Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2016

Η ελευθερία της χειροπέδας

Αν μπορούσαμε να ορίσουμε με μία πρόταση πότε νιώθουμε αυτό το υπέροχο συναίσθημα της ελευθερίας και ποιες είναι οι προϋποθέσεις που συναινούν ώστε να τη βιώνουμε κάθε στιγμή, τότε θα ήμασταν πραγματικά ελεύθεροι. Κοινωνοί αυτής της κατάστασης με μηδενικά περιττά βάρη και αρνητικές ψυχικές καταστάσεις όπως ενοχές, εγκλωβισμό στα συνήθη ή μη αποδοχή του εαυτού μας.

Αυτή η σκέψη πέρασε από μέσα μου ένα ωραίο μεσημέρι του Νοέμβρη ενώ αναρωτιόμουν αν νιώθω ελεύθερη και αν βιώνω την ύπαρξή μου ως τέτοια. Γύρω μου ο κόσμος κινείται… ελεύθερος στην παραλία του Ωρωπού. Κυριακή Νοέμβρη και όμως για τους περισσότερους που απολαμβάνουν αυτή την ωραία στιγμή, είναι απλά μία προέκταση ενός ζεστού Ιούλη που αδημονεί την έλευση ενός άκρως καλοκαιρινού Αυγούστου.

Αναρωτιέμαι, έχουν σπάσει τα δεσμά της φυλακής τους; Προσπαθούν; Προσπάθησαν και απέτυχαν; Δεν τόλμησαν ποτέ; Ποια είναι η φυλακή του καθενός; Χειρότερη φυλακή από αυτή του να δωρίζεις αφιλοκερδώς την ελευθερία που σου δόθηκε απλόχερα και ψάχνεις τρόπους να μπεις στη φυλακή της κοινωνίας, δεν υπάρχει. Η κοινωνία τείνει να καλοδέχεται όμοιες με αυτή μονάδες, που θυσιάζονται στον βωμό της καθολικής υπακοής, της αδιαφοροποίησης και της απελπιστικής ομοιογένειας.

Όπου υπάρχει διαφορά στο σύνολο, έχει επιδράσει όσο μπορεί η δύναμη μιας ελεύθερης ψυχής και ως επί το πλείστον, μόνης. Πολλές τέτοιες ψυχές μαζί προκαλούν κοινωνική αναταραχή και η καταραμένη έννοια αυτή, δε συμβαδίζει με το στερημένο πνεύμα των αρχόντων του σημερινού κόσμου. Η φυλάκισή τους είναι η σίγουρη απαλλαγή από αυτές. 

Το τι μπορεί στην πράξη το κοινωνικό κελί να διαμορφώσει στην ψυχή ενός ουσιαστικά ελεύθερου ανθρώπου είναι ένα ερώτημα του οποίου την απάντηση την ξέρουμε ήδη. Μήπως γιατί κατά βάση ό,τι και να γίνεται στο σαθρό κόσμο του 21ου αιώνα, όσο και να χτίζεται μία ιδία γραμμή για όλες τις χώρες του πλανήτη, ελεύθεροι είμαστε όλοι μέσα μας, αφού μπορούμε και να αναγνωρίζουμε και να συμπάσχουμε τον ελεύθερο. Ας  του δώσουμε μία ευκαιρία να βγει από μέσα μας..









Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

Έχεις άστρο ..ή τα μάτια ανοιχτά.

Πως θα έρθει η ευκαιρία τη ζωή μου; Εγώ θα την οδηγήσω κοντά μου ή αυτή θα πέσει πάνω μου στα ξαφνικά και απρογραμμάτιστα; Τίποτα από τα δύο. Και τα δύο. Πότε όμως;

Ποτέ δε θα είναι. Τώρα είναι. Μπροστά μας. Ο τροχός δεν θα γυρίσει από μόνος του αν δεν πιάσουμε την άκρη του ρίχνοντας μια ζαριά στην τύχη. Έπειτα αυτή με τη σειρά της θα μας αποκαλύψει εάν στεκόταν δίπλα μας ή απέναντί μας.

