Το θρόισμα των φύλλων

Πρόσφατα άκουσα μία μαρτυρία από έναν άνθρωπο και ομολογώ ότι ήταν από τις στιγμές που έπιασα τον εαυτό μου να χαζεύει για ώρα το κενό όταν τελείωσε τη διήγησή του. Είχαμε ένα όμορφο φυτό μέσα σε ένα γλαστράκι στο σπίτι μας, το ποτίζαμε, το φροντίζαμε. Μία ημέρα η γυναίκα μου αποφάσισε να το μετακινήσει βάζοντάς το κάπου που δεν είχαμε "επαφή" εμείς με αυτό. Φυσικά συνεχίσαμε να το φροντίζουμε. Μόνο που αυτό μαράθηκε. Μας έκανε εντύπωση και θεωρήσαμε καλό να το ξανατοποθετήσουμε στην αρχική του θέση, εκεί που οι ομιλίες μας έφταναν στα "αυτιά" του, εκεί που ένιωθε ότι υπήρχε ζωή γύρω του. Σε λίγες ημέρες ξανάνιωσε.

Σε λίγες ημέρες ξανάνιωσε. Το μικρό και ασήμαντο φυτάκι μέσα στο γλαστράκι, ξανάνιωσε. Ένα μέσα στα τόσα αμέτρητα είδη πράσινου που στολίζουν τον πλανήτη μας, έδειξε ότι μπορεί και αντιδρά στην αλλαγή περιβάλλοντος που στην περίπτωση αυτή σημαίνει μία απλή μετακίνηση κάποιων μέτρων.

Αν το φυτό αυτό και οποιοδήποτε άλλο ήταν σε θέση να μιλήσει την γλώσσα των ανθρώπων δε θα διαμαρτυρόταν με τον μόνο τρόπο που μπορεί, θυσιάζοντας δηλαδή το κάλλος του. Το ερώτημα που γεννάται εδώ όμως, είναι αν ο άνθρωπος θα άντεχε να ακούσει τον καθημερινό πόνο που προκαλεί με την αλόγιστη και εις βάρος της φύσης, δραστηριότητά του προς ιδίον όφελος.

Ναι. Η φύση δεν μπορεί να μιλήσει όπως εμείς, μπορεί όμως να νιώθει, να αισθάνεται, να ακούει κατά έναν τρόπο.

Η αλήθεια είναι ότι δεν θα ξέραμε και πολλά για τον πλανήτη γη εάν κάποιοι τολμηροί δεν έρχονταν αντιμέτωποι με τα φυσικά στοιχεία. Η εξερεύνησή τους όμως πρέπει να είναι ένα μαγικό μίγμα τόλμης και σεβασμού. Αρκεί μία δυνατή ριπή ανέμου στον αμέριμνο και σίγουρο ορεσίβιο εξερευνητή και το ταξίδι διακόπτεται εκεί, ας θυμόμαστε ότι δεν γεννηθήκαμε με φτερά. Αρκεί το πείσμα του δύτη αλλά η φυσική του αδυναμία να πλησιάσει τον εκθαμβωτικό δακτυλιοσκώληκα που βρίσκεται στα βάθη των πελάγων, για να μην καταφέρει να βγει ξανά στην επιφάνεια, ας θυμόμαστε ότι δεν γεννηθήκαμε με βράγχια. Αρκεί η ορμή ένος καταρράκτη για να μετατρέψει σε εφιάλτη το ταξίδι κάποιων περιπατητών, ας θυμόμαστε ότι είμαστε φτιαγμένοι από κόκκαλα που σπάνε στις πτώσεις και όχι από πέτρα.

Την χαρακτηριστική αλαζονία την γνωρίζει σε κάθε της στιγμή ο δημιουργός του ανθρώπου γι' αυτό και έχει φροντίσει κάποιες γωνιές του θαυμαστού μας κόσμου να μείνουν για πάντα δυσπρόσιτες και ανέγγιχτες από αυτόν. Χαρακτηριστικό είναι το γενονός ότι μπορούμε να γεμίσουμε ένα μπουκαλάκι με άμμο θαλάσσης αλλά ότι με λάβα ηφαιστείου. Επίσης ότι μπορούμε να συναγωνιστούμε το κατοικίδιό μας σε έναν αγώνα δρόμου αλλά όχι μία τίγρη. Υπάρχουν πάρα πολλές αφορμές γύρω μας για να φέρνουν στο νου μας ότι δεν υπάρχει "ανίκητο" στα πλαίσια του ανθρώπινου και ότι χωρίς προειδοποίηση όλα όσα νομίζουμε για τη δύναμή μας χάνονται.

Ό,τι και να πράξουμε, όσο και να ασελγήσουμε κατά αυτής, η φύση είναι δυο μάτια που μας κοιτάνε και εν αγνοία μας γελάνε με το ψευτοκουράγιο μας και την απουσία σεβασμού προς αυτήν.

... Όσο και αν δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα.

 

Posted by

 

Maria Tsoli