τις απαιτήσεις της, απαντώντας σε περισσότερες υποχρεώσεις και απολαμβάνοντας λιγότερα δικαιώματα. Δικαιώματα που δεν είναι γραμμένα σε βιβλία άλλα κινούνται αγκαλιά με τον αέρα, σε έναν χορό για δύο, πάνω στο σύννεφο των συναισθημάτων που δεν γνωρίζει σύνορα, δίνοντας ατέρμονη αναζωογόνηση στους παρτενέρ.

Το άυλο, ανεξήγητο κομμάτι, αυτό που καμία κοινωνική μετάλλαξη δεν μπορεί να φτάσει είναι η έμφυτη, ανθρώπινη τάση αναζήτησης του όλου στο πρόσωπο του ενός. Παύει να υπάρχει με τον ερχομό της ανατίναξης της γης και τον χαμό του ανθρώπινου γένους όπως το γνωρίσαμε μέχρι τώρα. Μόνο τότε.

Διψασμένος ο άνθρωπος για ουσιαστική επαφή γεμίζει τη ζωή του με τα πάντα μέχρι να επιτύχει αυτή τη βαθιά γαλήνη. Μα κι αν δε βρεθεί μπροστά του;

Τότε ανάμεικτα όλα. Σκέψεις, αποφάσεις, δράσεις, αντιδράσεις. Φαύλος κύκλος απογοητεύσεων έως ότου γοητευθεί από το μοιραίο. Μια προϋπόθεση έχει το βίωμα της αίσθησης εσωτερικής πληρότητας, την αποτίναξη του εγωιστικά αλλοτριωμένου εαυτού που κρύβουμε μέσα μας.

Είμαστε το δάσος και το σπίρτο. Είμαστε η ευτυχία και τα δεσμά της.

Posted by

Maria Tsoli

Μια ανάσα

Μια ανάσα οξυγόνου από την ασφυκτική καθημερινότητα, από όλα τα καλά που φευγαλέα χάνονται από μπροστά μας ενώ εμείς βασανιζόμαστε με την αδιάκοπη διεκπεραίωση των ανούσιων και κενών "καθηκόντων" μας. Πρέπει να αναλωθεί η μισή μας ζωή στον βόθρο της γραφειοκρατίας και η υπόλοιπη σε φανταχτερές δημόσιες σχέσεις που κατά τα φαινόμενα θα διευκολύνουν την πρόσβασή μας στα πάντα για να αποκτήσει νόημα η ύπαρξή μας σύμφωνα με..

Αυτή είναι η ωμή αλήθεια ενός επιτυχημένου ανθρωπάκου πίσω από τα χαμόγελα και τα μπράβο που θα συλλέξει.. στα όσα ανθρωπομετρικά χιλιόμετρα καθίσταται γνωστή η δράση του φυσικά. Ως εκεί που θα φτάσει η μαγική αύρα του.

Διακόπτοντας ακαριαία την φρενήρη πορεία υλικής καταξίωσης, ένα γιατί μπορεί να μας σώσει από το ξεχείλωμα του νου. Γιατί; Αν το ένα δεν μας βοηθάει, μπορεί να γίνουν τρία : Γιατί, γιατί, γιατί; Γιατί από τη μία δόξα τω θεώ και από την άλλη που θα πάει αυτό το οικονομικό χάλι που έχει περιορίσει τόσο πολύ τις μετακινήσεις μας και τα αγαθά μας στο ψυγείο;

Το ψυγείο όμως δεν είναι μία συσκευή δεδομένη για κάθε νοικοκυριό και αυτός που το έχει μπορεί να μην είναι προύχοντας, οφείλει να είναι όμως ευτυχής αφού απολαμβάνει παγωμένο νεράκι και δροσερές φράουλες.

Αν δεν μπορεί να το γεμίσει μπορεί να το πουλήσει. Όμως..

Ανίκανος να δει παραπέρα, παραδίπλα, παρακάτω, στέκεται σε ένα σαθρό παρόν, δεμένος χειροπόδαρα με την ψευδαίσθηση της ελευθερίας άπειρων κινήσεων ενώ η έννοια του είναι ο φθόνος προς τον γείτονα και το ενδόμυχο άγχος να ελλοχεύει "γιατί αυτός;"

Πόσο εύκολα ξεχνάμε σε δευτερόλεπτα ανθρώπους που έχασαν ακαριαία τα λογικά τους και σε άλλες περιπτώσεις ακόμα και τη ζωή τους για να φτάσουν στην φανταχτερή και ποθητή θέση, για την οποία ο θεός της δόξας και της λόξας υπογείως δελεάζει τον κάθε απαίδευτο νου.

Λύσσα κακιά λοιπόν και για τα δύο όπως λέει σε κάποιους στίχους του ο Λάκης Παπαδόπουλος.

Posted by

Maria Tsoli

Too good 2b true

Είναι τόσο τέλειοι...τόσο τέλειοι.. δίνουν την εντύπωση ότι με οτιδήποτε και να καταπιαστούν μπορούν να το φέρουν εις πέρας παντελώς ανώδυνα και ακούραστα. Υπάρχουν κάποια άτομα που έχουν αυτό το ταλέντο στη συμπεριφορά τους. Σα να περνάει ξυστά από δίπλα τους, αλλά ποτέ να μην τους αγγίζει, η αναποδιά της πραγματικότητας και η ρουτίνα της καθημερινότητας. Αποπνέουν τόση σιγουριά και ασφάλεια που θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε στη φουσκωμένη τους αυτοπεποίθηση για να μπορέσουμε να δικαιολογήσουμε την αέρινη ύπαρξή τους. Φτάνουν χωρίς να τρέχουν, προλαβαίνουν ακόμα και αν είναι αργά, νοούν χωρίς κόπο τα δυσνόητα, σπάνια παρανοούν, δεν υπονοούν, ενώ έχουν χωρίς να προνοούν.