Όταν επωφελούμαστε από τη συγκυριακή στιγμή που μας παρουσιάζεται σαν ευκαιρία οφείλουμε να το πράξουμε με όλο μας τον εαυτό εξαντλώντας τα ενεργειακά μας αποθέματα και δεδομένα που έχουμε προς χρήσιν. 

Η επιτυχία που γνώρισε το τραγούδι "je t'aime..moi non plus", στην πρώτη και αυθεντική εκδοχή του ερμηνευμένο από τον Serge Gainsbourg και την Brigitte Bardot, ήταν συγκερασμός καταστάσεων υπό το φως της τυχαιότητας υπό προϋποθέσεις. Προκλητικό για την εποχή του, τολμηρό μέχρι αμφισβήτησης και θριαμβευτικά άξιο να σηκώνει μέχρι και την τελευταία τρίχα του χεριού, όσων το απολαμβάνουν εν έτει 2016 αφού έχει αποτελέσει το σήμα κατατεθέν των τραγουδιών που κάνουν επίκληση στο ερωτικό ένστικτο και στην ανθρώπινη χημεία.

Γεννήθηκε μία τυχαία στιγμή παιχνιδιού των δύο εραστών και απετέλεσε τη δική τους ευκαιρία στον χρόνο να σφραγίσουν με αυτή την έμπνευση την έννοια του ανθρώπινου δεσίματος, από δυάδα σε μονάδα, εκφράζοντας τον έρωτα στον ολοκληρωτικό και απόλυτο βαθμό.

Και τα κατάφεραν.

Η περίπτωση αυτή δείχνει τις δυνατότητες του ανθρώπινου νου να δημιουργήσει όταν, με ελευθερία και χωρίς περιορισμούς, αφεθεί να δράσει ανενόχλητος σε περιβάλλοντα που ευνοούν την πρωτοβουλία και δημιουργούν ευκαιρίες.

Υπάρχουν και αυτές που έρχονται εξ' ουρανού που και που, αλλά το σοφό αρχαίο ρητό συν Αθηνά και χείρα κίνει καλύπτει το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών που δεν ευεργετούνται συχνά από τη θεά τύχη ... των "άτυχων".

Posted by

Maria Tsoli

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2016

Για ένα είδωλο

Χρόνος στο σύμπαν. Κυλάει και πίσω δεν γυρνάει. Στο πέρασμά του συναντάς αλλαγές, ρήξεις, ενώσεις, δεσμεύσεις, αποδεσμεύσεις. Συνοδευόμενος από το χιλιοτραγουδισμένο γήρας, που φθονεί τα νιάτα και τη φρεσκάδα που συνεπάγονται, είναι δημιουργός της φυσικής φθοράς μέχρι και των πιο μικροσκοπικών μορίων του πλανήτη που αποτελούν την ύλη.

Η παρεξηγημένη έννοια του γήρατος παρουσιάζεται με γλαφυρότητα και περιγραφικότητα σε ένα ραδιοφωνικό απόσπασμα της δεκαετίας του '60. Δεν αργείς να αντιληφθείς από το χρώμα και το ύφος της φωνής των ομιλητών, την ευδιάκριτη αθωότητα των τότε χρόνων, καθώς ξεδιπλώνεται σαν φανταχτερό και πολύτιμο υφαντό, που λόγω σπανιότητας είναι βυθισμένο βαθιά στο σεντούκι μιας εποχής άγνωστης για τους σημερινούς αλλά αναμνήσεων για τους παλαιότερους.  Ζωντάνια και ορμή για μια ζωή που δόθηκε και πρέπει να βιωθεί τώρα χωρίς να χαθεί ούτε στιγμή αλλά και η πεποίθηση ότι η σκέψη γερνάει τον άνθρωπο όταν τα δει και όταν τα μάθει όλα.

