Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Η δύναμη της θέλησης.



Εάν ρωτήσουμε κάποιες εκατοντάδες ανθρώπων για τη στάση που έχουν γύρω από το θέμα εξαρτήσεων, θα συμφωνήσουν σε ένα κοινό. Ότι η εξάρτηση είναι .. κάτι κακό. Η εξάρτησή μας σε οτιδήποτε και σε οποιονδήποτε.

Κάθε εξάρτηση μας αφαιρεί τη δύναμη να πατάμε γερά και με σιγουριά στο έδαφος, νεκρώνει την δυνατότητα επιλογής, παραλύει τις φυσιολογικές εγκεφαλικές λειτουργίες και εξοντώνει την κριτική, αναλυτική και συνθετική μας ικανότητα. Στην εξάρτηση δεν ζούμε ως αυθύπαρκτα όντα, αλλά ως ετεροκατευθυνόμενα. Υποκινούμαστε από την αδυναμία η οποία θρέφει της τάσεις εξάρτησής μας ώσπου φτάνουμε να ζούμε έναν φαύλο κύκλο, η άκρη του οποίου είναι χαμένη κάπου στον κυκεώνα του μυαλού μας.
Νιώθω αδύναμος να κάνω διαφορετικά. Η αδυναμία είναι η λέξη κλειδί που θα μας βοηθήσει στην κατανόηση του φαινομένου αυτού. Τις περισσότερες φορές αισθανόμαστε ότι δεν κάνουμε χώρια από το υποκείμενο ή αντικείμενο προς το οποίο νιώθουμε αυτή την καταστροφική έλξη, ότι τρεφόμαστε μέσω της συνεχούς επαφής μαζί του και  ότι αν αλλάξουν τα ως τώρα, γνώριμα δεδομένα, ταυτόχρονα αυτό θα σημάνει και το «τέλος» μας.

Με μια προσεκτική ματιά, δεν θα αργήσουμε να δούμε ότι πίσω από αυτή την απλοϊκή υπόθεση που πράττει ο εγκέφαλός μας, κρύβεται η πηγή που αναπτύσσει και εξελίσσει την εξάρτηση. Ο φόβος.
Αν φανταστούμε ένα χωράφι ακαλλιέργητο και τον σπόρο που θα σπείρουμε τον ονομάζουμε αδυναμία  ενώ το νερό που θα ρίξουμε τον αποκαλέσουμε φόβο, τότε το αρρωστημένο στάχυ που θα γεννηθεί θα λέγεται εξάρτηση.

Ο απροσδιόριστος φόβος αν δεν κοπεί από τη στιγμή της γέννησής του μέσα μας, τότε είναι αρκετά δύσκολο να εξαλειφθεί στο διάβα της ζωής μας. Θα βρίσκει συνεχώς αφορμές και θα γιγαντώνεται σαν αφρικάνικος φερόκακτος.
Σαν άνθρωποι φοβόμαστε εκ γενετής μπροστά στο άγνωστο και η προσκόλληση κάπου μας δίνει την ψευδαίσθηση της σιγουριάς, της ασφάλειας και της μη αλλαγής. Κάπου σταθερά να ακουμπάμε..

Η ζωή μας απαιτεί ρίσκο. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να εξερευνήσουμε κάποια από τα εκατομμύρια μονοπάτια που βρίσκονται στην ψυχής μας. Αλίμονο αν πιστέψουμε ότι δρόμος είναι μόνο ένας και πεισμώσουμε μανιωδώς να τον ακολουθούμε μόνο και μόνο από βεβαιότητα ότι αν τραβήξουμε άλλη πορεία μπορεί και να χαθούμε.
Με επιμονή και υπομονή θα βγούμε μόνοι μας, σε άλλα συναρπαστικά μέρη που μας περιμένουν στο κατώφλι.

Posted by
Maria Tsoli

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

Οι αληθινοί άνθρωποι

Ό,τι λάμπει δεν είναι αληθινός χρυσός και ό,τι δεν λάμπει μπορεί και να είναι.

Οι αληθινοί άνθρωποι είναι αυτοί που δηλώνουν το πρόβλημά που αντιμετωπίζουν με τον συνάνθρωπο, το σύστημα, το κράτος, χωρίς περιστροφές, χωρίς προλόγους και κατακλείδες ή μισά λόγια. Είναι αυτοί που θα θυσιάσουν την, φαινομενικά, καλή εικόνα τους για να πετάξουν από πάνω τους το βάρος της καταπίεσης άσχημων συναισθημάτων που βιώνουν.

Δυστυχώς η κοινωνία των "τύπων" του σήμερα κατακρίνει και καταδικάζει την έκφραση αυτών των αληθινών συναισθημάτων. Βρίσκει μεθόδους για να παραπετάξει τους εκφραστές αυτών στο καλάθι των προβληματικών και επικίνδυνων στοιχείων.
Είναι γεγονός ότι ένας οξύς χαρακτήρας θα δυσκολευτεί να "πάει με τα νερά" του συστήματος και να κινηθεί μέσα στα αύστηρα πλαίσια συμμόρφωσης που αυτό επιτάσσει. Γίνεται δέκτης διαφόρων κοσμητικών επιθέτων από την πλειοψηφία του κόσμου που αξιολογεί άκριτα και απολαμβάνει πληθώρα επικριτικών βλεμάτων τα οποία πέφτουν πάνω του σαν ηλεκτρομαγνητικές καταιγίδες. Κάποιοι, - λίγοι - θα θελήσουν να νιώσουν λίγο από την ολοκλήρωση και την ψυχική ευφορία που νιώθει ο ίδιος όταν αντίκειται στο κατεστημένο και θα ταχθούν με το μέρος του ενώ άλλοι - οι περισσότεροι, βρίσκονται απέναντί του. Είναι οι λιγότερο έως καθόλου τολμηροί που δεν επιθυμούν να αναταράξουν μαζί του την καθεστηκυία τάξη.

Το αποτέλεσμα είναι να παλεύει μόνος. Ένας ηθοποιός σε μία παράσταση με εκατομμύρια θεατές, ένας τραγωδός σε αρχαίο θέατρο, ένα χελιδόνι που προσπαθεί να φέρει την άνοιξη. 

Οφείλουμε να θυμόμαστε ότι οι μεγάλες αλλαγές υποκινούνται από ένα όραμα που το μοιράζονται εκατομμύρια συνειδήσεις και από αληθινά, δυνατά και πηγαία συναισθήματα. Σε αυτές τις καταστάσεις δεν υπάρχει χώρος για τον αρνητισμό, τον πεσιμισμό και τον γνωστό ελληνικό "ωχαδερφισμό". Οι πρωτοπόροι και δημιουργοί του ρηξικέλευθου, ζουν μόνο στο εδώ και τώρα. Φέρουν ένα σώμα που ως συντριπτική πλειοψηφία, θα ανατρέψει την υπάρχουσα καθημερινότητα.

Οι λαικές ρήσεις έχουν πολλούς λόγους να εφαρμοστούν στην σημερινή εποχή. Η προσεκτική μελέτη αυτών, μαζί με την αλήθεια που κρύβει μέσα του ο καθένας απο εμας είναι η καλύτερη μαγιά που θα οδηγήσει στην εσωτερική αλλαγή. Και εκεί αρχίζουν όλα..

Posted by
Maria Tsoli


Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

Σχέσεις εμπιστοσύνης

Οι διανθρώπινες σχέσεις συχνά δοκιμάζονται, διακόπτωνται άρδην, ανανεώνονται, ζωντανεύουν, συνεχίζουν ή τερματίζουν. Πολλές οι αφορμές και οι ουσιαστικές αιτίες που τις οδηγούν σε αυτό το παιχνίδι τριβής - δοκιμής. 

Εξετάζοντας τις γονεικές σχέσεις καταλήγουμε, τις περισσότερες φορές, στην άποψη ότι η απόσταση που δημιουργείται μεταξύ γονέα και παιδιού έγκειται στην έλλειψη εμπιστοσύνης που θρέφει ο πρώτος απέναντι στον δεύτερο και στον βαθμό που γίνεται αντιληπτό αυτό το συναίσθημα του πρώτου, από τον δεύτερο. Είναι συνήθης ο εξής διάλογος.. Δεν σου έχω καμμία εμπιστοσύνη, δεν ξέρεις εσύ / Το ξέρω μπαμπά.

Τη στιγμή που το παιδί θα νιώσει ότι δεν χαίρει την πατρική/μητρική εμπιστοσύνη, αρχίζουν όλα τα προβλήματα και οι αμφιβολίες μέσα του για το "αν μπορεί". Την ώρα της σχολικής καλημέρας και προσευχής βρίσκεται κάπου κρυμμένο ανάμεσα στα άλλα παιδάκια για να νιώθει ότι δεν φαίνεται, σπανίως σηκώνει το χέρι του για μάθημα ή για να τολμήσει να δώσει μία απάντηση σε κάποια ερώτηση και η ιδέα μόνο ότι θα γίνει πρόεδρος της τάξης του προκαλεί, συνεχείς ζαλάδες και στομαχικές διαταραχές. Μεγαλώνοντας δυσκολεύεται να πιστέψει ότι είναι αρεστός από το αντίθετο φύλο, ότι μπορεί να στεριώσει μία, δημιουργηθείσα από αυτόν, οικογένεια ή ότι μπορει να γίνει πρότυπο γονέα. Η έλλειψη εμπιστοσύνης που βίωνε στα παιδικά χρόνια έρχεται τώρα για να γκρεμίσει την προσπάθεια για χτίσιμο μίας υγιούς σχέσης με τον σύντροφο. Νιώθει αδύναμος να τον πιστέψει και πολύ εύκολα βγαίνει από μέσα του η φράση Δεν μπορώ να σε εμπιστευτώ εύκολα.

