365 στα κόκκινα

Ως Έλληνες δίνουμε μεγάλη αξία στις συγκεντρώσεις. Σε αυτές που καταλήγουν σε ξέφρενα γλέντια, σε πολύωρους εορτασμούς κάθε είδους, σε πανηγύρια από καρδιάς καμωμένα δίνουμε ακόμη μεγαλύτερη αγάπη από το απόθεμα πιστής αφοσίωσης στις στιγμές διασκέδασής μας αλά γκρέκα.  

 

Η έλευση των Χριστουγέννων σημαίνει τόσο για τα παιδιά όσο για τους μεγάλους  την απαρχή συνεστιάσεων και ναι.. γλεντιών. Με τον ερχομό της Αποκριάς, δεν αφήνουμε μέρα να πάει χαμένη. Ειδικά όσοι  περήφανα εκφράζουν την επαρχιώτικη καταγωγή τους αντιλαμβάνονται τι σημαίνει μια τέτοια γιορτή για τους ντόπιους της κατά τόπους ελληνικής γης. Αλίμονο όμως, εάν σταματούσαν τα εορταστικά κίνητρα  τόσο γρήγορα. Το πέρας της Αποκριάς προμηνύει την άφιξη κατανυκτικών εκδηλώσεων που εξυψώνουν το Άγιο Πάσχα.. Που θα κάνουμε Ανάσταση, που θα μαζευτούμε για να ψήσουμε..

Και μέχρι να το αντιληφθούμε καλά καλά… 

Το καλοκαίρι πια δεν χρειάζεται λόγους εορτασμού, πλην βεβαίως των τοπικών γραφικών πανηγυριών προς τιμήν των Αγίων. Από μόνο του είναι μια γιορτή για εμάς. Μια γιορτή κρυστάλλινου θαλασσινού νερού, παρατεταμένου ζεστού ήλιου και ανεξάντλητης αμμουδιάς. Συνεπώς αξίζει να γιορτάζεται – γιατί όχι – κάθε μέρα.

Εκ πεποιθήσεως τάσσομαι υπέρ της άποψης που στηρίζει ότι, για να αφανιστεί ολοσχερώς αυτή η πλευρά της διασκέδασης με τον μοναδικό ελληνικό τρόπο θα πρέπει να εξαλειφθεί πρωτίστως ολόκληρο το ελληνικό είδος. Να μην απομείνει κανένας Έλληνας εν ζωή σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Δεν εκφράζω συμπεριφορά αλαζονική, παρά έναν απλό άνθρωπο που αρέσκεται στην παρατήρηση της αξίας που έχει για τον  Έλληνα το, «Μαζί. Είτε έξω, είτε μέσα» και γιατί τελικώς αποτελεί τη φυσική ροπή του.

Είναι μια ολοφάνερη αντίθεση η πραγματικότητα της άδειας, ενίοτε, τσέπης και η ανάγκη του Να κάνουμε κάτι σήμερα. Μη μιζεριάζουμε. Και ναι. Το πετυχαίνουμε αυτό που θέλουμε. Είμαστε πάλι κάπου έξω ή μαζεμένοι σε κάποιο σπίτι φίλων. Μα δεν είναι φοβερή αυτή η αρμονική κατανόηση; Ποιος τόπος μπορεί να τη δεχθεί, ψυχή τε και σώματι, πλην του ελληνικού που το βιώνει; Όσο και να προσπάθησα να το μεταφέρω ακόμα και να το δημιουργήσω στους λαούς με τους οποίους συναναστράφηκα, πήρα ως αντάλλαγμα ένα συγκαταβατικό ίσως ψυχοπονιάρικο χαμόγελο, τραβηγμένο σαν να το ζωγράφισε το νυστέρι κάποιου πλαστικού. Ποιος ξέρει.. δείχνουν σαν να σκέφτηκαν Αχ αυτοί οι Έλληνες, πνίγουν τις επιπτώσεις της οικονομικής τους κρίσης στο αλκοόλ. Ναι όντως. Εισπράττω αυτό το φίλινγκ. Το βλέμμα μου ξαφνικά ηρεμεί, ένα μικρό χαμογελάκι κάνει την εμφάνισή του μέχρι να φανεί το λευκό των δοντιών.

Αχ και να ξεραν.