Μία στάλα λογικής

Στον κόσμο που ζούμε βιώνουμε καθημερινώς την κριτική ως προς τις δράσεις μας και τις μη δράσεις μας. Κάθε μας κίνηση ή "ακινησία" εξετάζεται και αξιολογείται από πληθώρα ανθρώπων που μας παρατηρούν σκοπίμως ή όχι. Παράλληλα μία από τις πιο παρεξηγημένες πτυχές της ζωής μας είναι ο σεξουαλικός κόσμος μας, καθολικός και εντελώς προσωπικός. Κόσμος βαθιά συνδεδεμένος με τον πουριτανισμό και την λογοκρισία, δώρο που μας χάρισε ο Θεός και ο άνθρωπος σπανίως καταφέρνει και το ανοίγει όπως θα έπρεπε. Υπάρχουν άτομα που το άνοιξαν απότομα και βίαια καταστρέφοντας το περιεχόμενο και άλλα που από ανεξήγητη ενοχή δεν το άνοιξαν ποτέ. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση η ευθύνη δεν είναι απόλυτα δική τους.

Από τα πρώιμα σχολικά χρόνια, σε χώρες όπως δεν είναι η Ελλάδα, το εκπαιδευτικό σύστημα φροντίζει να εισάγει στο μυαλό των μαθητών τι εστί ο τομέας της σαρκικής ηδονής αλλά και πως και γιατί δεν πρέπει να είναι ξεκομμένος από την μετέπειτα ζωή τους. Κάποιες σκόρπιες εμπειρίες, αποσπασματικές πληροφορίες που μοιράζονται δεξιά και αριστερά σε κοινωνικά δίκτυα αμφίβολης αξιοπιστίας και σε τηλεοπτικές εκπομπές μηδαμινής ποιότητας αφενός δεν είναι αρκετές, αφετέρου καταλήγουν συχνά να είναι επικίνδυνες και παρεξηγημένες. 

Οποιαδήποτε "καινοτόμος κίνηση" περί σεξουαλικής υγείας & ζωής γίνεται σε λάθος υπόβαθρο και για αλλότριο σκοπό βλ. χρήμα, είναι καταδικασμένη από την αρχή να μην έχει μακροχρόνιο αποτέλεσμα, παρά πρόσκαιρη, κερδοφόρο λογική. Σεμινάρια γίνονται πολλά, λόγια λέγονται άπειρα, "έμπειροι ειδήμονες" κυκλοφορούν αμέτρητοι, παρουσιάσεις τύπου powerpoint που συγκεντρώνουν μέσα σε 50 slights όλη τη σεξουαλική σοφία ανθρώπων σαν τον Vātsyāyana βγαίνουν κάθε τόσο, λίγοι είναι όμως αυτοί που τα βάζουν ολοκληρωτικά με την καθεστηκυία τάξη της Ελλάδας και τις χρόνια διαμορφωμένες νοοτροπίες, οι οποίες στον πυρήνα τους, στυγνά κατακρίνουν το πιο όμορφο συναίσθημα που μπορεί να απολαύσει ο άνθρωπος, την χαρά του έρωτα ως την απόλυτη ανθρώπινη ικανοποίηση.

Φυσικά για αυτήν την καρκινική κατάσταση, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό και η Εκκλησία μαζί με τις θεωρίες της. Μπορούμε πάνω σε αυτό να σκεφτούμε κάτι πολύ απλό και να δώσουμε εμείς οι ίδιοι μια απάντηση στον εαυτό μας. Ποιο πανανθρώπινο ον, μακριά από θρησκευτικές πεποιθήσεις, θα δημιουργούσε τον άνθρωπο και ταυτόχρονα θα φύτευε μέσα του την ιδέα ότι ο έρωτας ανάμεσα σε δύο ανθρώπους είναι κακός και ανήθικος αν δεν γίνεται υπό προϋποθέσεις και νόμους; Η απάντηση είναι κανένα. Συνεπώς όλους τους φραγμούς, τις αμφιβολίες και τα άσχημα συναισθήματα αυτοτιμωρίας τα γεννά ο ίδιος ο άνθρωπος ο οποίος είναι και αυτός που θέτει τους γραπτούς και "απαράβατους" κανόνες των αξιωμάτων της ζωής.

Μυαλά που εθελοτυφλούν σε ζητήματα σαν την πείνα στην Αφρική, την χρήση πυρηνικών όπλων, την εμπορία ανθρωπίνων οργάνων και ναρκωτικών, βλέπουν τον έρωτα σα μίασμα και τους εμπλεκόμενους σε αυτόν, μιάσματα.

Ο έρωτας είναι δύναμη και η πράξη του έρωτα ενεργειακό κύμα στο χάος του κόσμου, κάτι που πρέπει να θυμόμαστε για να κάνουμε τα πράγματα στη ζωή σωστά και με τη λογική κάποιου που θέλει να είναι ευτυχισμένος με το συναίσθημα του.

 

 

Posted by

Maria Tsoli