Πίσω από αυτό το πακετάκι, κρυμμένη για τα καλά πανηγυρίζει η θεωρία τους που λειτουργεί σαν οχυρό στα πυρά και στις βολές του δεδομένου κοινωνικού αρνητισμού. Είναι αυτή που τους ανεβάζει, χωρίς οι ίδιοι να το πολυαντιλαμβάνονται, στην εξέδρα των πολυσυζητημένων αφού είναι περίεργα τυπάκια, πως να το κάνουμε...Τόσο περίεργα που είναι και ικανά παράλληλα να απασχολούν με την απουσία τους μία παρέα φυσιολογικών, οι οποίοι άνθρωποι συναντήθηκαν για έναν τυπικό ελληνικό τετράωρο καφεδάκι... - τετράωρο έγινε το καφεδάκι από τη στιγμή που ο περίεργος απών μονοπώλησε το ενδιαφέρον της παρέας των φυσιολογικών.

Από τα απλά μέχρι και τα πιο σύνθετα περιστατικά της ζωής τους κινούν το ενδιαφέρον και την απορία όσων ενδόμυχα θα ήθελαν να τους μοιάσουν αλλά στο τέλος θα μείνουν με την ιδέα, σαν την ανάγκη για κοντομάνικο στο καταχείμωνο. Ο ζηλιάρης συνήθως γνωρίζει την αιτία που ζηλεύει ενίοτε όμως φθονεί και κάτι αόριστο, ένα πράγμα που δεν μπορεί να προσδιορίσει αλλά νιώθει ότι κολυμπάει απαγορευμένα στα δικά του ύδατα. Αυτός άλλωστε έχει τον τρόπο και ξέρει το "πως", δεν καταλαβαίνει από νέες τάσεις που λειτουργούν απειλητικά...

Ας μην κρυβόμαστε όμως άλλο και ας μην πονοκεφαλιάζουμε. Τελειότητα όπου υπάρχει άνθρωπος δεν υπάρχει, τελειότητα μέσα στον άνθρωπο δεν υπάρχει. Και ποιος την αποζητά άλλωστε; Καθένας μας υπερτερεί και υστερεί. Όσο και να φαντάζουν κάποιοι Απολλώνια αψεγάδιαστοι in&out, έχουν και αυτοί τα τρωτά τους σημεία. Μπορεί να είναι οι φέροντες αυτών παράλληλα και οι γνώστες τους αλλά δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν, επειδή δεν είναι αντιληπτά από τους υπόλοιπους. Το σίγουρο πλεονέκτημα των πρώτων είναι ότι αδυνατούν να ασχοληθούν με τις ζωές των άλλων και αυτό τους δίνει το κλειδί να εξελίξουν τον εαυτό τους και τις βάσεις για ένα ωραίο αύριο, μεθαύριο, αντιμεθαύριο...

Posted by
Maria Tsoli

Το θρόισμα των φύλλων

Πρόσφατα άκουσα μία μαρτυρία από έναν άνθρωπο και ομολογώ ότι ήταν από τις στιγμές που έπιασα τον εαυτό μου να χαζεύει για ώρα το κενό όταν τελείωσε τη διήγησή του. Είχαμε ένα όμορφο φυτό μέσα σε ένα γλαστράκι στο σπίτι μας, το ποτίζαμε, το φροντίζαμε. Μία ημέρα η γυναίκα μου αποφάσισε να το μετακινήσει βάζοντάς το κάπου που δεν είχαμε "επαφή" εμείς με αυτό. Φυσικά συνεχίσαμε να το φροντίζουμε. Μόνο που αυτό μαράθηκε. Μας έκανε εντύπωση και θεωρήσαμε καλό να το ξανατοποθετήσουμε στην αρχική του θέση, εκεί που οι ομιλίες μας έφταναν στα "αυτιά" του, εκεί που ένιωθε ότι υπήρχε ζωή γύρω του. Σε λίγες ημέρες ξανάνιωσε.

Σε λίγες ημέρες ξανάνιωσε. Το μικρό και ασήμαντο φυτάκι μέσα στο γλαστράκι, ξανάνιωσε. Ένα μέσα στα τόσα αμέτρητα είδη πράσινου που στολίζουν τον πλανήτη μας, έδειξε ότι μπορεί και αντιδρά στην αλλαγή περιβάλλοντος που στην περίπτωση αυτή σημαίνει μία απλή μετακίνηση κάποιων μέτρων.

Αν το φυτό αυτό και οποιοδήποτε άλλο ήταν σε θέση να μιλήσει την γλώσσα των ανθρώπων δε θα διαμαρτυρόταν με τον μόνο τρόπο που μπορεί, θυσιάζοντας δηλαδή το κάλλος του. Το ερώτημα που γεννάται εδώ όμως, είναι αν ο άνθρωπος θα άντεχε να ακούσει τον καθημερινό πόνο που προκαλεί με την αλόγιστη και εις βάρος της φύσης, δραστηριότητά του προς ιδίον όφελος.

Ναι. Η φύση δεν μπορεί να μιλήσει όπως εμείς, μπορεί όμως να νιώθει, να αισθάνεται, να ακούει κατά έναν τρόπο.