 Όλα αυτά τα ασυνείδητα πιστεύω και οι διδακτικές αρχές είχαν βρει πρόσφορο έδαφος για να  καλλιεργηθούν κατά την παιδική ηλικία, τότε που το μυαλό ήταν ένας άγραφος πίνακας και η πλήρης εξάρτηση από τους γονείς το ώθησαν να πιστεύει πως ότιδήποτε προέρχεται από αυτούς (υλικό και άυλο) είναι και λόγος εξιδανίκευσης της εικόνας τους μέσα στο παιδικό μυαλό.

Για τους παραπάνω λόγους οι γονείς πρέπει από πολύ μικρή ηλικία να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους τον απογαλακτισμό του παιδιού τους από αυτούς, ο οποίος είναι συνυφασμένος με το αργό αλλά συνεχές χτίσιμο εμπιστοσύνης για το ότι "μπορει και μόνο του, μπορεί με τις ικανότητές του". Μόλις το παιδί αισθανθεί μέσα στα βαθύτερα στρώματα της ψυχής πως οι γονείς δεν του κόβουν τα φτερά με την στάση φόβου που πολλές φορές εκφράζουν για ότιδήποτε το περιβάλλει, βγάζει όλο του το δυναμικό προς το εξωτερικό περιβάλλον. Γίνεται ένας άνδρας που μπορεί να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη και μία γυναίκα που στηρίζεται στη δύναμη του εαυτού και του μυαλού της.

Posted by
Maria Tsoli



Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Η' εγώ ή εσύ ή ... κάτι άλλο

Στις ανθρωπινες σχεσεις δεν μπορεις να προβλεψεις, ουτε να πας με το μοιρογνωμονιο. Οι αντρες παρεξηγουν, οι γυναικες παρεξηγουνται, οι αντρες παρεξηγουνται οι γυναικες παρεξηγουν, κυκλος που δεν τελειωνει, κουβεντα που δεν εχει ουτε αρχη, ουτε μεση, ουτε τελος φυσικα.
Προσπαθεις να την ευχαριστησεις, κανεις τα παντα, μεχρι και μεσα στο μυαλο της εχεις μπει παλευοντας με 40 κυματα ακαθοριστου ανεμου εν τη απουσια πυξιδας και παλι κατι λειπει... Αυτη παλι παραπονιεται γιατι κατι μεσα της δεν το χειριζεσαι καλα, κατι δεν εχεις καταλαβει, σε θελει καπως αλλιως, σε σημεια σε βρισκει λαθος, προσπαθει να στο εξηγησει και εκει.... χανεται η μπαλα. 
Εσυ θα πεις αυτα που θελει η ψυχη σου και αυτη φυσικα τα δικα της- γιατι εχει και αυτη ψυχη.
Η μαγεια της παλης των δυο φυλων που στις περισσοτερες περιπτωσεις οδηγει σε ενωση ειναι οτι αυτη η ανεξηγητη διαδικασια συγκρουσης, ειναι η κυρια αιτια που φερνει τα ζευγαρια κοντα. Ειναι μια απωθητικη ελξη. Οξυμωρο το σχημα αλλα η ελληνικη γλωσσα ευτυχως εχει απειρες δυνατοτητες. 
Μα αν τα απλοποιουσαμε λιγο στο μυαλο μας, ενα και ενα κανουν δυο.. . Ποιος ειπε το αντιθετο; Και τι θα πει απλοποιηση; Ας θυμηθουμε λιγο αυτα που εχουμε διαβασει σε χιλιαδες Blogs, sites ψυχολογιας, για το οτι οι γυναικες περιπλεκουν ενω οι αντρες εχουν εναν δρομο σκεψης. Μεχρι και ανεκδοτα που σατυριζουν αυτη τη διαφορα μας κυκλοφορουν στο διαδικτυο. Όποτε οταν μιλαμε για απλοποιηση και υπεραπλουστευση, τεινουμε υπερ των αντρων, οταν μιλαμε για αναλυση και λεπτομερεια υπερ των γυναικων. Υπαρχει διαλογος που να περιλαμβανει το απλο και το συνθετο μαζι; ΟΧΙ.
Δυστυχως θα πρεπει να καταληξουμε στην αρχη και παλι με την βοηθεια αυτης της λαικης ρησης.. η κοτα εκανε το αυγο ή το αυγο την κοτα; 
Ποιος νοιαζεται; Αφου και το αυγο ειναι πεντανοστιμο οπως και να το μαγειρεψεις και η κοτα αποτελει εκλεκτη λιχουδια.

Posted By
Μaria Tsoli

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

Πόσο λείπει το χαμόγελο..

Άραγε γιατί οι άνθρωποι κάνουν από μόνοι τους τη ζωή τους τόσο δύσκολη; Τι ζητάνε παραπάνω που δεν το έχουν στο τωρα που βιωνουν και επιθυμούν συνεχώς κι άλλα κι άλλα κι άλλα; Άμεσο αποτέλεσμα αυτής της στάσης ζωής για τους ίδιους είναι να ζουν μέσα στο άγχος για να καλύψουν τις "φανταστικές ανάγκες" που δημιούργησαν και εκεί γεννάται το πρόβλημα. Εκεί είναι που ακούς τον καθένα να λέει δύσκολα, είναι πολύ δύσκολα με την οικονομική κρίση... έχουμε γονατίσει.
Η φράση αυτή αποτελεί μια φυσική εξέλιξη τους τρόπου που επέλεξαν για να ζήσουν.
Στην αρχή βέβαια σε κανέναν δε φαίνεται ότι πίσω από την πληθώρα των υλικών αγαθών υποφώσκει ένας τιτάνας προβλημάτων, Θεωρούμε ότι ό,τι μας κάνει εφήμερα χαμογελαστούς, είναι και η πραγματική ευτυχία μας. Ότι θα έρθει ως μάννα εξ ουρανού να μας λύσει το "οικονομικό" και θα μας κάνει να ζήσουμε καλύτερα.
Πρόκειται για την μεγαλύτερη ανθρώπινη ουτοπία, κατά την οποία ο άνθρωπος μπαίνει στην λογική του να θέλει λίγα ακόμα και τότε θα είναι .. ευτυχισμένος; πλήρης; επαρκής; Ζει και δουλεύει για να καλύψει την φανταστική προυπόθεση που έχει θέσει στον εαυτό του για να είναι "καλά". Θυσιάζει μπροστά στον βωμό αυτό προσωπικές στιγμές, κοινωνική ζωή, πνευματική καλλιέργεια, νοητική βελτίωση. Αναβάλλει με άλλα λόγια να δαπανήσει χρόνο για όλα τα σημαντικά κομμάτια της ζωής, πιστεύοντας ότι ο χρόνος θα παγώσει για χάρη του, αφού δίνει όλο του το είναι στο τρίγωνο : σταδιοδρομία, λεφτα, ευτυχία.
Μα τότε θα έπρεπε να ξεχειλίζουν από ευτυχία όλοι οι πληθυσμοί της που τουλάχιστον δεν βρίσκονται σε εμπόλεμη ζωνη.
Που είναι τα χαμόγελά τους; η αίσθηση χαράς που αποπνέει ένας ολοκληρωτικά ευτυχισμένος άνθρωπος; και κυρίως γιατι υπάρχει ακόμα το επάγγελμα του ψυχολόγου; Ακόμα και αυτό άνθισε παράλληλα με την οικονομική εκτίναξη.
Όλα αυτά είναι αποδείξεις για το ότι η ευτυχία δε συσχετίζεται με τον αριθμό των καταθέσεων που έχουμε στην τράπεζα ή με των ακινήτων στα οποία θα στεγάζουμε τον εαυτό μας.
Η λύση είναι καθημερινώς μπροστά μας. Μπροστά στο είδωλό μας που όταν του χαμογελάμε μας το ανταποδίδει. Βρίσκεται στην πληρότητα που έτσι κι αλλίως υπάρχει μέσα μας γιατί είμαστε λελογισμένα όντα. Μπορούμε να δώσουμε ένα όμορφο συναίσθημα και αν είμαστε δεκτικοί, να το πάρουμε πίσω εις διπλούν. Τη στιγμή της συνειδητοποίησης αυτού οι εδραιωμένες αντιλήψεις καταρρέουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και όλα τα "δύσκολα .." γίνοται πανεύκολα.

Posted by
Maria Tsoli