Και τι δεν μπορεί να κάνει ο άνθρωπος για να διατηρήσει αναλλοίωτη την πολυπόθητη νεαρή όψη του στο πέρας του Χρόνου. Μόνο ο ίδιος θα αποφασίσει μέχρι που μπορεί να φτάσει, να κατεβάσει ή να σηκώσει τον πήχη των προσωπικών του φιλοδοξιών ξεπερνώντας τον εαυτό που έχει χρόνια επιλέξει να καλλιεργεί και να φροντίζει. 
Μα κι αν γίνει ο στόχος αυτός αυτοσκοπός, έρχεται η ανάγκη να ξανανιώσει και η σκέψη. Προϋπόθεση είναι ο άνθρωπος να ξεχάσει, να ξεμάθει, να γνωρίσει όσο πιο λίγα μπορεί. Σαν τα ξέρεις όλα, ξηγάς και τα καινούρια και πια τίποτα δε μένει...Χαμογελάς σαν το φεγγάρι που η όψη του μένει πάντα η ίδια.

Τότε γιατί να μην ψάξουμε τρόπους να ξαναχτίσουμε μία ζωή από το μηδέν; Να αφιερώσουμε τον εναπομείναντα χρόνο στην ιδέα της εκ νέου γέννησης. Εφόσον επιθυμούμε σωματικοπνευματική επανεκκίνηση, κάπου θα υποφώσκει ο φόβος ότι μπορεί και να μη ζήσαμε τόσο λαμπρά όσο θα μπορούσαμε να είχαμε φανταστεί. Οι αμφισβητήσεις και υποθέσεις με χροιά παρελθοντική, κρύβουν ενδείξεις βαθιάς και συνεχούς εσωτερικής αναταραχής και ανικανοποίησης. Δεν απαιτούνται τα αν και τα θα όταν βρισκόμαστε στο παρόν γιατί αλλοιώνουν την έννοιά του, ειδικά από τη στιγμή που θέλουμε να είμαστε γραμματικά σωστοί. Εκτός αν έχουμε αποφασίσει να ταυτιστούμε μόνο με τον παρελθομελλοντικό εαυτό μας, αποφεύγοντας την παροντική μας ύπαρξη. 

Κάποιοι, κάπου αρέσκονται στο ρητό "Ποτέ μην κλαις πάνω από ένα ποτήρι χυμένο γάλα". Εμείς στην Ελλάδα λέμε συχνά "Μη βιάζεσαι θα γεράσεις γρήγορα".

Μήπως να συνεκτιμήσουμε και τις δύο κουλτούρες, επανεκτιμώντας έτσι το Χρόνο που μας είναι τώρα διαθέσιμος;


Posted by

Maria Tsoli

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

Στα δίχτυα σου αράχνη

Μια ωραία εποχή ήρθε ο άνθρωπος στη γη. Και κανείς δεν αναρωτήθηκε τι ακριβώς ήρθε να κάνει. Ποιος ήταν ο πρωταρχικός και ουσιαστικός σκοπός του. 
Συναρμολογήθηκε, κατευθύνθηκε και κατέληξε να πιστέψει ότι η κινητήριος δύναμή του είναι το χρήμα. Ω ναι, είναι πολύ ισχυρός ο μηχανισμός που από παλιά τον έριξε σε αυτό το καλούπι και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο, σε τέτοιο βαθμό που η σημερινή υλιστική κοινωνία λειτουργεί σαν ένα μεγάλο εργοστάσιο παραγωγής πανομοιότυπων καπέλων από πανομοιότυπους εργάτες. 

Απλά έμφαση στην ποσότητα, τον λόγο όμως τον αγνοούμε.

Η γνωστή πορεία ενός νέου μέλους στον κοινωνικό ιστό περιλαμβάνει τα γνωστά κομβικά σημεία : επαρκή σχολική μάθηση, ολοκληρωμένη πανεπιστημιακή κατάρτιση στο επίπεδο PhD ει δυνατόν, γρήγορη επαγγελματική αποκατάσταση παρά το φυσικό εμπόδιο της υπεροχής της ανεργίας έναντι της δυνατότητας για εργασία, τακτοποίηση των οικογενειακών υποχρεώσεων and so on...
Και όλα αυτά στην ταχύτητα του φωτός. Τόσο επιτακτικά ώστε να μην απομείνει χρόνος για την βαθιά αναζήτηση άλλων εννοιών μέσα μας.

Όμως τα έως τώρα διδαγμένα και μαθημένα τα γνωρίζουμε τόσο καλά που διακρίνουμε ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα για αλλαγή και πρωτοτυπία στη δομή τους.  
Για τον λόγο αυτό μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά κάνοντας μια βουτιά ανάποδα μέσα στην κοινωνία, εξετάζοντας δηλαδή την περίπτωση που τα νέα μέλη του κοινωνικού ιστού αγνοούν τις προαναφερθείσες νόρμες και υποχρεώσεις αφού σύσσωμο το τρίπτυχο, οικογένεια, σχολείο, κοινωνία, θέτουν σε αυτά το εξής επιτακτικό ζήτημα από την ημέρα που αποκαλούνται επισήμως σκεπτόμενα όντα..

..Ανακαλύψτε τον εαυτό σας και χρησιμοποιείστε όλα τα διαθέσιμα μέσα γι'αυτό τον σκοπό. Μάθετε τι περιμένετε από αυτόν και από τους άλλους. Σήμερα μόνο ξεκινήστε, γιατί ο χρόνος που θα ζήσετε ίσα που φτάνει για να απαντήσετε στα δύσκολα αυτά ερωτήματα και ήδη μετράει αντίστροφα. Η ελεύθερη μελέτη θα σας βοηθήσει σε αυτό, όπως και η σύμπνοια με την οικογένεια και τους φίλους σας. Μην αναλωθείτε αλλού ούτε για ένα δευτερόλεπτο, παρά τα αποπροσανατολιστικά ερεθίσματα που θα φτάσουν στ' αυτιά και στα μάτια σας. 
και προς Θεού .. μην αφήσετε την ύλη να σας χωρίσει. Μην πιστέψετε ότι εσείς και μόνο με την υπερβολική εργασία σας θα αλλάξετε τον κόσμο. Γιατί ο κόσμος δε θέλει άλλους τεχνοκράτες, τα ελεύθερα πνεύματα του έλειπαν από πάντα. Συνεπώς η αμοιβή σας από την κοινωνία είναι ο έπαινος ότι κατορθώσατε και αποκτήσατε την πνευματική σας ελευθερία και ανεξαρτησία, έννοιες εκατομμυριάκις δυσκολότερες από την επιβράβευση που δίνουν τα χάρτινα απορρίμματα, που τα βαφτίσαμε ανοήτως κάποτε χρήματα. Η επιβράβευση δεν έρχεται για την βελτιωμένη απόδοση της άψυχης μονάδας παραγωγής στην οποία τύχατε μία περίοδο του ατελείωτου χρόνου να βαφτιστείτε μάνατζερς, αλλά για τη δική σας προσπάθεια να μορφώσετε την ζωντανή ψυχή σας, γκρεμίζοντας τα όρια του νου που η κοινωνία έναν καιρό έθεσε, γεμίζοντάς σας με αμφιβολίες για το αν μπορείτε το διαφορετικό..

Ουτοπικό ε; Στον κόσμο μου ναι και στο δικό σου. 
Ποτέ όμως δεν ξέρεις τι γίνεται αλλού.


Posted by 

Maria Tsoli

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2016

Με αφορμή ένα τραγούδι

....που δεν θέλω να αποκαλύψω ξύπνησε μέσα μου το τέρας της περιέργειας για την πηγή προέλευσης του ανθρώπινου εγωισμού. Δεν με προβλημάτισε τόσο το γεγονός ότι φοριέται πολύ τη σήμερον ημέρα και ότι το 80% των ανθρώπων που με πλαισιώνουν μπορούν να χαρακτηριστούν ως έχοντες εγωισμό στις προσωπικές τους επαφές, αλλά το ότι δεν κατάφερα να βρω έναν καλό λόγο για τον οποίο υπερηφανεύεται κάποιος όταν αναφέρει ότι ένα από τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν είναι "ότι είναι αρκετά εγωιστής"

Συχνά πυκνά δε, γινόμαστε μάρτυρες αυτού, όταν το διατυμπανίζει ενώπιον των φώτων της δημοσιότητας, όταν οι κάμερες στρέφονται επάνω του και η φωνή του δημοσιογράφου τον καλεί να απαντήσει σε αυτό το σπουδαίο ερώτημα, περί εγωισμού.

Θα ήθελα να αποδώσω την παρόρμηση αυτή στην ανθρώπινη άγνοια που ταυτίζει τον εγωισμό με την αντίσταση του εαυτού του κάθε φορά που νιώθει ότι καταπατείται ο προσωπικός του χώρος από περίεργους, κακόβουλους, μοναχικούς, γνωστούς και αγνώστους. Είναι στοιχείο της φύσης μας να ψαχουλεύουμε τα ενδότερα των άλλων για διαφόρους λόγους που συνδέονται περισσότερο με την προσωπική μας ανασφάλεια. Ένα ανακουφιστικό, άηχο "ουφ", βγαίνει από μέσα μας όταν διαπιστώνουμε ότι του κάποιου το ίματζ είναι πιο τσαλακωμένο από το δικό μας και το κοινωνικό του στάτους δεν τυγχάνει ιδίας αναγνωρισιμότητας με αυτό που προσπαθούμε να χτίσουμε για τον εαυτό μας, χρησιμοποιώντας καθημερινώς και απελπισμένα τα κανάλια κοινωνικής δικτύωσης που έχουμε στη διάθεσή μας, αφού η τηλεοπτική αστερόσκονη δεν φτάνει για όλους.

Εκεί είναι η στιγμή που θα αναδυθεί ο γίγαντας εγωιστής, θιγμένος από το ξεψάχνισμα που γίνεται στο σεντούκι των δικών του εμπειριών μέσα στον χωροχρόνο και θα ζητήσει λίγο χώρο για να αναπνεύσει. 
Δικαιολογημένα. 
Αφού του έχει δοθεί η εντύπωση ότι η δική του ζωή είναι εξίσου σημαντική για τους υπολοίπους, με την αξία που έχει η ζωή αυτού που αφιέρωσε όλο τον διαθέσιμο χρόνο του στην μελέτη κατά του καρκίνου. Σαν να λέμε επίσης, ότι κρεμόμαστε τόσο πολύ από τα χείλη του αφού ξέρουμε ότι πριν από αυτόν τον σημαντικό εγωιστή δεν υπήρχε ζωή και το νερό είχε φορά, αντίθετη από τη συνηθισμένη.. Πότε ακριβώς δηλαδή;

Από τα σημαντικότερα πλεονεκτήματά μας είναι να τοποθετούμαστε λεκτικά σωστά, ειδικά όταν εκτιθέμεθα σε κόσμο που θα μας ακούσει και που θα μας κρίνει. Σε έναν κόσμο που έχει να δώσει όλο και λιγότερο όμορφα στοιχεία για τον πνευματικό μας καλλωπισμό, δεν χάνουμε κάτι αν κινηθούμε λίγοι λίγοι, σαν ένα κομμάτι αλλαγής από τα τετριμμένα. 
Ποιος θα φανταζόταν ότι ένας καταρρακτώδης χείμαρρος, ξεκινάει από κάπου μακριά σαν ένα ήρεμο ρυάκι; 

Posted by
Maria Tsoli