Στυλ ζωής

Υπάρχουν κάποια κυριακάτικα βράδια, ή ξημερώματα καθημερινής που οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν έντονο μέσα στην ψυχή τους το συναίσθημα της μοναξιάς. Δεν πιστεύω ότι έχει υπάρξει άνθρωπος σε αυτό τον κόσμο που παρά το γεγονός ότι μπορεί να περιτριγυρίζεται από άτομα της αρεσκείας του, δεν έχει αισθανθεί έστω μία φορά στην ζωή του, αυτή την άβολη κατάσταση. Κατά πολλούς είναι ό,τι χειρότερο.

 

Τρέχουμε, τρέχουμε και πάλι δεν προλαβαίνουμε, γεμίζουμε το πρόγραμμά μας και όλως περιέργως καταλήγουμε να πετάμε έξω υποχρεώσεις γιατί δεν βγαίνει.. Και την επόμενη και τη μεθεπόμενη ημέρα και ξαφνικά όλες οι ημέρες είναι ίδιες, απλές επαναλήψεις με πρωταγωνιστή εμάς που ακόμα δεν έχουμε προλάβει.

Πράττοντας έτσι, ενδόμυχα κρύβουμε μέσα μας μία μικρή αλαζονεία για το ότι μπορούμε να κάνουμε πολλά και φυσικά θέλουμε να δουν και οι γύρω ότι συνεχώς με κάτι καταπιανόμαστε. Κάποιες φορές όμως είναι αυτή η ριμάδα η μοναξιά που βιώνουμε και έχουμε ως αποκούμπι για παρέα τις ατελείωτες δραστηριότητές μας. Ευελπιστούμε στο τέλος της ημέρας να μας έχουν εξαντλήσει αρκετά ψυχοσωματικά έτσι ώστε να μην υπάρχει χρόνος και κουράγιο για περαιτέρω σκέψη και ανάλυση.

 

Σε ένα βιβλίο του, ο Jorge Bucay αναφέρει μία ιστορία για έναν άνθρωπο που επέμενε να κυκλοφορεί όλη την ημέρα φορώντας δύο νούμερα μικρότερο παπούτσι από το κανονικό του, πονώντας ανυπόφορα καθημερινώς μόνο και μόνο για να αισθάνεται την μαγική ανακούφιση το βράδυ όταν τα έβγαζε, μετά από τον οξύ πόνο της ημέρας. Το πιστεύω του ήταν ότι μονάχα όποτε υπέφερε, θα έπρεπε να ανταμειβόταν στη ζωή του και αντιστρόφως ότι δεν όφειλε να περιμένει κάτι "καλό", από τη στιγμή που δεν είχε αρκετά εξαντληθεί. Φυσικά ο συγγραφέας, στη συνέχεια της διήγησής του δεν στηρίζει καθόλου αυτή την επιβλαβή για τον άνθρωπο, λογική.

 

Όντως, δεν χρειάζεται να επιφορτιζόμαστε με επιπλέον βάρη, είτε γιατί πιστεύουμε ότι εφόσον υποφέραμε αρκετά τώρα είναι η ώρα να γυρίσει και σε εμάς το βλέμμα του ο Θεός απαλλάσσοντάς μας από τη μοναξιά μας είτε γιατί πρέπει τώρα πια όλοι οι άλλοι να μας τιτλοφορήσουν ικανούς, άξιους και διάφορα άλλα τέτοια σχετικά. Οτιδήποτε κάνουμε είναι για να μας γεμίζει χαρά και πληρότητα και γίνεται αποκλειστικά γιατί μας δημιουργεί ψυχική ευεξία και γαλήνια συναισθήματα που ομορφαίνουν τη ζωή μας.

Το ρητό ενός πολύ καλού μου φίλου που είχε αντιληφθεί βαθιά ότι η ομορφιά του κόσμου κινείται στα πλαίσια ενός διαφορετικού στυλ ζωής ήταν ....   να αγαπάς τη ζωή σου, να την τελειοποιείς, να κάνεις όλα τα πράγματα στη ζωή σου όμορφα, να κάνεις τη ζωή σου μακρύτερη υπηρετώντας τους ανθρώπους γύρω σου.

Για τον Χριστόφορο
 

''Οι πιο επίπονες  μορφές αποχαιρετισμών είναι αυτές που δεν λέγονται ή δεν εξηγούνται ποτέ.''- Άγνωστος 

 

Posted by

Maria Tsoli