Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Too good 2b true

Είναι τόσο τέλειοι...τόσο τέλειοι.. δίνουν την εντύπωση ότι με οτιδήποτε και να καταπιαστούν μπορούν να το φέρουν εις πέρας παντελώς ανώδυνα και ακούραστα. Υπάρχουν κάποια άτομα που έχουν αυτό το ταλέντο στη συμπεριφορά τους. Σα να περνάει ξυστά από δίπλα τους, αλλά ποτέ να μην τους αγγίζει, η αναποδιά της πραγματικότητας και η ρουτίνα της καθημερινότητας. Αποπνέουν τόση σιγουριά και ασφάλεια που θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε στη φουσκωμένη τους αυτοπεποίθηση για να μπορέσουμε να δικαιολογήσουμε την αέρινη ύπαρξή τους. Φτάνουν χωρίς να τρέχουν, προλαβαίνουν ακόμα και αν είναι αργά, νοούν χωρίς κόπο τα δυσνόητα, σπάνια παρανοούν, δεν υπονοούν, ενώ έχουν χωρίς να προνοούν.
Πίσω από αυτό το πακετάκι, κρυμμένη για τα καλά πανηγυρίζει η θεωρία τους που λειτουργεί σαν οχυρό στα πυρά και στις βολές του δεδομένου κοινωνικού αρνητισμού. Είναι αυτή που τους ανεβάζει, χωρίς οι ίδιοι να το πολυαντιλαμβάνονται, στην εξέδρα των πολυσυζητημένων αφού είναι περίεργα τυπάκια, πως να το κάνουμε...Τόσο περίεργα που είναι και ικανά παράλληλα να απασχολούν με την απουσία τους μία παρέα φυσιολογικών, οι οποίοι άνθρωποι συναντήθηκαν για έναν τυπικό ελληνικό τετράωρο καφεδάκι... - τετράωρο έγινε το καφεδάκι από τη στιγμή που ο περίεργος απών μονοπώλησε το ενδιαφέρον της παρέας των φυσιολογικών.
Από τα απλά μέχρι και τα πιο σύνθετα περιστατικά της ζωής τους κινούν το ενδιαφέρον και την απορία όσων ενδόμυχα θα ήθελαν να τους μοιάσουν αλλά στο τέλος θα μείνουν με την ιδέα, σαν την ανάγκη για κοντομάνικο στο καταχείμωνο. Ο ζηλιάρης συνήθως γνωρίζει την αιτία που ζηλεύει ενίοτε όμως φθονεί και κάτι αόριστο, ένα πράγμα που δεν μπορεί να προσδιορίσει αλλά νιώθει ότι κολυμπάει απαγορευμένα στα δικά του ύδατα. Αυτός άλλωστε έχει τον τρόπο και ξέρει το "πως", δεν καταλαβαίνει από νέες τάσεις που λειτουργούν απειλητικά...

Ας μην κρυβόμαστε όμως άλλο και ας μην πονοκεφαλιάζουμε. Τελειότητα όπου υπάρχει άνθρωπος δεν υπάρχει, τελειότητα μέσα στον άνθρωπο δεν υπάρχει. Και ποιος την αποζητά άλλωστε; Καθένας μας υπερτερεί και υστερεί. Όσο και να φαντάζουν κάποιοι Απολλώνια αψεγάδιαστοι in&out, έχουν και αυτοί τα τρωτά τους σημεία. Μπορεί να είναι οι φέροντες αυτών παράλληλα και οι γνώστες τους αλλά δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν, επειδή δεν είναι αντιληπτά από τους υπόλοιπους. Το σίγουρο πλεονέκτημα των πρώτων είναι ότι αδυνατούν να ασχοληθούν με τις ζωές των άλλων και αυτό τους δίνει το κλειδί να εξελίξουν τον εαυτό τους και τις βάσεις για ένα ωραίο αύριο, μεθαύριο, αντιμεθαύριο...



Posted by
Maria Tsoli









Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

Το θρόισμα των φύλλων

Πρόσφατα άκουσα μία μαρτυρία από έναν άνθρωπο και ομολογώ ότι ήταν από τις στιγμές που έπιασα τον εαυτό μου να χαζεύει για ώρα το κενό όταν τελείωσε τη διήγησή του. Είχαμε ένα όμορφο φυτό μέσα σε ένα γλαστράκι στο σπίτι μας, το ποτίζαμε, το φροντίζαμε. Μία ημέρα η γυναίκα μου αποφάσισε να το μετακινήσει βάζοντάς το κάπου που δεν είχαμε "επαφή" εμείς με αυτό. Φυσικά συνεχίσαμε να το φροντίζουμε. Μόνο που αυτό μαράθηκε. Μας έκανε εντύπωση και θεωρήσαμε καλό να το ξανατοποθετήσουμε στην αρχική του θέση, εκεί που οι ομιλίες μας έφταναν στα "αυτιά" του, εκεί που ένιωθε ότι υπήρχε ζωή γύρω του. Σε λίγες ημέρες ξανάνιωσε.

Σε λίγες ημέρες ξανάνιωσε. Το μικρό και ασήμαντο φυτάκι μέσα στο γλαστράκι, ξανάνιωσε. Ένα μέσα στα τόσα αμέτρητα είδη πράσινου που στολίζουν τον πλανήτη μας, έδειξε ότι μπορεί και αντιδρά στην αλλαγή περιβάλλοντος που στην περίπτωση αυτή σημαίνει μία απλή μετακίνηση κάποιων μέτρων.
Αν το φυτό αυτό και οποιοδήποτε άλλο ήταν σε θέση να μιλήσει την γλώσσα των ανθρώπων δε θα διαμαρτυρόταν με τον μόνο τρόπο που μπορεί, θυσιάζοντας δηλαδή το κάλλος του. Το ερώτημα που γεννάται εδώ όμως, είναι αν ο άνθρωπος θα άντεχε να ακούσει τον καθημερινό πόνο που προκαλεί με την αλόγιστη και εις βάρος της φύσης, δραστηριότητά του προς ιδίον όφελος.
Ναι. Η φύση δεν μπορεί να μιλήσει όπως εμείς, μπορεί όμως να νιώθει, να αισθάνεται, να ακούει κατά έναν τρόπο.
Η αλήθεια είναι ότι δεν θα ξέραμε και πολλά για τον πλανήτη γη εάν κάποιοι τολμηροί δεν έρχονταν αντιμέτωποι με τα φυσικά στοιχεία. Η εξερεύνησή τους όμως πρέπει να είναι ένα μαγικό μίγμα τόλμης και σεβασμού. Αρκεί μία δυνατή ριπή ανέμου στον αμέριμνο και σίγουρο ορεσίβιο εξερευνητή και το ταξίδι διακόπτεται εκεί, ας θυμόμαστε ότι δεν γεννηθήκαμε με φτερά. Αρκεί το πείσμα του δύτη αλλά η φυσική του αδυναμία να πλησιάσει τον εκθαμβωτικό δακτυλιοσκώληκα που βρίσκεται στα βάθη των πελάγων, για να μην καταφέρει να βγει ξανά στην επιφάνεια, ας θυμόμαστε ότι δεν γεννηθήκαμε με βράγχια. Αρκεί η ορμή ένος καταρράκτη για να μετατρέψει σε εφιάλτη το ταξίδι κάποιων περιπατητών, ας θυμόμαστε ότι είμαστε φτιαγμένοι από κόκκαλα που σπάνε στις πτώσεις και όχι από πέτρα.

Την χαρακτηριστική αλαζονία την γνωρίζει σε κάθε της στιγμή ο δημιουργός του ανθρώπου γι' αυτό και έχει φροντίσει κάποιες γωνιές του θαυμαστού μας κόσμου να μείνουν για πάντα δυσπρόσιτες και ανέγγιχτες από αυτόν. Χαρακτηριστικό είναι το γενονός ότι μπορούμε να γεμίσουμε ένα μπουκαλάκι με άμμο θαλάσσης αλλά ότι με λάβα ηφαιστείου. Επίσης ότι μπορούμε να συναγωνιστούμε το κατοικίδιό μας σε έναν αγώνα δρόμου αλλά όχι μία τίγρη. Υπάρχουν πάρα πολλές αφορμές γύρω μας για να φέρνουν στο νου μας ότι δεν υπάρχει "ανίκητο" στα πλαίσια του ανθρώπινου και ότι χωρίς προειδοποίηση όλα όσα νομίζουμε για τη δύναμή μας χάνονται.
Ό,τι και να πράξουμε, όσο και να ασελγήσουμε κατά αυτής, η φύση είναι δυο μάτια που μας κοιτάνε και εν αγνοία μας γελάνε με το ψευτοκουράγιο μας και την απουσία σεβασμού προς αυτήν.
... Όσο και αν δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα.
 
Posted by
 
Maria Tsoli

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

Μία στάλα λογικής

Στον κόσμο που ζούμε βιώνουμε καθημερινώς την κριτική ως προς τις δράσεις μας και τις μη δράσεις μας. Κάθε μας κίνηση ή "ακινησία" εξετάζεται και αξιολογείται από πληθώρα ανθρώπων που μας παρατηρούν σκοπίμως ή όχι. Παράλληλα μία από τις πιο παρεξηγημένες πτυχές της ζωής μας είναι ο σεξουαλικός κόσμος μας, καθολικός και εντελώς προσωπικός. Κόσμος βαθιά συνδεδεμένος με τον πουριτανισμό και την λογοκρισία, δώρο που μας χάρισε ο Θεός και ο άνθρωπος σπανίως καταφέρνει και το ανοίγει όπως θα έπρεπε. Υπάρχουν άτομα που το άνοιξαν απότομα και βίαια καταστρέφοντας το περιεχόμενο και άλλα που από ανεξήγητη ενοχή δεν το άνοιξαν ποτέ. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση η ευθύνη δεν είναι απόλυτα δική τους.

Από τα πρώιμα σχολικά χρόνια, σε χώρες όπως δεν είναι η Ελλάδα, το εκπαιδευτικό σύστημα φροντίζει να εισάγει στο μυαλό των μαθητών τι εστί ο τομέας της σαρκικής ηδονής αλλά και πως και γιατί δεν πρέπει να είναι ξεκομμένος από την μετέπειτα ζωή τους. Κάποιες σκόρπιες εμπειρίες, αποσπασματικές πληροφορίες που μοιράζονται δεξιά και αριστερά σε κοινωνικά δίκτυα αμφίβολης αξιοπιστίας και σε τηλεοπτικές εκπομπές μηδαμινής ποιότητας αφενός δεν είναι αρκετές, αφετέρου καταλήγουν συχνά να είναι επικίνδυνες και παρεξηγημένες. 
Οποιαδήποτε "καινοτόμος κίνηση" περί σεξουαλικής υγείας & ζωής γίνεται σε λάθος υπόβαθρο και για αλλότριο σκοπό βλ. χρήμα, είναι καταδικασμένη από την αρχή να μην έχει μακροχρόνιο αποτέλεσμα, παρά πρόσκαιρη, κερδοφόρο λογική. Σεμινάρια γίνονται πολλά, λόγια λέγονται άπειρα, "έμπειροι ειδήμονες" κυκλοφορούν αμέτρητοι, παρουσιάσεις τύπου powerpoint που συγκεντρώνουν μέσα σε 50 slights όλη τη σεξουαλική σοφία ανθρώπων σαν τον Vātsyāyana βγαίνουν κάθε τόσο, λίγοι είναι όμως αυτοί που τα βάζουν ολοκληρωτικά με την καθεστηκυία τάξη της Ελλάδας και τις χρόνια διαμορφωμένες νοοτροπίες, οι οποίες στον πυρήνα τους, στυγνά κατακρίνουν το πιο όμορφο συναίσθημα που μπορεί να απολαύσει ο άνθρωπος, την χαρά του έρωτα ως την απόλυτη ανθρώπινη ικανοποίηση.

Φυσικά για αυτήν την καρκινική κατάσταση, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό και η Εκκλησία μαζί με τις θεωρίες της. Μπορούμε πάνω σε αυτό να σκεφτούμε κάτι πολύ απλό και να δώσουμε εμείς οι ίδιοι μια απάντηση στον εαυτό μας. Ποιο πανανθρώπινο ον, μακριά από θρησκευτικές πεποιθήσεις, θα δημιουργούσε τον άνθρωπο και ταυτόχρονα θα φύτευε μέσα του την ιδέα ότι ο έρωτας ανάμεσα σε δύο ανθρώπους είναι κακός και ανήθικος αν δεν γίνεται υπό προϋποθέσεις και νόμους; Η απάντηση είναι κανένα. Συνεπώς όλους τους φραγμούς, τις αμφιβολίες και τα άσχημα συναισθήματα αυτοτιμωρίας τα γεννά ο ίδιος ο άνθρωπος ο οποίος είναι και αυτός που θέτει τους γραπτούς και "απαράβατους" κανόνες των αξιωμάτων της ζωής.
Μυαλά που εθελοτυφλούν σε ζητήματα σαν την πείνα στην Αφρική, την χρήση πυρηνικών όπλων, την εμπορία ανθρωπίνων οργάνων και ναρκωτικών, βλέπουν τον έρωτα σα μίασμα και τους εμπλεκόμενους σε αυτόν, μιάσματα.

Ο έρωτας είναι δύναμη και η πράξη του έρωτα ενεργειακό κύμα στο χάος του κόσμου, κάτι που πρέπει να θυμόμαστε για να κάνουμε τα πράγματα στη ζωή σωστά και με τη λογική κάποιου που θέλει να είναι ευτυχισμένος με το συναίσθημα του.
 
 
Posted by
Maria Tsoli