Το πάθος μου.. το λάθος μου;

Πρόσφατα είδα μια ταινία, της οποίας τον τίτλο δεν θα αποκαλύψω, αλλά η αλήθεια είναι ότι μου ξύπνησε ερωτήματα γύρω από το θέμα της δημιουργικότητας στο καθημερινό και αναγκαστικό για την επιβίωσή μας, κομμάτι της δουλειάς.

Πότε αποδίδει ο άνθρωπος στην εργασία του; Τι είναι αυτό που θα του δώσει ώθηση να πάει ένα βήμα παρακάτω, να θελήσει να μάθει, να ψαχτεί, να βελτιωθεί και να κάνει που λέμε "παπάδες" σε ό,τι του ζητηθεί, να ξεχάσει να κάνει διάλειμμα για .. τσιγάρο;

Δε θέλει και πολύ σκάλισμα.. όταν φυσικά είναι παθιασμένος με το αντικείμενο ενασχόλησής του, αυτό που λέμε όταν του αρέσει η δουλειά του. Αλήθεια, από τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε, πόσους έχουμε ακούσει να μιλάνε για αυτήν και να χάνουν τον χώρο και τον χρόνο; Πολύ λίγοι. Προσωπικά εγώ ξέρω δύο.

Θα ήταν ευχής έργον να ταυτιζόταν η δουλειά που κάνουμε με αυτή που θα θέλαμε να κάνουμε. Ακούμε εκφράσεις όπως πάντα ήθελα να γίνω καλλιτέχνης, δεν έκατσε όμως. Τα φέρε έτσι η ζωή...Δε με γεμίζει η τωρινή μου δουλειά αλλά αφού έτσι τα βγάζω πέρα...

Η δουλειά βγαίνει από τη δουλεία, έχω πιάσει τη θεία μου να λέει συνέχεια..

Η πραγματικότητα μας θέλει να πέφτουμε στο δίλημμα του ή να τα βγάζουμε απλά πέρα ήρεμα, "ρουτινιάρικα" και  χωρίς πολλές εσωτερικές επαναστάσεις ή να νιώθουμε ότι μας στερούν τη φαντασία και τη δημιουργικότητα, στοιχεία των οποίων η συνύπαρξη θα μας εκτόξευε στα ύψη της αποδοτικότητας, εάν κάναμε το επάγγελμα που μας άρεσε. Βλέπουμε τελικά ότι δεν επιλέγουμε εμείς οι ίδιοι μεταξύ αυτών των δύο καταστάσεων αλλά η υπάρχουσα κοινωνική δομή. Πολύ σωστά θα πει κάποιος Μα είναι καιρός για να επιλέγεις; Εδώ σε επιλέγουν και κάνεις και το κορόιδο..

Δεν είναι ψέμα. Έτσι συμβαίνει στο 99% των περιπτώσεων των ανθρώπων που ψάχνουν για εργασία. Χωρίς να ευθύνονται οι ίδιοι, με τον χρόνο, ξεχνάνε ποιο είναι το πραγματικό αντικείμενο του εργασιακού ενδιαφέροντός τους. Ο συλλογισμός είναι ξεκάθαρος: Δουλειά να ναι και ό,τι να ναι. Φυσικά αυτό, δεν σημαίνει ότι απαραίτητα γεννηθήκαμε για να ασκήσουμε την πρώτη τυχαία δουλειά που βρήκαμε στο δρόμο μας. Κανένας δεν μας εγγυάται ότι δεν θα κάνουμε αρκετά στραβοπατήματα ειδικά στην αρχή. Τη σήμερον ημέρα το επικρατέστερο σενάριο σε αυτές τις καταστάσεις είναι να εξαντληθεί ταχύτατα η, έτσι κι αλλιώς, πενιχρή υπομονή του εργοδότη, να έρθουμε και εμείς στα όρια μας και αφενός αν υπάρχει πραγματική ανάγκη από μέρους μας, μένουμε στη θέση μας καταπίνοντας εν καιρώ ένα ποταμό παραλογισμών εξελίσσοντας έτσι το διαπραγματευτικό μας ταλέντο, αφετέρου αν μπορούμε να διαχειριστούμε το βιοποριστικό μας ζήτημα και εκτός αυτής της δουλειάς, αποχωρούμε.

Κατά την αποχώρηση οφείλουμε να αρνηθούμε τη σκέψη ότι η δουλειά είναι δουλεία, όσο και αν μας έχει πάρει από κάτω η σκληρότητα με την οποία η κοινωνία ανταμείβει τα μέλη της για τις υπηρεσίες τους. Δεν είναι η κάθε δουλειά, δουλεία. Η δουλειά που μας γεμίζει  είναι η σωστή για εμάς. Λέγεται απόλαυση, πάθος, έκσταση, το "ψώνιο" μας που χωρίς αυτό αισθανόμαστε ότι λείπει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας.