Πάντων νους κρατεί

Τροφή για το μυαλό .. είναι όσα ερεθίσματα προσλαμβάνουν τα μάτια, επεξεργάζεται ο εγκέφαλος και καταλήγουν να είναι πεποίθηση, ιδέα, γνώμη που σχηματίζεται στο διαθέσιμο χρόνο της ζωής μας. Μεστώνουν αργά αργά στο έτοιμο για ανάλυση και σύνθεση μυαλό μας και κατόπιν κάθονται αναπαυτικά στην πολυθρόνα των συσσωρευμένων αντιλήψεων περί ζωής, αγάπης, έρωτος, κοινωνίας, οικογένειας. 

Το μυαλό έχει ανάγκη από προκλήσεις που θα το θέσουν σε αέναη λειτουργία. Ο εγκέφαλος τακτικά οφείλει να ξεμουδιάζει κατά τα δημιουργικά χρόνια της ζωής ενός ανθρώπου, να δέχεται, να αμφισβητεί, να απορρίπτει, να δικαιολογεί την απόρριψη ή την αποδοχή, να χτίζει τείχος μπροστά στο «έτοιμο για κατάποση» προϊόν-ιδέα. 

Είναι το κυριότερο προσόν της εποχής μας η πώληση αντιλήψεων-πακέτων. Σαν να ήταν καφές σε σκόνη που το προμηθευόμαστε από σούπερ μάρκετ και αρκεί να χτυπηθεί με μικρή δόση νερού για να γεννηθεί η ιδέα-φραπές. Γρήγορα και ανώδυνα, έτοιμο προς κατάποση.. Και αν η γεύση είναι επιθυμητή, ποιος ασχολείται με τη χημική σύσταση και την ποιότητα του αρχικού προϊόντος.

Δεν είναι λίγες οι φορές που απουσιάζουν οι προκλήσεις για το μυαλό μας και όλα κυλούν αδιάφορα έως βαρετά. Είναι οι εποχές που νιώθουμε πως οτιδήποτε πέφτει μπροστά μας, είναι έτσι γιατί έτσι πρέπει να είναι. Ουδεμία τάση σκεπτικισμού και ερωτηματικών.  Όταν λοιπόν έχουμε σαφή αίσθηση αυτού του γεγονότος δεν υπάρχει λόγος για πανικό που καταλήγει σε σίγουρη παραίτηση. Βρισκόμαστε στο ιδανικό χρονικό σημείο για να γίνουμε οι ίδιοι το ξυπνητήρι του μυαλού μας. Είναι η καλύτερη προσπάθεια ανέγερσης μπροστά στην καθολική κοινωνική νάρκωση. 

Κάθε άποψη για να υιοθετηθεί ή για να ακυρωθεί στον χάρτη της προσωπικότητας μας, απαιτεί κόπο και δαπάνη ενέργειας, μόνο τότε έχει ουσία και βάρος. Τα ερεθίσματα και οι αντιλήψεις είναι απέραντα, σαν τη θάλασσα που περιβάλει τη χώρα μας. Ο καλός ψαράς παλεύει ώρες μέσα της, αλλά στο τέλος τα ψάρια που πιάνει είναι δικός του κόπος. Μέσα σε ένα αχανές πέλαγος τα ίδια, δεν θα υπάρχουν για τον επόμενο ψαρά. Για τα επόμενα και δικά του ψάρια πρέπει να πέσει με δικά του δίχτυα...

Ένα τσιγάρο δρόμος

Τρένα, αεροδρόμια, ελικοδρόμια και ό,τι άλλο καταναλώνει καύσιμα βαρέως τύπου. Τα επιλέγουμε για να φύγουμε και να ξεφύγουμε. Να πάμε μακριά, στο άγνωστο, εκεί που θα μας δοθούν όλα με μεγαλύτερη ευκολία, εκεί που θα βρει διέξοδο η κοινωνικότητά μας και η αξία μας θα αναγνωριστεί επί τόπου με άμεσο και αξιοκρατικό τρόπο. 

Στους περισσότερους ανθρώπους παρατηρείται το φαινόμενο της συνεχούς εσωτερικής αναταραχής και αναζήτησης του διαφορετικού. Δεν ηρεμούν ποτέ, σχεδόν τίποτα δεν τους εφησυχάζει, μονίμως ψάχνονται για ένα καλύτερο αύριο ενώ ένα γρήγορο μεταφορικό μέσο αποτελεί τη λύση στα φανταχτερά σχέδιά τους. Φίλοι παντού, σε κάθε μέρος της γης, λάτρεις των γκάτζετς και της τεχνολογίας. Ένα αϊ φόουν ή έστω ένα σμαρτ φόουν  τους ενώνει σε κλάσματα δευτερολέπτου με φίλους από την Ασία έως την Αφρική και την Ευρώπη ενώ όλο και αυξάνονται τα λάϊκ στο φέισμπουκ. Εκεί που αναρτώνται τα επιτεύγματα, οι επιτυχίες αλλά και οι αποτυχίες και που κάθε νέο γνωστοποιείται με την ελπίδα να γίνει όσο πιο βάϊραλ γίνεται. 

Η κίνηση λοιπόν φέρνει κίνηση. Όσο κινούμε το σώμα μας, τόσο κινούμε και το μυαλό μας προς πολλές κατευθύνσεις και τόσο έχουμε και την τεχνολογία με το μέρος μας εφόσον η ιδέα του σάϊμπερ διάσημου, μας είναι δελεαστική.

Διαφορετικά;

Θα ρώταγε κάποιος. Διαφορετικά εγκλωβιζόμαστε στο τετραγωνικό μας; Και αν είναι έτσι, τότε τι συνεπάγεται αυτή η άλλη επιλογή; Λιγότερη κίνηση, λιγότερη έμπνευση, λιγότεροι ηλεκτρονικοί φίλοι, μηδαμινά λάϊκς; Η’ απλά περισσότερη ησυχία, περισσότεροι «απτοί» φίλοι, περισσότερα χαμόγελα δια ζώσης;

Οι επιλογές είναι δικές μας, όπου και όπως φροντίζουμε να ζούμε, με όποιους θελήσουμε να βάλουμε στο τετραγωνικό μας ή στον πλανήτη ολόκληρο. Λίγοι ή πολλοί, ηλεκτρονικοί ή μη, στο τέλος της ιστορίας ο σκοπός κάθε ανθρώπου είναι μόνο να ζει αληθινά.

Βάπτισμα πυρός

Εμπειρία. Ηχηρή, βροντερή λέξη. Περιλαμβάνει μέσα της το απαύγασμα του όγκου των ανθρωπίνων πράξεων μέσα στην κανονικότητα μιας ημέρας, μίας εβδομάδας, ενός έτους, πολλών ετών. Τις αποκτηθείσες, από εμάς, εμπειρίες κανένας δεν μπορεί να μας τις πάρει και να τις χρησιμοποιήσει ως δικές του δημιουργηθείσες. Είναι φύσει αδύνατον γιατί προϋποθέτει την ενεργή συμμετοχή του δρώντος σε ένα δυναμικό τετράγωνο  : ψυχή, σώμα, νους, συναίσθημα. 

Οι εμπειρίες είναι μέρος μας και ολοκληρώνουν το άτομο που είμαστε στην παρούσα κατάσταση, γι’ αυτό είναι πολύτιμες, όποιες και αν είναι. Στοιχισμένες η μία δίπλα στην άλλη, οικοδομούν το παρελθόν μας, η καρδιά του οποίου χτυπά πάνω στις παροντικές μας στιγμές.

Πολλοί μετανιώνουν για ό,τι βίωσαν με ιδία θέληση ή για ό,τι τους επιβλήθηκε από εξωτερικές αιτίες, ό,τι δηλαδή αναγκάστηκαν να δεχθούν ως ζώσα εμπειρία. Αντικρούοντας αυτή την άποψη, καλό είναι να εστιάσουμε στο ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από τη σωρεία εμπειριών αφού για να τις διυλίσουμε κρατώντας τον πυρήνα τους, προηγείται η βεβαιότητα ότι διαθέτουμε σωματική και ψυχική υγεία. 

Η εμπειρία λανθασμένα σχετίζεται με το εργασιακό περιβάλλον, εκείνο που θα προσφέρει οικονομική ευμάρεια στον «έμπειρο». Εμπειρία είναι τα πάντα. Η πρώτη μας ερωτική επαφή που δεν ξεχνιέται μέχρι τα βαθιά γεράματα, η πρώτη φορά που μπήκαμε σε αεροπλάνο ακόμη και η πρώτη φορά που γευτήκαμε ένα τσιγάρο και με την ασφυξία να ανεβαίνει στον φάρυγγα τσιρίξαμε..μπλιάχ.  Οι εμπειρίες δεν πρέπει να μας κουράζουν. Μας ανοίγουν τις πόρτες του πνεύματος, ακόμα και αν δεν  μπορούμε να το αντιληφθούμε την στιγμή που εμπλεκόμαστε μέσα σε αυτές. Ο καρπός των εμπειριών έρχεται σαν καμπανάκι στον εγκέφαλο με το πέρασμα των ετών, για δράση ή μη σε κάποιο ερέθισμα. Το καμπανάκι αυτό προτρέπει ή αποτρέπει. Ναι, οι εμπειρίες μας κάνουν σοφότερους, σκεπτόμενους και μιλώντας κοινότυπα, ωριμότερους.

`

Μικρή δεν μπορούσα να δεχθώ την εμπειρία του βραδινού ύπνου σε σκοτεινό δωμάτιο. Από τις τόσες φορές που απώθησα με το μυαλό μου το σκοτάδι, στο τέλος το αγάπησα και αυτό όσο το φως. Πέρασα στην άλλη όχθη και το βίωμα αυτών των δύο εντελώς αντίθετων αλλά συμπληρωματικών εμπειριών κλείνει έναν τέλειο κύκλο. Η αίσθηση ότι κλείνει ένας εμπειρικός κύκλος και ότι περιμένει στη γωνία ο επόμενος, αφού έτσι προχωρά η ζωή, είναι λόγος για να ξυπνήσουμε χαμογελώντας, πρόθυμοι να ριχτούμε στον αγώνα εμπειριών, που βγάζει μόνο νικητές.

Άηχοι Ήχοι

Κατά τη διάρκεια του παραγωγικού μέρους της ζωής μας, δεν τολμάμε να βασανίσουμε το μυαλό μας με σκέψεις που φαντάζουν μακρινές και ξένες προς εμάς. Μία εξ’ αυτών είναι η άχρωμη, κατά κόσμο, έννοια της μοναξιάς. 

Όρος απαράμιλλα συνδεδεμένος με συγκεκριμένες καταστάσεις..Γήρας, ασθένειες, προσωπικές ή επαγγελματικές αποτυχίες, μπορούν να στιγματίσουν τις ζωές και να οδηγήσουν το άτομο στην ανυπόφορα δύσκολη μοναχική πορεία.  Έως ότου κάτι από τα παραπάνω χτυπήσει την πόρτα μας, συνεχίζουμε να τοποθετούμε τους εαυτούς μας στη θέση του άτρωτου που ποτέ δε θα λαβωθεί από τον πόνο που προφέρουν δύο χείλη όταν λένε ..Νιώθω μόνος.

Πολλοί επιλέγουν να απολαύσουν ένα ωραίο θεατρικό έργο ή κινηματογραφικό φιλμ χωρίς τη συνοδεία φίλων, απλά γιατί βιώνουν διαφορετικά τον αντίκτυπο που τους δημιουργεί το εν λόγω έργο. Είναι μία προσωπική τους θέληση και διαφέρει ριζικά από την, κατ’ ανάγκη, επίσκεψη ενός χώρου ψυχαγωγίας ένεκα της απουσίας γνωριμιών που ολοκληρώνουν τον κοινωνικό κύκλο ενός ανθρώπου.

Γι’ αυτό και οι πραγματικά μόνοι άνθρωποι δεν εμφανίζονται σε χώρους κοινωνικής εστίασης αλλά δαπανούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, αν όχι όλο το 24ωρο, στο μόνο μέρος που δεν λαμβάνουν κριτική από κανέναν. Στο σπίτι τους. Μακριά από όλους και από όλα χωρίς να πονοκεφαλιάζουν ψάχνοντας να δώσουν εύκαιρη δικαιολογία στα γεμάτα περιέργεια βλέμματα που αχόρταγα καρτερούν την όποια πληροφορία, λεκτική ή μη.  Από την άλλη, η υπερβολική σωρεία μοναχικών ημερονυκτίων είναι για την ανθρώπινη υπόσταση κάτι σαν αργό δηλητήριο στην ψυχή. Μαυρίζει το πνεύμα και σκοτεινιάζει τη φωτεινή και δημιουργική φύση που ενυπάρχει στον καθένα μας. Αποτελεί φυσική ροπή όλων μας στο τέλος – τέλος, να αποζητάμε την κουβέντα, το ξαλάφρωμα, ακόμα και αν δεν βρίσκουμε κατανόηση. Η αίσθηση ότι απέναντι,  μας ακούει κάποιος, είναι γιατρικό για τα εσώψυχά μας,  παρόλο που το πνεύμα του μπορεί να ταξιδεύει σε κάποια άλλη ήπειρο.

Η παρέα, η συντροφιά προς κάποιον είναι προσφορά ύψιστου αλτρουισμού. Μπορεί να μπλοκάρει την αλυσιδωτή αντίδραση καταστροφολογίας στο μυαλό του μοναχικού ανθρώπου, ο οποίος δεν το διατυμπανίζει με τις λέξεις, αλλά αν σταθείς δίπλα του και κοιτάξεις προσεκτικά, η φωνή της ψυχής του λέει ξεκάθαρα… μείνε κι άλλο δίπλα μου..

Μερόνυχτα

Κοιτάξτε επίμονα το ρολόι, αφοσιωθείτε στην κίνηση των δεικτών του και περιμένετε υπομονετικά και στωικά να περάσουν 24 ώρες γεμάτες. Με το πέρας τους, θα σας δοθεί η εντύπωση ότι έφυγε ένας μήνας. Τόσο βαρύ το αίσθημα του χρόνου σε αυτή την περίπτωση. Για παράδειγμα, το έχει νιώσει στο πετσί του ένας βαρυποινίτης που με βλέμμα απλανές, καρφωμένο στα κάγκελα της φυλακής του, μετρά δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια. Στο τέλος με βαριά καρδιά ψιθυρίζει δεν περνάει ο χρόνος.

Ο αντίποδας του χρόνου ως βαρίδι, δύναται να αντιπροσωπευθεί με επιτυχία από ένα μονίμως βουτηγμένο στις υποχρεώσεις, υψηλόβαθμο στέλεχος κάποιας προσοδοφόρας επιχείρησης από αυτές που κατακλύζουν τα αστικά κέντρα. Δεν έχω ποτέ χρόνο.

Πνίγεται στον όγκο των ευθυνών και των υποχρεώσεων ενώ οι ώρες που του διατίθενται μέσα στη μέρα δεν είναι ποτέ αρκετές για να υλοποιήσει τα έργα του. Πολύ πιθανόν είναι δε, να μην θέλει να έρχεται σε συχνή επαφή με το ρολόι του από φόβο ότι ο χρόνος δε θα του κάνει τη χάρη και θα του θυμίσει πόσο εκπρόθεσμος είναι και πάλι στα project του.

Σκόπιμα ή μη, σε κάθε τικ τακ των δεικτών του ρολογιού έχουμε φροντίσει να είμαστε καλυμμένοι με πλήθος δραστηριοτήτων που νιώθουμε ότι ποτέ δε θα τελειώσουν. Λόγω  αυτής της συγκεκριμένης ροής της ημέρας δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο γρήγορα η ανατολή του ήλιου δίνει τη θέση της στη δύση και το ανάποδο. Σαν να είναι όλα γύρω μία ευθεία γραμμή όπου πατάμε επάνω της και πορευόμαστε σε σταθερό βήμα. Δεν υπάρχουν φανάρια, ούτε κίνηση που να μας καθυστερεί στην ιδέα του Χρόνου ως συμβάν, που δεν έχει ούτε αρχή, ούτε μέση, ούτε τέλος. Με άλλα λόγια, κάτι που θα παρατείνει την παραμονή μας σε μία θέση για κάποια παραπάνω δευτερόλεπτα. Ούτε μισό κλάσμα παραπάνω δεν μας κάνει τη χάρη ο μέγας Χρόνος. Η ευθεία είναι ίδια για όλα τα ανθρώπινα όντα ανεξαρτήτως φυλής, ή πλανητικής τοποθεσίας. Πλανόμαστε οικτρά, εάν εκτιμούμε την περίπτωσή μας ως εξαίρεση, όπου αρμόζει παράταση και συνεπώς η δυνατότητα για παύση του Χρόνου .

Εστιάζοντας και πάλι στους δύο χαρακτήρες του κειμένου, όπου ο καθένας ορίζει με τα  κριτήριά του τη δική του σχετικότητα περί Χρόνου, ας κάνουμε μία προσπάθεια να αναρωτηθούμε και να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας, αν βλέπουμε κάτι από τον εαυτό μας σε αυτούς ή αν επιθυμούμε να φορέσουμε έναν άλλο χαρακτήρα που δεν αρέσκεται στις ακραίες περιστάσεις αλλά απολαμβάνει στιγμές.