Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2016

Με αφορμή ένα τραγούδι

....που δεν θέλω να αποκαλύψω ξύπνησε μέσα μου το τέρας της περιέργειας για την πηγή προέλευσης του ανθρώπινου εγωισμού. Δεν με προβλημάτισε τόσο το γεγονός ότι φοριέται πολύ τη σήμερον ημέρα και ότι το 80% των ανθρώπων που με πλαισιώνουν μπορούν να χαρακτηριστούν ως έχοντες εγωισμό στις προσωπικές τους επαφές, αλλά το ότι δεν κατάφερα να βρω έναν καλό λόγο για τον οποίο υπερηφανεύεται κάποιος όταν αναφέρει ότι ένα από τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν είναι "ότι είναι αρκετά εγωιστής"

Συχνά πυκνά δε, γινόμαστε μάρτυρες αυτού, όταν το διατυμπανίζει ενώπιον των φώτων της δημοσιότητας, όταν οι κάμερες στρέφονται επάνω του και η φωνή του δημοσιογράφου τον καλεί να απαντήσει σε αυτό το σπουδαίο ερώτημα, περί εγωισμού.

Θα ήθελα να αποδώσω την παρόρμηση αυτή στην ανθρώπινη άγνοια που ταυτίζει τον εγωισμό με την αντίσταση του εαυτού του κάθε φορά που νιώθει ότι καταπατείται ο προσωπικός του χώρος από περίεργους, κακόβουλους, μοναχικούς, γνωστούς και αγνώστους. Είναι στοιχείο της φύσης μας να ψαχουλεύουμε τα ενδότερα των άλλων για διαφόρους λόγους που συνδέονται περισσότερο με την προσωπική μας ανασφάλεια. Ένα ανακουφιστικό, άηχο "ουφ", βγαίνει από μέσα μας όταν διαπιστώνουμε ότι του κάποιου το ίματζ είναι πιο τσαλακωμένο από το δικό μας και το κοινωνικό του στάτους δεν τυγχάνει ιδίας αναγνωρισιμότητας με αυτό που προσπαθούμε να χτίσουμε για τον εαυτό μας, χρησιμοποιώντας καθημερινώς και απελπισμένα τα κανάλια κοινωνικής δικτύωσης που έχουμε στη διάθεσή μας, αφού η τηλεοπτική αστερόσκονη δεν φτάνει για όλους.

Εκεί είναι η στιγμή που θα αναδυθεί ο γίγαντας εγωιστής, θιγμένος από το ξεψάχνισμα που γίνεται στο σεντούκι των δικών του εμπειριών μέσα στον χωροχρόνο και θα ζητήσει λίγο χώρο για να αναπνεύσει. 
Δικαιολογημένα. 
Αφού του έχει δοθεί η εντύπωση ότι η δική του ζωή είναι εξίσου σημαντική για τους υπολοίπους, με την αξία που έχει η ζωή αυτού που αφιέρωσε όλο τον διαθέσιμο χρόνο του στην μελέτη κατά του καρκίνου. Σαν να λέμε επίσης, ότι κρεμόμαστε τόσο πολύ από τα χείλη του αφού ξέρουμε ότι πριν από αυτόν τον σημαντικό εγωιστή δεν υπήρχε ζωή και το νερό είχε φορά, αντίθετη από τη συνηθισμένη.. Πότε ακριβώς δηλαδή;

Από τα σημαντικότερα πλεονεκτήματά μας είναι να τοποθετούμαστε λεκτικά σωστά, ειδικά όταν εκτιθέμεθα σε κόσμο που θα μας ακούσει και που θα μας κρίνει. Σε έναν κόσμο που έχει να δώσει όλο και λιγότερο όμορφα στοιχεία για τον πνευματικό μας καλλωπισμό, δεν χάνουμε κάτι αν κινηθούμε λίγοι λίγοι, σαν ένα κομμάτι αλλαγής από τα τετριμμένα. 
Ποιος θα φανταζόταν ότι ένας καταρρακτώδης χείμαρρος, ξεκινάει από κάπου μακριά σαν ένα ήρεμο ρυάκι; 

Posted by
Maria Tsoli 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου