Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Η δύναμη της θέλησης.



Εάν ρωτήσουμε κάποιες εκατοντάδες ανθρώπων για τη στάση που έχουν γύρω από το θέμα εξαρτήσεων, θα συμφωνήσουν σε ένα κοινό. Ότι η εξάρτηση είναι .. κάτι κακό. Η εξάρτησή μας σε οτιδήποτε και σε οποιονδήποτε.

Κάθε εξάρτηση μας αφαιρεί τη δύναμη να πατάμε γερά και με σιγουριά στο έδαφος, νεκρώνει την δυνατότητα επιλογής, παραλύει τις φυσιολογικές εγκεφαλικές λειτουργίες και εξοντώνει την κριτική, αναλυτική και συνθετική μας ικανότητα. Στην εξάρτηση δεν ζούμε ως αυθύπαρκτα όντα, αλλά ως ετεροκατευθυνόμενα. Υποκινούμαστε από την αδυναμία η οποία θρέφει της τάσεις εξάρτησής μας ώσπου φτάνουμε να ζούμε έναν φαύλο κύκλο, η άκρη του οποίου είναι χαμένη κάπου στον κυκεώνα του μυαλού μας.
Νιώθω αδύναμος να κάνω διαφορετικά. Η αδυναμία είναι η λέξη κλειδί που θα μας βοηθήσει στην κατανόηση του φαινομένου αυτού. Τις περισσότερες φορές αισθανόμαστε ότι δεν κάνουμε χώρια από το υποκείμενο ή αντικείμενο προς το οποίο νιώθουμε αυτή την καταστροφική έλξη, ότι τρεφόμαστε μέσω της συνεχούς επαφής μαζί του και  ότι αν αλλάξουν τα ως τώρα, γνώριμα δεδομένα, ταυτόχρονα αυτό θα σημάνει και το «τέλος» μας.

Με μια προσεκτική ματιά, δεν θα αργήσουμε να δούμε ότι πίσω από αυτή την απλοϊκή υπόθεση που πράττει ο εγκέφαλός μας, κρύβεται η πηγή που αναπτύσσει και εξελίσσει την εξάρτηση. Ο φόβος.
Αν φανταστούμε ένα χωράφι ακαλλιέργητο και τον σπόρο που θα σπείρουμε τον ονομάζουμε αδυναμία  ενώ το νερό που θα ρίξουμε τον αποκαλέσουμε φόβο, τότε το αρρωστημένο στάχυ που θα γεννηθεί θα λέγεται εξάρτηση.

Ο απροσδιόριστος φόβος αν δεν κοπεί από τη στιγμή της γέννησής του μέσα μας, τότε είναι αρκετά δύσκολο να εξαλειφθεί στο διάβα της ζωής μας. Θα βρίσκει συνεχώς αφορμές και θα γιγαντώνεται σαν αφρικάνικος φερόκακτος.
Σαν άνθρωποι φοβόμαστε εκ γενετής μπροστά στο άγνωστο και η προσκόλληση κάπου μας δίνει την ψευδαίσθηση της σιγουριάς, της ασφάλειας και της μη αλλαγής. Κάπου σταθερά να ακουμπάμε..

Η ζωή μας απαιτεί ρίσκο. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να εξερευνήσουμε κάποια από τα εκατομμύρια μονοπάτια που βρίσκονται στην ψυχής μας. Αλίμονο αν πιστέψουμε ότι δρόμος είναι μόνο ένας και πεισμώσουμε μανιωδώς να τον ακολουθούμε μόνο και μόνο από βεβαιότητα ότι αν τραβήξουμε άλλη πορεία μπορεί και να χαθούμε.
Με επιμονή και υπομονή θα βγούμε μόνοι μας, σε άλλα συναρπαστικά μέρη που μας περιμένουν στο κατώφλι.

Posted by
Maria Tsoli

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου