Άηχοι Ήχοι

Κατά τη διάρκεια του παραγωγικού μέρους της ζωής μας, δεν τολμάμε να βασανίσουμε το μυαλό μας με σκέψεις που φαντάζουν μακρινές και ξένες προς εμάς. Μία εξ’ αυτών είναι η άχρωμη, κατά κόσμο, έννοια της μοναξιάς. 

Όρος απαράμιλλα συνδεδεμένος με συγκεκριμένες καταστάσεις..Γήρας, ασθένειες, προσωπικές ή επαγγελματικές αποτυχίες, μπορούν να στιγματίσουν τις ζωές και να οδηγήσουν το άτομο στην ανυπόφορα δύσκολη μοναχική πορεία.  Έως ότου κάτι από τα παραπάνω χτυπήσει την πόρτα μας, συνεχίζουμε να τοποθετούμε τους εαυτούς μας στη θέση του άτρωτου που ποτέ δε θα λαβωθεί από τον πόνο που προφέρουν δύο χείλη όταν λένε ..Νιώθω μόνος.

Πολλοί επιλέγουν να απολαύσουν ένα ωραίο θεατρικό έργο ή κινηματογραφικό φιλμ χωρίς τη συνοδεία φίλων, απλά γιατί βιώνουν διαφορετικά τον αντίκτυπο που τους δημιουργεί το εν λόγω έργο. Είναι μία προσωπική τους θέληση και διαφέρει ριζικά από την, κατ’ ανάγκη, επίσκεψη ενός χώρου ψυχαγωγίας ένεκα της απουσίας γνωριμιών που ολοκληρώνουν τον κοινωνικό κύκλο ενός ανθρώπου.

Γι’ αυτό και οι πραγματικά μόνοι άνθρωποι δεν εμφανίζονται σε χώρους κοινωνικής εστίασης αλλά δαπανούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, αν όχι όλο το 24ωρο, στο μόνο μέρος που δεν λαμβάνουν κριτική από κανέναν. Στο σπίτι τους. Μακριά από όλους και από όλα χωρίς να πονοκεφαλιάζουν ψάχνοντας να δώσουν εύκαιρη δικαιολογία στα γεμάτα περιέργεια βλέμματα που αχόρταγα καρτερούν την όποια πληροφορία, λεκτική ή μη.  Από την άλλη, η υπερβολική σωρεία μοναχικών ημερονυκτίων είναι για την ανθρώπινη υπόσταση κάτι σαν αργό δηλητήριο στην ψυχή. Μαυρίζει το πνεύμα και σκοτεινιάζει τη φωτεινή και δημιουργική φύση που ενυπάρχει στον καθένα μας. Αποτελεί φυσική ροπή όλων μας στο τέλος – τέλος, να αποζητάμε την κουβέντα, το ξαλάφρωμα, ακόμα και αν δεν βρίσκουμε κατανόηση. Η αίσθηση ότι απέναντι,  μας ακούει κάποιος, είναι γιατρικό για τα εσώψυχά μας,  παρόλο που το πνεύμα του μπορεί να ταξιδεύει σε κάποια άλλη ήπειρο.

Η παρέα, η συντροφιά προς κάποιον είναι προσφορά ύψιστου αλτρουισμού. Μπορεί να μπλοκάρει την αλυσιδωτή αντίδραση καταστροφολογίας στο μυαλό του μοναχικού ανθρώπου, ο οποίος δεν το διατυμπανίζει με τις λέξεις, αλλά αν σταθείς δίπλα του και κοιτάξεις προσεκτικά, η φωνή της ψυχής του λέει ξεκάθαρα… μείνε κι άλλο δίπλα μου..