Η αλήθεια είναι ότι δεν θα ξέραμε και πολλά για τον πλανήτη γη εάν κάποιοι τολμηροί δεν έρχονταν αντιμέτωποι με τα φυσικά στοιχεία. Η εξερεύνησή τους όμως πρέπει να είναι ένα μαγικό μίγμα τόλμης και σεβασμού. Αρκεί μία δυνατή ριπή ανέμου στον αμέριμνο και σίγουρο ορεσίβιο εξερευνητή και το ταξίδι διακόπτεται εκεί, ας θυμόμαστε ότι δεν γεννηθήκαμε με φτερά. Αρκεί το πείσμα του δύτη αλλά η φυσική του αδυναμία να πλησιάσει τον εκθαμβωτικό δακτυλιοσκώληκα που βρίσκεται στα βάθη των πελάγων, για να μην καταφέρει να βγει ξανά στην επιφάνεια, ας θυμόμαστε ότι δεν γεννηθήκαμε με βράγχια. Αρκεί η ορμή ένος καταρράκτη για να μετατρέψει σε εφιάλτη το ταξίδι κάποιων περιπατητών, ας θυμόμαστε ότι είμαστε φτιαγμένοι από κόκκαλα που σπάνε στις πτώσεις και όχι από πέτρα.

Την χαρακτηριστική αλαζονία την γνωρίζει σε κάθε της στιγμή ο δημιουργός του ανθρώπου γι' αυτό και έχει φροντίσει κάποιες γωνιές του θαυμαστού μας κόσμου να μείνουν για πάντα δυσπρόσιτες και ανέγγιχτες από αυτόν. Χαρακτηριστικό είναι το γενονός ότι μπορούμε να γεμίσουμε ένα μπουκαλάκι με άμμο θαλάσσης αλλά ότι με λάβα ηφαιστείου. Επίσης ότι μπορούμε να συναγωνιστούμε το κατοικίδιό μας σε έναν αγώνα δρόμου αλλά όχι μία τίγρη. Υπάρχουν πάρα πολλές αφορμές γύρω μας για να φέρνουν στο νου μας ότι δεν υπάρχει "ανίκητο" στα πλαίσια του ανθρώπινου και ότι χωρίς προειδοποίηση όλα όσα νομίζουμε για τη δύναμή μας χάνονται.

Ό,τι και να πράξουμε, όσο και να ασελγήσουμε κατά αυτής, η φύση είναι δυο μάτια που μας κοιτάνε και εν αγνοία μας γελάνε με το ψευτοκουράγιο μας και την απουσία σεβασμού προς αυτήν.

... Όσο και αν δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα.

 

Posted by

 

Maria Tsoli

Μία στάλα λογικής

Στον κόσμο που ζούμε βιώνουμε καθημερινώς την κριτική ως προς τις δράσεις μας και τις μη δράσεις μας. Κάθε μας κίνηση ή "ακινησία" εξετάζεται και αξιολογείται από πληθώρα ανθρώπων που μας παρατηρούν σκοπίμως ή όχι. Παράλληλα μία από τις πιο παρεξηγημένες πτυχές της ζωής μας είναι ο σεξουαλικός κόσμος μας, καθολικός και εντελώς προσωπικός. Κόσμος βαθιά συνδεδεμένος με τον πουριτανισμό και την λογοκρισία, δώρο που μας χάρισε ο Θεός και ο άνθρωπος σπανίως καταφέρνει και το ανοίγει όπως θα έπρεπε. Υπάρχουν άτομα που το άνοιξαν απότομα και βίαια καταστρέφοντας το περιεχόμενο και άλλα που από ανεξήγητη ενοχή δεν το άνοιξαν ποτέ. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση η ευθύνη δεν είναι απόλυτα δική τους.

Από τα πρώιμα σχολικά χρόνια, σε χώρες όπως δεν είναι η Ελλάδα, το εκπαιδευτικό σύστημα φροντίζει να εισάγει στο μυαλό των μαθητών τι εστί ο τομέας της σαρκικής ηδονής αλλά και πως και γιατί δεν πρέπει να είναι ξεκομμένος από την μετέπειτα ζωή τους. Κάποιες σκόρπιες εμπειρίες, αποσπασματικές πληροφορίες που μοιράζονται δεξιά και αριστερά σε κοινωνικά δίκτυα αμφίβολης αξιοπιστίας και σε τηλεοπτικές εκπομπές μηδαμινής ποιότητας αφενός δεν είναι αρκετές, αφετέρου καταλήγουν συχνά να είναι επικίνδυνες και παρεξηγημένες. 

Οποιαδήποτε "καινοτόμος κίνηση" περί σεξουαλικής υγείας & ζωής γίνεται σε λάθος υπόβαθρο και για αλλότριο σκοπό βλ. χρήμα, είναι καταδικασμένη από την αρχή να μην έχει μακροχρόνιο αποτέλεσμα, παρά πρόσκαιρη, κερδοφόρο λογική. Σεμινάρια γίνονται πολλά, λόγια λέγονται άπειρα, "έμπειροι ειδήμονες" κυκλοφορούν αμέτρητοι, παρουσιάσεις τύπου powerpoint που συγκεντρώνουν μέσα σε 50 slights όλη τη σεξουαλική σοφία ανθρώπων σαν τον Vātsyāyana βγαίνουν κάθε τόσο, λίγοι είναι όμως αυτοί που τα βάζουν ολοκληρωτικά με την καθεστηκυία τάξη της Ελλάδας και τις χρόνια διαμορφωμένες νοοτροπίες, οι οποίες στον πυρήνα τους, στυγνά κατακρίνουν το πιο όμορφο συναίσθημα που μπορεί να απολαύσει ο άνθρωπος, την χαρά του έρωτα ως την απόλυτη ανθρώπινη ικανοποίηση.

Φυσικά για αυτήν την καρκινική κατάσταση, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό και η Εκκλησία μαζί με τις θεωρίες της. Μπορούμε πάνω σε αυτό να σκεφτούμε κάτι πολύ απλό και να δώσουμε εμείς οι ίδιοι μια απάντηση στον εαυτό μας. Ποιο πανανθρώπινο ον, μακριά από θρησκευτικές πεποιθήσεις, θα δημιουργούσε τον άνθρωπο και ταυτόχρονα θα φύτευε μέσα του την ιδέα ότι ο έρωτας ανάμεσα σε δύο ανθρώπους είναι κακός και ανήθικος αν δεν γίνεται υπό προϋποθέσεις και νόμους; Η απάντηση είναι κανένα. Συνεπώς όλους τους φραγμούς, τις αμφιβολίες και τα άσχημα συναισθήματα αυτοτιμωρίας τα γεννά ο ίδιος ο άνθρωπος ο οποίος είναι και αυτός που θέτει τους γραπτούς και "απαράβατους" κανόνες των αξιωμάτων της ζωής.

Μυαλά που εθελοτυφλούν σε ζητήματα σαν την πείνα στην Αφρική, την χρήση πυρηνικών όπλων, την εμπορία ανθρωπίνων οργάνων και ναρκωτικών, βλέπουν τον έρωτα σα μίασμα και τους εμπλεκόμενους σε αυτόν, μιάσματα.

Ο έρωτας είναι δύναμη και η πράξη του έρωτα ενεργειακό κύμα στο χάος του κόσμου, κάτι που πρέπει να θυμόμαστε για να κάνουμε τα πράγματα στη ζωή σωστά και με τη λογική κάποιου που θέλει να είναι ευτυχισμένος με το συναίσθημα του.

 

 

Posted by

Maria Tsoli

Το κοροιδάκι της δεσποινίδος VS η κυρία του εαυτού της

Ο τίτλος κατά το ήμισυ μας παραπέμπει στη δεκαετία του 1960 και στον ελληνικό κινηματογράφο του τότε. Η ταινία, με πρωταγωνιστές τον Ντίνο Ηλιόπουλο και την Τζένη Καρέζη παρουσιάζει με κωμικό τρόπο το ταλέντο της ηθοποιού να τυλίγει στα δίχτυα της τον άμοιρο και ανυποψίαστο Γρηγοράκη προς ίδιον όφελος. Η ιστορία βέβαια, αλλάζει εντελώς τροχιά και δικαιώνει το ψαράκι, που με την εξυπνάδα του και τις ικανότητές του έφαγε τελικά την γάτα αντί να συμβεί το αντίθετο.

Η υπόθεση της ταινίας αυτής δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα πολλών ζευγαριών που έχουν σχέση "γάτας-ψαριού". Υπάρχουν αμέτρητες γυναίκες που έχουν δέσει δίπλα τους με τον τρόπο τους, τους συντρόφους τους εν αγνοία των δεύτερων όπως επίσης υπάρχουν και άπειροι άντρες που έχουν αντίστοιχη στάση απέναντι στις συντρόφους τους. Δεν θα ήθελα να υποθέσω το ποσοστό "του ηττημένου φύλου" πάνω σε αυτό το θέμα. Νομίζω ότι ο καθένας μπορεί να κρίνει μόνο από τον εαυτό του και από τον περίγυρό του, συνεπώς η απάντηση είναι εντελώς υποκειμενική.

Κάθε άνθρωπος έχει να δώσει κάτι άυλο στο σύντροφό του και μέσα στη σχέση μεταβιβάζονται τα θετικά ή τα αρνητικά στοιχεία του ενός στον άλλο. Στην πρώτη περίπτωση, η συνύπαρξη με έναν άνθρωπο ο οποίος μας βοηθάει καθημερινώς να βελτιώνουμε στοιχεία του χαρακτήρα μας, σε καμία περίπτωση δεν μας κάνει "ψαράκια" του, δεδομένου ότι υπάρχει λόγος που προτιθέμεθα να κάνουμε παραχωρήσεις για χάρη του, ακόμα και αν δίνουμε την εντύπωση στους γύρω ότι μας κάνει ότι θέλει. Για να συμβαίνει αυτό και εμείς να το αποδεχόμαστε έχουμε έναν σοβαρό λόγο να πράττουμε κατ' αυτόν τον τρόπο και αυτός είναι η ψυχική ευεξία που μας δημιουργεί η συντροφικότητά του.

Το πόσο όμορφα νιώθουμε, μεταφέρεται στον σύντροφό μας ο οποίος με τη σειρά του γίνεται ομορφότερος μέσα από εμάς και δεν έχει τέλος αυτή η ατέρμονη αναπαραγωγή θετικών συναισθημάτων.  Πρόκειται για μία εντελώς προσωπική κατάσταση και μόνο αυτός που την αισθάνεται είναι σε θέση να την εξηγήσει στον εαυτό του. Η προσπάθεια μεταφοράς της σε τρίτους είναι χαμένη υπόθεση χρόνου και σάλιου και δεν πρέπει να γίνεται σε τελική ανάλυση.

Η δεύτερη περίπτωση θέλει λίγο προσοχή και επανεξέταση. Αντί για τα θετικά και όμορφα στοιχεία που θα έπρεπε κανονικά να βγαίνουν από μέσα μας από τη συνύπαρξη, νιώθουμε το βασανιστικό συναίσθημα της απώλειας ενέργειας και κυρίως βλέπουμε να εξαφανίζονται σιγά σιγά και τα όποια καλά στοιχεία μας χαρακτηρίζουν. Πολλές φορές εθελοτυφλούμε και δεν το παραδεχόμαστε αλλά άνθρωποι που μας γνωρίζουν έρχονται αντιμέτωποι με την μετάλλαξή μας. Εδώ ο πιο αδύναμος από τους δύο θα επηρεαστεί στη συμπεριφορά του, στις αποφάσεις του αλλά και στον τρόπο που ζει, από τον άλλο και όχι για καλό σκοπό. Η κυριότερη βλάβη γίνεται στην προσωπική κρίση του, η οποία είναι σχεδόν απούσα, και στον τρόπο που αναλύει τις πληροφορίες που προσλαμβάνει. Δεν έχει σημασία εάν το πρόσωπο αυτό είναι ο άντρας ή η γυναίκα, παραμένει ένας ηττημένος και ανασφαλής άνθρωπος που πρέπει όσο το δυνατόν Γρηγορό-τερα να δει καθαρά.

Posted by
Maria Tsoli

Όλα για μία ιδέα.

Στα χρόνια του σχολείου, θυμάμαι τον καθηγητή να εισέρχεται στην τάξη φουριόζος. Αποφασιστικός και αμετάκλητος όπως ήταν, αντίκρυζε απαθής το γεμάτο αγωνία κοινό των θρανίων να τον κοιτάει στα μάτια "εκλιπαρώντας", για το τι μέλλει γενέσθαι. Εκείνος μη λογαριάζοντας τα άηχα αυτά παρακάλια, βροντοφώναζε : Έκθεση ιδεών. Βγάλτε μία κόλλα. Ομαδικός εφιάλτης, ο "κύριος με τις ιδέες του". Μα τι ιδέες ήταν αυτές πρωινιάτικα; Πριν καλά καλά συνειδητοποιήσουν οι περισσότεροι ότι δεν βρίσκονται ακόμα στο κρεβάτι τους, ο κύριος είχε ήδη χτίσει στο μυαλό του βήμα προς βήμα το βασανιστήριο μας; Σκληρή η μετάβαση στην πραγματικότητα που δεν παίρνει αντιγραφή.
 

Δεν αντιλέγει κανείς ότι υπάρχουν μαθήματα στα οποία μπορείς να αντιγράψεις από το διπλανό σου και να μην εγείρεις την υποψία του καθηγητή ότι το έκανες. Η έκθεση ιδεών σαφώς... δεν είναι ένα από αυτά. Θα την χαρακτήριζα ως τον προσωπικό αριθμό ταυτότητας του κάθε συμπολίτη μας. Δεν έχω γνωρίζει κάποιον που να έχει ίδιο ΑΤ με κάποιον άλλο. Ίσως είναι μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις που ο κρατικός μηχανισμός δεν έχει κάνει ποτέ ούτε ένα λάθος στην έκδοσή τους και οφείλει να μην αφήσει να συμβεί ποτέ.
 

Έτσι είναι και η ιδέα στο μυαλό. Ξεχωριστή και αποτυπωμένη στο χαρτί με τον, αποκλειστικά, μοναδικό τρόπο που ο κάτοχός της επιθυμεί και δεν παίρνει co-"πειρατεία". Δεν μπορεί ποτέ κανείς να μας την κλέψει γιατί κινείται σε προσωπικά ύδατα γι' αυτό και εξαρτάται από εμάς κατά πόσο οι "εκτός αυτής" μπορούν να γίνουν συν-κοινωνοί της.
 

Η ιδέα για έναν άνθρωπο σε μία ευρύτερη έννοιά της, μπορεί να αναχθεί με τα χρόνια σε ένα βαθύ πιστεύω, όσο και να φάνταζε αυτό αδιανόητο τα χρόνια που ήταν μία απλή αγγαρεία, ένας τρόπος να τελειώνουμε, να πάρουμε καλό βαθμό στον έλεγχο και να έχει έναν δυνατό λόγο να μη μας ξεχάσει ποτέ ο ανταγωνιστικός συμμαθητής μας. Η εξέλιξή της μέσα μας μπορεί να μας φτάσει σε τέτοια επίπεδα αυτοβελτίωσης που να αλλάξει εντελώς την καθημερινότητά μας και τις συναναστροφές μας. Αυτός είναι ο σκοπός μας για τον χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας όσο το μυαλό μας είναι σε λειτουργία, όσο δηλαδή βρισκόμαστε σε αυτόν τον πλανήτη. Πρέπει να μάθουμε να προεκτείνουμε την ιδέα, σε αξία και να είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να κάνουμε θυσίες για την πρακτική εφαρμογή της.
 

Όποιες και αν είναι οι ιδέες μας, είναι μέρος μας, όπως είναι τα μέλη του σώματός μας. Πρέπει να είμαστε περήφανοι γι' αυτές γιατί είναι κτήμα μας και έχει χρειαστεί χρόνος για να τις σπείρουμε, να τις καλλιεργήσουμε και κάποια στιγμή να χαρούμε τους καρπούς των κόπων μας. Είναι το σημείο έναρξης για τον αγώνα με τη ζωή.

Σε τελική ανάλυση, αυτό είναι κάτι που ο σκληρός καθηγητής του σχολείου γνώριζε πολύ καλά αρκετά πριν το αντιληφθούν οι μαθητές του.

 

Posted by

Maria Tsoli

Κυκλικές Διαθέσεις

Σκαμπανεβάσματα.. Μέρες που σου γεμίζουν το μυαλό με ιδέες και σε σπρώχνουν στη δύνη της παραγωγικότητας, μέρες που στις δίνουν με το σταγονόμετρο και μέρες που στερεύεις τελείως. Για όσο πάρει. Υπομένεις και επιμένεις όμως σκεπτόμενος τα καλύτερά σου που κάποια στιγμή θα ξανα-έρθουν. Συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, αλλά παρατηρείται περισσότερο στις ευαίσθητες καλλιτεχνικές ψυχές.

 

Έχω δει καλλιτέχνες να παρασύρονται τόσο από το αντικείμενο που προσπαθούν να δώσουν ζωή όσο και αυτούς που ξημεροβραδιάζονται στον χώρο τους για ημέρες, χωρίς να αφήσουν απολύτως κανένα ίχνος δημιουργίας γιατί δεν είναι η "φάση" τους καλή. Δεν είμαι υπάλληλος του δημοσίου να μη με νοιάζει. Είναι η ψυχή μου που δουλεύει όχι το χέρι μου.

Ζωγράφοι, γλύπτες, αγγειοπλάστες, χαράκτες, ποιητές, συγγραφείς, λογοτέχνες, μουσικοί, φωτογράφοι και πόσοι άλλοι. Μικροί ήρωες μέσα στην τρελή καθημερινότητα που προσπαθούν να ξεπεράσουν μόνοι τους ό,τι συναίσθημα θα τους λύγιζε για να πάνε παρακάτω. Κι αυτοί που δεν μπορούν να τα καταφέρουν; Αυτοί το μετατρέπουν σε κάποιας μορφής έργο που θα φέρει πάνω του τα στίγματα του πόνου και της λύπης που βίωσαν.

 

Ό,τι και να πούμε ξέρουμε ότι είναι όλοι τους πλάσματα άξια, ο καθένας στο είδος του και με τον τρόπο του. Πίνακες που κυκλοφορούν στην αγορά με αντάλλαγμα 200.000 ευρώ ο ένας, στίχοι μελοποιημένοι που μπορούν και συνοψίζουν όλη την άδικη / πονεμένη / σημαδεμένη ζωή ενός ανθρώπου πωλούνται για κάποιες χιλιάδες ευρώ επίσης. Αλήθεια αφού κατά τους ειδικούς μπορούν και εκτιμώνται σε ευρώ αυτές και πολλές άλλες δημιουργίες, τι μας εμποδίζει από το να εκτιμήσουμε και τον αρχικό δημιουργό αυτών; Μπορεί κάποιος να υπολογίσει λοιπόν το κόστος της.. ψυχής; Φυσικά και όχι. Είναι ανεκτίμητη όπως θα έπρεπε να είναι και τα δημιουργήματά της χωρίς να εμπίπτουν στο καθεστώς της ανταλλαγής με ευρώ, δολάριο, λίρα κλπ

 

Δεν αντιλέγει κανείς στο ότι ελάχιστα πράγματα μπορούμε να κάνουμε εάν δεν πληρώσουμε και ακόμα πιο λίγα προτιθέμεθα να κάνουμε εάν δεν λάβουμε το "ανάλογο" αντίτιμο. Το ανάλογο όμως στην τέχνη είναι τόσο σχετικό για τον αγοραστή όσο και για τον δημιουργό.

Στυλ ζωής

Υπάρχουν κάποια κυριακάτικα βράδια, ή ξημερώματα καθημερινής που οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν έντονο μέσα στην ψυχή τους το συναίσθημα της μοναξιάς. Δεν πιστεύω ότι έχει υπάρξει άνθρωπος σε αυτό τον κόσμο που παρά το γεγονός ότι μπορεί να περιτριγυρίζεται από άτομα της αρεσκείας του, δεν έχει αισθανθεί έστω μία φορά στην ζωή του, αυτή την άβολη κατάσταση. Κατά πολλούς είναι ό,τι χειρότερο.

 

Τρέχουμε, τρέχουμε και πάλι δεν προλαβαίνουμε, γεμίζουμε το πρόγραμμά μας και όλως περιέργως καταλήγουμε να πετάμε έξω υποχρεώσεις γιατί δεν βγαίνει.. Και την επόμενη και τη μεθεπόμενη ημέρα και ξαφνικά όλες οι ημέρες είναι ίδιες, απλές επαναλήψεις με πρωταγωνιστή εμάς που ακόμα δεν έχουμε προλάβει.

Πράττοντας έτσι, ενδόμυχα κρύβουμε μέσα μας μία μικρή αλαζονεία για το ότι μπορούμε να κάνουμε πολλά και φυσικά θέλουμε να δουν και οι γύρω ότι συνεχώς με κάτι καταπιανόμαστε. Κάποιες φορές όμως είναι αυτή η ριμάδα η μοναξιά που βιώνουμε και έχουμε ως αποκούμπι για παρέα τις ατελείωτες δραστηριότητές μας. Ευελπιστούμε στο τέλος της ημέρας να μας έχουν εξαντλήσει αρκετά ψυχοσωματικά έτσι ώστε να μην υπάρχει χρόνος και κουράγιο για περαιτέρω σκέψη και ανάλυση.

 

Σε ένα βιβλίο του, ο Jorge Bucay αναφέρει μία ιστορία για έναν άνθρωπο που επέμενε να κυκλοφορεί όλη την ημέρα φορώντας δύο νούμερα μικρότερο παπούτσι από το κανονικό του, πονώντας ανυπόφορα καθημερινώς μόνο και μόνο για να αισθάνεται την μαγική ανακούφιση το βράδυ όταν τα έβγαζε, μετά από τον οξύ πόνο της ημέρας. Το πιστεύω του ήταν ότι μονάχα όποτε υπέφερε, θα έπρεπε να ανταμειβόταν στη ζωή του και αντιστρόφως ότι δεν όφειλε να περιμένει κάτι "καλό", από τη στιγμή που δεν είχε αρκετά εξαντληθεί. Φυσικά ο συγγραφέας, στη συνέχεια της διήγησής του δεν στηρίζει καθόλου αυτή την επιβλαβή για τον άνθρωπο, λογική.

 

Όντως, δεν χρειάζεται να επιφορτιζόμαστε με επιπλέον βάρη, είτε γιατί πιστεύουμε ότι εφόσον υποφέραμε αρκετά τώρα είναι η ώρα να γυρίσει και σε εμάς το βλέμμα του ο Θεός απαλλάσσοντάς μας από τη μοναξιά μας είτε γιατί πρέπει τώρα πια όλοι οι άλλοι να μας τιτλοφορήσουν ικανούς, άξιους και διάφορα άλλα τέτοια σχετικά. Οτιδήποτε κάνουμε είναι για να μας γεμίζει χαρά και πληρότητα και γίνεται αποκλειστικά γιατί μας δημιουργεί ψυχική ευεξία και γαλήνια συναισθήματα που ομορφαίνουν τη ζωή μας.

Το ρητό ενός πολύ καλού μου φίλου που είχε αντιληφθεί βαθιά ότι η ομορφιά του κόσμου κινείται στα πλαίσια ενός διαφορετικού στυλ ζωής ήταν ....   να αγαπάς τη ζωή σου, να την τελειοποιείς, να κάνεις όλα τα πράγματα στη ζωή σου όμορφα, να κάνεις τη ζωή σου μακρύτερη υπηρετώντας τους ανθρώπους γύρω σου.

Για τον Χριστόφορο
 

''Οι πιο επίπονες  μορφές αποχαιρετισμών είναι αυτές που δεν λέγονται ή δεν εξηγούνται ποτέ.''- Άγνωστος 

 

Posted by

Maria Tsoli

Το πάθος μου.. το λάθος μου;

Πρόσφατα είδα μια ταινία, της οποίας τον τίτλο δεν θα αποκαλύψω, αλλά η αλήθεια είναι ότι μου ξύπνησε ερωτήματα γύρω από το θέμα της δημιουργικότητας στο καθημερινό και αναγκαστικό για την επιβίωσή μας, κομμάτι της δουλειάς.

Πότε αποδίδει ο άνθρωπος στην εργασία του; Τι είναι αυτό που θα του δώσει ώθηση να πάει ένα βήμα παρακάτω, να θελήσει να μάθει, να ψαχτεί, να βελτιωθεί και να κάνει που λέμε "παπάδες" σε ό,τι του ζητηθεί, να ξεχάσει να κάνει διάλειμμα για .. τσιγάρο;

Δε θέλει και πολύ σκάλισμα.. όταν φυσικά είναι παθιασμένος με το αντικείμενο ενασχόλησής του, αυτό που λέμε όταν του αρέσει η δουλειά του. Αλήθεια, από τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε, πόσους έχουμε ακούσει να μιλάνε για αυτήν και να χάνουν τον χώρο και τον χρόνο; Πολύ λίγοι. Προσωπικά εγώ ξέρω δύο.

Θα ήταν ευχής έργον να ταυτιζόταν η δουλειά που κάνουμε με αυτή που θα θέλαμε να κάνουμε. Ακούμε εκφράσεις όπως πάντα ήθελα να γίνω καλλιτέχνης, δεν έκατσε όμως. Τα φέρε έτσι η ζωή...Δε με γεμίζει η τωρινή μου δουλειά αλλά αφού έτσι τα βγάζω πέρα...

Η δουλειά βγαίνει από τη δουλεία, έχω πιάσει τη θεία μου να λέει συνέχεια..

Η πραγματικότητα μας θέλει να πέφτουμε στο δίλημμα του ή να τα βγάζουμε απλά πέρα ήρεμα, "ρουτινιάρικα" και  χωρίς πολλές εσωτερικές επαναστάσεις ή να νιώθουμε ότι μας στερούν τη φαντασία και τη δημιουργικότητα, στοιχεία των οποίων η συνύπαρξη θα μας εκτόξευε στα ύψη της αποδοτικότητας, εάν κάναμε το επάγγελμα που μας άρεσε. Βλέπουμε τελικά ότι δεν επιλέγουμε εμείς οι ίδιοι μεταξύ αυτών των δύο καταστάσεων αλλά η υπάρχουσα κοινωνική δομή. Πολύ σωστά θα πει κάποιος Μα είναι καιρός για να επιλέγεις; Εδώ σε επιλέγουν και κάνεις και το κορόιδο..

Δεν είναι ψέμα. Έτσι συμβαίνει στο 99% των περιπτώσεων των ανθρώπων που ψάχνουν για εργασία. Χωρίς να ευθύνονται οι ίδιοι, με τον χρόνο, ξεχνάνε ποιο είναι το πραγματικό αντικείμενο του εργασιακού ενδιαφέροντός τους. Ο συλλογισμός είναι ξεκάθαρος: Δουλειά να ναι και ό,τι να ναι. Φυσικά αυτό, δεν σημαίνει ότι απαραίτητα γεννηθήκαμε για να ασκήσουμε την πρώτη τυχαία δουλειά που βρήκαμε στο δρόμο μας. Κανένας δεν μας εγγυάται ότι δεν θα κάνουμε αρκετά στραβοπατήματα ειδικά στην αρχή. Τη σήμερον ημέρα το επικρατέστερο σενάριο σε αυτές τις καταστάσεις είναι να εξαντληθεί ταχύτατα η, έτσι κι αλλιώς, πενιχρή υπομονή του εργοδότη, να έρθουμε και εμείς στα όρια μας και αφενός αν υπάρχει πραγματική ανάγκη από μέρους μας, μένουμε στη θέση μας καταπίνοντας εν καιρώ ένα ποταμό παραλογισμών εξελίσσοντας έτσι το διαπραγματευτικό μας ταλέντο, αφετέρου αν μπορούμε να διαχειριστούμε το βιοποριστικό μας ζήτημα και εκτός αυτής της δουλειάς, αποχωρούμε.

Κατά την αποχώρηση οφείλουμε να αρνηθούμε τη σκέψη ότι η δουλειά είναι δουλεία, όσο και αν μας έχει πάρει από κάτω η σκληρότητα με την οποία η κοινωνία ανταμείβει τα μέλη της για τις υπηρεσίες τους. Δεν είναι η κάθε δουλειά, δουλεία. Η δουλειά που μας γεμίζει  είναι η σωστή για εμάς. Λέγεται απόλαυση, πάθος, έκσταση, το "ψώνιο" μας που χωρίς αυτό αισθανόμαστε ότι λείπει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας.

Μαζί ή μόνος

Πολύς λόγος γίνεται για την οικονομική κατάσταση χιλιάδων ελληνικών νοικοκυριών. Χρωστάμε παντού, καλά δεν περνάμε ή και που ζούμε λιτοδίαιτα και πάλι δεν το σώζουμε το καράβι.. Είναι μια must εξομολόγηση πια που δεν ντρεπόμαστε να βγάλουμε προς τα έξω, αφού η πλειοψηφία του κόσμου ζει με αυτούς τους προβληματισμούς. Μας προσφέρει δε και κάποια ανακούφιση η έκφραση αυτού του μπουχτίσματος που νιώθουμε, μας δίνει μία θέση δίπλα σε αυτούς που έχουν έρθει αντιμέτωποι με την ίδια κατάσταση. Κατά μία έννοια μας παρηγορεί.

Παρατηρείται δε και το εξής φαινόμενο : Όσοι ανήκουν ακόμα στην κατηγορία των οικονομικά εύρωστων, προσπαθούν με έξυπνο συνήθως τρόπο να μην κάνουν γνωστή αυτή τους την άνεση, γνωρίζοντας ότι την μειοψηφία πολλοί θα κοιτάξουν με καχυποψία, άλλοι με χλευασμό και άλλοι με αμφισβήτηση. Γιατί; Γιατί νιώθουμε ότι δεν μπορεί να συμμεριστεί το δικό μας αδιέξοδο, ότι καταλαβαίνει ελάχιστη από τη δική μας δυσκολία και ότι ως γνωστόν, ο βολεμένος ζει απροβλημάτιστος.

 

Δεν φταίμε εμείς σε αυτό. Είμαστε άνθρωποι με πάθη και αδυναμίες. Μεταβάλλεται εύκολα η ψυχολογία μας από τις εξωτερικές μεταβολές και οι καταστάσεις που βιώνουμε την εκάστοτε χρονική περίοδο πυροδοτούν πολλές φορές τον κακό μας εαυτό. Υπό άλλες συνθήκες θα είχαμε αναπτύξει άλλες σχέσεις με τους γύρω και θα ζούσαμε όλοι ευτυχισμένοι, αν δεν έμπαινε το κριτήριο του χρήματος στη μέση.

 

Μα μήπως έχουμε ζήσει έτσι σαν χώρα;

 

Μήπως έχουν έρθει μεγάλες περίοδοι στον τόπο αυτό όπου είχαμε μια αγκαλιά για όλους, κανέναν άσχημο λόγο για τον απέναντι και οι must εξομολογήσεις μας με τους φίλους μας, περιλάμβαναν θέματα ποικίλης ύλης αλλά όχι τετριμμένες συζητήσεις για το πως θα βγάλουμε επιτέλους και πάλι λεφτά; Η αλήθεια είναι πως ναι, έχουμε ζήσει και έτσι. Τότε που κανείς δεν πίστευε ότι μπορεί να έρθει καιρός που η απουσία του χρήματος θα δοκιμάσει το δέσιμο που έχουμε χτίσει με τον γείτονα, γιατί πολύ απλά δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τι στην ουσία μας έδενε με αυτόν.

Όταν κυριαρχεί η αστάθεια, είναι επιτακτικός ο ερχομός σταθερότητας που θα επιφέρει και πάλι ισορροπία, η οποία με τη σειρά της είναι ο προάγγελος της ευτυχίας και όλων των θετικών συναισθημάτων που αυτή συμπαρασύρει.

Ένα από τα καλά της απουσίας του τόσου χρήματος που μπορεί να μας ξεγελάσει και που οφείλουμε να διακρίνουμε, είναι ότι μας έδωσε στα χέρια ένα πολύ δυνατό χαρτί : Τη δυνατότητα να έρθουμε και πάλι ο ένας δίπλα άλλο, υπό νέες όμως βάσεις. Πιο γερές, πιο ακλόνητες και πιο ανιδιοτελείς.

 

Posted by

Maria Tsoli