Άηχοι Ήχοι

Κατά τη διάρκεια του παραγωγικού μέρους της ζωής μας, δεν τολμάμε να βασανίσουμε το μυαλό μας με σκέψεις που φαντάζουν μακρινές και ξένες προς εμάς. Μία εξ’ αυτών είναι η άχρωμη, κατά κόσμο, έννοια της μοναξιάς. 

Όρος απαράμιλλα συνδεδεμένος με συγκεκριμένες καταστάσεις..Γήρας, ασθένειες, προσωπικές ή επαγγελματικές αποτυχίες, μπορούν να στιγματίσουν τις ζωές και να οδηγήσουν το άτομο στην ανυπόφορα δύσκολη μοναχική πορεία.  Έως ότου κάτι από τα παραπάνω χτυπήσει την πόρτα μας, συνεχίζουμε να τοποθετούμε τους εαυτούς μας στη θέση του άτρωτου που ποτέ δε θα λαβωθεί από τον πόνο που προφέρουν δύο χείλη όταν λένε ..Νιώθω μόνος.

Πολλοί επιλέγουν να απολαύσουν ένα ωραίο θεατρικό έργο ή κινηματογραφικό φιλμ χωρίς τη συνοδεία φίλων, απλά γιατί βιώνουν διαφορετικά τον αντίκτυπο που τους δημιουργεί το εν λόγω έργο. Είναι μία προσωπική τους θέληση και διαφέρει ριζικά από την, κατ’ ανάγκη, επίσκεψη ενός χώρου ψυχαγωγίας ένεκα της απουσίας γνωριμιών που ολοκληρώνουν τον κοινωνικό κύκλο ενός ανθρώπου.

Γι’ αυτό και οι πραγματικά μόνοι άνθρωποι δεν εμφανίζονται σε χώρους κοινωνικής εστίασης αλλά δαπανούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, αν όχι όλο το 24ωρο, στο μόνο μέρος που δεν λαμβάνουν κριτική από κανέναν. Στο σπίτι τους. Μακριά από όλους και από όλα χωρίς να πονοκεφαλιάζουν ψάχνοντας να δώσουν εύκαιρη δικαιολογία στα γεμάτα περιέργεια βλέμματα που αχόρταγα καρτερούν την όποια πληροφορία, λεκτική ή μη.  Από την άλλη, η υπερβολική σωρεία μοναχικών ημερονυκτίων είναι για την ανθρώπινη υπόσταση κάτι σαν αργό δηλητήριο στην ψυχή. Μαυρίζει το πνεύμα και σκοτεινιάζει τη φωτεινή και δημιουργική φύση που ενυπάρχει στον καθένα μας. Αποτελεί φυσική ροπή όλων μας στο τέλος – τέλος, να αποζητάμε την κουβέντα, το ξαλάφρωμα, ακόμα και αν δεν βρίσκουμε κατανόηση. Η αίσθηση ότι απέναντι,  μας ακούει κάποιος, είναι γιατρικό για τα εσώψυχά μας,  παρόλο που το πνεύμα του μπορεί να ταξιδεύει σε κάποια άλλη ήπειρο.

Η παρέα, η συντροφιά προς κάποιον είναι προσφορά ύψιστου αλτρουισμού. Μπορεί να μπλοκάρει την αλυσιδωτή αντίδραση καταστροφολογίας στο μυαλό του μοναχικού ανθρώπου, ο οποίος δεν το διατυμπανίζει με τις λέξεις, αλλά αν σταθείς δίπλα του και κοιτάξεις προσεκτικά, η φωνή της ψυχής του λέει ξεκάθαρα… μείνε κι άλλο δίπλα μου..

Μερόνυχτα

Κοιτάξτε επίμονα το ρολόι, αφοσιωθείτε στην κίνηση των δεικτών του και περιμένετε υπομονετικά και στωικά να περάσουν 24 ώρες γεμάτες. Με το πέρας τους, θα σας δοθεί η εντύπωση ότι έφυγε ένας μήνας. Τόσο βαρύ το αίσθημα του χρόνου σε αυτή την περίπτωση. Για παράδειγμα, το έχει νιώσει στο πετσί του ένας βαρυποινίτης που με βλέμμα απλανές, καρφωμένο στα κάγκελα της φυλακής του, μετρά δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια. Στο τέλος με βαριά καρδιά ψιθυρίζει δεν περνάει ο χρόνος.

Ο αντίποδας του χρόνου ως βαρίδι, δύναται να αντιπροσωπευθεί με επιτυχία από ένα μονίμως βουτηγμένο στις υποχρεώσεις, υψηλόβαθμο στέλεχος κάποιας προσοδοφόρας επιχείρησης από αυτές που κατακλύζουν τα αστικά κέντρα. Δεν έχω ποτέ χρόνο.

Πνίγεται στον όγκο των ευθυνών και των υποχρεώσεων ενώ οι ώρες που του διατίθενται μέσα στη μέρα δεν είναι ποτέ αρκετές για να υλοποιήσει τα έργα του. Πολύ πιθανόν είναι δε, να μην θέλει να έρχεται σε συχνή επαφή με το ρολόι του από φόβο ότι ο χρόνος δε θα του κάνει τη χάρη και θα του θυμίσει πόσο εκπρόθεσμος είναι και πάλι στα project του.

Σκόπιμα ή μη, σε κάθε τικ τακ των δεικτών του ρολογιού έχουμε φροντίσει να είμαστε καλυμμένοι με πλήθος δραστηριοτήτων που νιώθουμε ότι ποτέ δε θα τελειώσουν. Λόγω  αυτής της συγκεκριμένης ροής της ημέρας δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο γρήγορα η ανατολή του ήλιου δίνει τη θέση της στη δύση και το ανάποδο. Σαν να είναι όλα γύρω μία ευθεία γραμμή όπου πατάμε επάνω της και πορευόμαστε σε σταθερό βήμα. Δεν υπάρχουν φανάρια, ούτε κίνηση που να μας καθυστερεί στην ιδέα του Χρόνου ως συμβάν, που δεν έχει ούτε αρχή, ούτε μέση, ούτε τέλος. Με άλλα λόγια, κάτι που θα παρατείνει την παραμονή μας σε μία θέση για κάποια παραπάνω δευτερόλεπτα. Ούτε μισό κλάσμα παραπάνω δεν μας κάνει τη χάρη ο μέγας Χρόνος. Η ευθεία είναι ίδια για όλα τα ανθρώπινα όντα ανεξαρτήτως φυλής, ή πλανητικής τοποθεσίας. Πλανόμαστε οικτρά, εάν εκτιμούμε την περίπτωσή μας ως εξαίρεση, όπου αρμόζει παράταση και συνεπώς η δυνατότητα για παύση του Χρόνου .

Εστιάζοντας και πάλι στους δύο χαρακτήρες του κειμένου, όπου ο καθένας ορίζει με τα  κριτήριά του τη δική του σχετικότητα περί Χρόνου, ας κάνουμε μία προσπάθεια να αναρωτηθούμε και να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας, αν βλέπουμε κάτι από τον εαυτό μας σε αυτούς ή αν επιθυμούμε να φορέσουμε έναν άλλο χαρακτήρα που δεν αρέσκεται στις ακραίες περιστάσεις αλλά απολαμβάνει στιγμές.