Μερόνυχτα

Κοιτάξτε επίμονα το ρολόι, αφοσιωθείτε στην κίνηση των δεικτών του και περιμένετε υπομονετικά και στωικά να περάσουν 24 ώρες γεμάτες. Με το πέρας τους, θα σας δοθεί η εντύπωση ότι έφυγε ένας μήνας. Τόσο βαρύ το αίσθημα του χρόνου σε αυτή την περίπτωση. Για παράδειγμα, το έχει νιώσει στο πετσί του ένας βαρυποινίτης που με βλέμμα απλανές, καρφωμένο στα κάγκελα της φυλακής του, μετρά δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια. Στο τέλος με βαριά καρδιά ψιθυρίζει δεν περνάει ο χρόνος.

Ο αντίποδας του χρόνου ως βαρίδι, δύναται να αντιπροσωπευθεί με επιτυχία από ένα μονίμως βουτηγμένο στις υποχρεώσεις, υψηλόβαθμο στέλεχος κάποιας προσοδοφόρας επιχείρησης από αυτές που κατακλύζουν τα αστικά κέντρα. Δεν έχω ποτέ χρόνο.

Πνίγεται στον όγκο των ευθυνών και των υποχρεώσεων ενώ οι ώρες που του διατίθενται μέσα στη μέρα δεν είναι ποτέ αρκετές για να υλοποιήσει τα έργα του. Πολύ πιθανόν είναι δε, να μην θέλει να έρχεται σε συχνή επαφή με το ρολόι του από φόβο ότι ο χρόνος δε θα του κάνει τη χάρη και θα του θυμίσει πόσο εκπρόθεσμος είναι και πάλι στα project του.

Σκόπιμα ή μη, σε κάθε τικ τακ των δεικτών του ρολογιού έχουμε φροντίσει να είμαστε καλυμμένοι με πλήθος δραστηριοτήτων που νιώθουμε ότι ποτέ δε θα τελειώσουν. Λόγω  αυτής της συγκεκριμένης ροής της ημέρας δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο γρήγορα η ανατολή του ήλιου δίνει τη θέση της στη δύση και το ανάποδο. Σαν να είναι όλα γύρω μία ευθεία γραμμή όπου πατάμε επάνω της και πορευόμαστε σε σταθερό βήμα. Δεν υπάρχουν φανάρια, ούτε κίνηση που να μας καθυστερεί στην ιδέα του Χρόνου ως συμβάν, που δεν έχει ούτε αρχή, ούτε μέση, ούτε τέλος. Με άλλα λόγια, κάτι που θα παρατείνει την παραμονή μας σε μία θέση για κάποια παραπάνω δευτερόλεπτα. Ούτε μισό κλάσμα παραπάνω δεν μας κάνει τη χάρη ο μέγας Χρόνος. Η ευθεία είναι ίδια για όλα τα ανθρώπινα όντα ανεξαρτήτως φυλής, ή πλανητικής τοποθεσίας. Πλανόμαστε οικτρά, εάν εκτιμούμε την περίπτωσή μας ως εξαίρεση, όπου αρμόζει παράταση και συνεπώς η δυνατότητα για παύση του Χρόνου .

Εστιάζοντας και πάλι στους δύο χαρακτήρες του κειμένου, όπου ο καθένας ορίζει με τα  κριτήριά του τη δική του σχετικότητα περί Χρόνου, ας κάνουμε μία προσπάθεια να αναρωτηθούμε και να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας, αν βλέπουμε κάτι από τον εαυτό μας σε αυτούς ή αν επιθυμούμε να φορέσουμε έναν άλλο χαρακτήρα που δεν αρέσκεται στις ακραίες περιστάσεις αλλά απολαμβάνει στιγμές.