Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2016

Για ένα είδωλο

Χρόνος στο σύμπαν. Κυλάει και πίσω δεν γυρνάει. Στο πέρασμά του συναντάς αλλαγές, ρήξεις, ενώσεις, δεσμεύσεις, αποδεσμεύσεις. Συνοδευόμενος από το χιλιοτραγουδισμένο γήρας, που φθονεί τα νιάτα και τη φρεσκάδα που συνεπάγονται, είναι δημιουργός της φυσικής φθοράς μέχρι και των πιο μικροσκοπικών μορίων του πλανήτη που αποτελούν την ύλη.

Η παρεξηγημένη έννοια του γήρατος παρουσιάζεται με γλαφυρότητα και περιγραφικότητα σε ένα ραδιοφωνικό απόσπασμα της δεκαετίας του '60. Δεν αργείς να αντιληφθείς από το χρώμα και το ύφος της φωνής των ομιλητών, την ευδιάκριτη αθωότητα των τότε χρόνων, καθώς ξεδιπλώνεται σαν φανταχτερό και πολύτιμο υφαντό, που λόγω σπανιότητας είναι βυθισμένο βαθιά στο σεντούκι μιας εποχής άγνωστης για τους σημερινούς αλλά αναμνήσεων για τους παλαιότερους.  Ζωντάνια και ορμή για μια ζωή που δόθηκε και πρέπει να βιωθεί τώρα χωρίς να χαθεί ούτε στιγμή αλλά και η πεποίθηση ότι η σκέψη γερνάει τον άνθρωπο όταν τα δει και όταν τα μάθει όλα.

Και τι δεν μπορεί να κάνει ο άνθρωπος για να διατηρήσει αναλλοίωτη την πολυπόθητη νεαρή όψη του στο πέρας του Χρόνου. Μόνο ο ίδιος θα αποφασίσει μέχρι που μπορεί να φτάσει, να κατεβάσει ή να σηκώσει τον πήχη των προσωπικών του φιλοδοξιών ξεπερνώντας τον εαυτό που έχει χρόνια επιλέξει να καλλιεργεί και να φροντίζει. 
Μα κι αν γίνει ο στόχος αυτός αυτοσκοπός, έρχεται η ανάγκη να ξανανιώσει και η σκέψη. Προϋπόθεση είναι ο άνθρωπος να ξεχάσει, να ξεμάθει, να γνωρίσει όσο πιο λίγα μπορεί. Σαν τα ξέρεις όλα, ξηγάς και τα καινούρια και πια τίποτα δε μένει...Χαμογελάς σαν το φεγγάρι που η όψη του μένει πάντα η ίδια.

Τότε γιατί να μην ψάξουμε τρόπους να ξαναχτίσουμε μία ζωή από το μηδέν; Να αφιερώσουμε τον εναπομείναντα χρόνο στην ιδέα της εκ νέου γέννησης. Εφόσον επιθυμούμε σωματικοπνευματική επανεκκίνηση, κάπου θα υποφώσκει ο φόβος ότι μπορεί και να μη ζήσαμε τόσο λαμπρά όσο θα μπορούσαμε να είχαμε φανταστεί. Οι αμφισβητήσεις και υποθέσεις με χροιά παρελθοντική, κρύβουν ενδείξεις βαθιάς και συνεχούς εσωτερικής αναταραχής και ανικανοποίησης. Δεν απαιτούνται τα αν και τα θα όταν βρισκόμαστε στο παρόν γιατί αλλοιώνουν την έννοιά του, ειδικά από τη στιγμή που θέλουμε να είμαστε γραμματικά σωστοί. Εκτός αν έχουμε αποφασίσει να ταυτιστούμε μόνο με τον παρελθομελλοντικό εαυτό μας, αποφεύγοντας την παροντική μας ύπαρξη. 

Κάποιοι, κάπου αρέσκονται στο ρητό "Ποτέ μην κλαις πάνω από ένα ποτήρι χυμένο γάλα". Εμείς στην Ελλάδα λέμε συχνά "Μη βιάζεσαι θα γεράσεις γρήγορα".

Μήπως να συνεκτιμήσουμε και τις δύο κουλτούρες, επανεκτιμώντας έτσι το Χρόνο που μας είναι τώρα διαθέσιμος;


Posted by

Maria Tsoli