Αν μπορούσαμε να ορίσουμε με μία
πρόταση πότε νιώθουμε αυτό το υπέροχο συναίσθημα της ελευθερίας και ποιες είναι
οι προϋποθέσεις που συναινούν ώστε να τη βιώνουμε κάθε στιγμή, τότε θα ήμασταν
πραγματικά ελεύθεροι. Κοινωνοί αυτής της κατάστασης με μηδενικά περιττά βάρη
και αρνητικές ψυχικές καταστάσεις όπως ενοχές, εγκλωβισμό στα συνήθη ή μη
αποδοχή του εαυτού μας.
Αυτή η σκέψη πέρασε από μέσα μου
ένα ωραίο μεσημέρι του Νοέμβρη ενώ αναρωτιόμουν αν νιώθω ελεύθερη και αν βιώνω
την ύπαρξή μου ως τέτοια. Γύρω μου ο κόσμος κινείται… ελεύθερος στην παραλία
του Ωρωπού. Κυριακή Νοέμβρη και όμως για τους περισσότερους που απολαμβάνουν
αυτή την ωραία στιγμή, είναι απλά μία προέκταση ενός ζεστού Ιούλη που αδημονεί
την έλευση ενός άκρως καλοκαιρινού Αυγούστου.
Αναρωτιέμαι, έχουν σπάσει τα
δεσμά της φυλακής τους; Προσπαθούν; Προσπάθησαν και απέτυχαν; Δεν τόλμησαν
ποτέ; Ποια είναι η φυλακή του καθενός; Χειρότερη φυλακή από αυτή του να
δωρίζεις αφιλοκερδώς την ελευθερία που σου δόθηκε απλόχερα και ψάχνεις τρόπους
να μπεις στη φυλακή της κοινωνίας, δεν υπάρχει. Η κοινωνία τείνει να
καλοδέχεται όμοιες με αυτή μονάδες, που θυσιάζονται στον βωμό της καθολικής
υπακοής, της αδιαφοροποίησης και της απελπιστικής ομοιογένειας.
Όπου υπάρχει διαφορά στο σύνολο,
έχει επιδράσει όσο μπορεί η δύναμη μιας ελεύθερης ψυχής και ως επί το πλείστον,
μόνης. Πολλές τέτοιες ψυχές μαζί προκαλούν κοινωνική αναταραχή και η καταραμένη
έννοια αυτή, δε συμβαδίζει με το στερημένο πνεύμα των αρχόντων του σημερινού
κόσμου. Η φυλάκισή τους είναι η σίγουρη απαλλαγή από αυτές.
Το τι μπορεί στην πράξη το κοινωνικό
κελί να διαμορφώσει στην ψυχή ενός ουσιαστικά ελεύθερου ανθρώπου είναι ένα
ερώτημα του οποίου την απάντηση την ξέρουμε ήδη. Μήπως γιατί κατά βάση ό,τι και
να γίνεται στο σαθρό κόσμο του 21ου αιώνα, όσο και να χτίζεται μία
ιδία γραμμή για όλες τις χώρες του πλανήτη, ελεύθεροι είμαστε όλοι μέσα μας,
αφού μπορούμε και να αναγνωρίζουμε και να συμπάσχουμε τον ελεύθερο. Ας του δώσουμε μία ευκαιρία να βγει από μέσα μας..