Πόσο πολύ εξοικειωμένοι είναι οι άνθρωποι με τον ψυχικό πόνο; Πόσο βαθιά και ουσιαστική είναι η εμπλοκή τους με αυτόν; Μέρος ή το σύνολο των κοινωνιών των εκάστοτε χωρών μπόρεσε να πει με βεβαιότητα ότι ράγισε η καρδιά Χ φορές στη ζωή μου.. ότι δεν πάει παραπέρα;
Επιφανειακή ή μη η τριβή με τον πόνο, σίγουρο είναι ότι το υποκείμενο που δημιούργησε αυτό το έντονο και άδικο ως προς τον συνάνθρωπο συναίσθημα, χτίζει ένα πέπλο μυστηρίου, έναν γρίφο ανεξήγητο γι' αυτόν που υπέστη την ανεξίτηλη μαχαιριά στην ψυχή. Αποτελεί στον ίδιο χρόνο και τη βασική αιτία που το χρώμα του ουρανού, η γεύση του κρασιού, η οσμή του φαγητού και η ομορφιά της θάλασσας δεν είναι ίδια με πριν.
Όλα χάνουν κάτι από την αρχική τους γοητεία. Από τη χάρη του "εστιάζειν" στο παρόν, στο εδώ και τώρα, που είναι το μόνο που εμπεριέχει την αλήθεια στη ζωή μας. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που αναλωνόμαστε σε περασμένες καταστάσεις, τις τεμαχίζουμε, τις επανασυνθέτουμε και προσπαθούμε να καλύψουμε ερωτηματικά καθώς και να δούμε την αλήθεια που επιθυμεί ο εσωτερισμός μας και όχι την αντικειμενική.
Παράλληλα το παρόν περνάει μπροστά από τα μάτια μας σαν ταινία που μόνο αφηρημένες στιγμές είδαμε και από μόνοι μας συνθέσαμε την πλοκή, χωρίς πραγματικά να την έχουμε εμπεδώσει. Πλήθος χαμένων παροντικών στιγμών είναι δεδομένο, ότι καταδικάζουν το άτομο να ζει με τις αναμνήσεις ενός σκληρού και ψυχικά κενού παρελθόντος ή με τις φαντασιώσεις ενός αβέβαιου μέλλοντος.
Επιφανειακή ή μη η τριβή με τον πόνο, σίγουρο είναι ότι το υποκείμενο που δημιούργησε αυτό το έντονο και άδικο ως προς τον συνάνθρωπο συναίσθημα, χτίζει ένα πέπλο μυστηρίου, έναν γρίφο ανεξήγητο γι' αυτόν που υπέστη την ανεξίτηλη μαχαιριά στην ψυχή. Αποτελεί στον ίδιο χρόνο και τη βασική αιτία που το χρώμα του ουρανού, η γεύση του κρασιού, η οσμή του φαγητού και η ομορφιά της θάλασσας δεν είναι ίδια με πριν.
Όλα χάνουν κάτι από την αρχική τους γοητεία. Από τη χάρη του "εστιάζειν" στο παρόν, στο εδώ και τώρα, που είναι το μόνο που εμπεριέχει την αλήθεια στη ζωή μας. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που αναλωνόμαστε σε περασμένες καταστάσεις, τις τεμαχίζουμε, τις επανασυνθέτουμε και προσπαθούμε να καλύψουμε ερωτηματικά καθώς και να δούμε την αλήθεια που επιθυμεί ο εσωτερισμός μας και όχι την αντικειμενική.
Παράλληλα το παρόν περνάει μπροστά από τα μάτια μας σαν ταινία που μόνο αφηρημένες στιγμές είδαμε και από μόνοι μας συνθέσαμε την πλοκή, χωρίς πραγματικά να την έχουμε εμπεδώσει. Πλήθος χαμένων παροντικών στιγμών είναι δεδομένο, ότι καταδικάζουν το άτομο να ζει με τις αναμνήσεις ενός σκληρού και ψυχικά κενού παρελθόντος ή με τις φαντασιώσεις ενός αβέβαιου μέλλοντος.
Κανείς δεν αντιλέγει στην ιδιαίτερα περίπλοκη, συναισθηματική πλευρά της ζωής. Είναι η πλευρά εκείνη όπου δεν χορεύουν ροζ μπαλαρίνες έξω από το παράθυρό και ένα αόρατο χέρι δεν εμφανίζει άσπρα κουνελάκια από κάποιο μαύρο καπέλο.
Ποιος μπήκε μέσα στη ζούγκλα και δεν ήρθε αντιμέτωπος έστω μία φορά με το θηρίο; Πιθανώς δε, και να δαγκώθηκε πολλάκις από αυτό.
Ποιος μπήκε μέσα στη ζούγκλα και δεν ήρθε αντιμέτωπος έστω μία φορά με το θηρίο; Πιθανώς δε, και να δαγκώθηκε πολλάκις από αυτό.
Σκεφτήκατε ποτέ ότι οι ανθρώπινες σχέσεις συχνά έχουν κάτι από το άγριο και ανταγωνιστικό περιβάλλον της ζούγκλας. Ο πιο αδύναμος πληγώνεται στη διαδικασία του κυνηγιού. Θανάσιμα ίσως. Όπως επίσης και κάτι από την ιδέα του θαλάσσιου κόσμου όπου "το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό"...κάτι που ισχύει και στις επιχειρηματικές δραστηριότητες αλλά και γενικά, όπου "διαπραγματεύονται" τα υλικά και τα άυλα αγαθά.
Μιας και αναπτύξαμε μια μικρή πτυχή του ζωικού βασιλείου, καλό είναι θα θέσουμε το εξής ερώτημα : είναι σώφρον τελικά στον έρωτα, ο ένας να κυνηγάει τον άλλο ή αντίστοιχα να προσπαθεί να τον φάει;
Μιας και αναπτύξαμε μια μικρή πτυχή του ζωικού βασιλείου, καλό είναι θα θέσουμε το εξής ερώτημα : είναι σώφρον τελικά στον έρωτα, ο ένας να κυνηγάει τον άλλο ή αντίστοιχα να προσπαθεί να τον φάει;