Όλα για μία ιδέα.

Στα χρόνια του σχολείου, θυμάμαι τον καθηγητή να εισέρχεται στην τάξη φουριόζος. Αποφασιστικός και αμετάκλητος όπως ήταν, αντίκρυζε απαθής το γεμάτο αγωνία κοινό των θρανίων να τον κοιτάει στα μάτια "εκλιπαρώντας", για το τι μέλλει γενέσθαι. Εκείνος μη λογαριάζοντας τα άηχα αυτά παρακάλια, βροντοφώναζε : Έκθεση ιδεών. Βγάλτε μία κόλλα. Ομαδικός εφιάλτης, ο "κύριος με τις ιδέες του". Μα τι ιδέες ήταν αυτές πρωινιάτικα; Πριν καλά καλά συνειδητοποιήσουν οι περισσότεροι ότι δεν βρίσκονται ακόμα στο κρεβάτι τους, ο κύριος είχε ήδη χτίσει στο μυαλό του βήμα προς βήμα το βασανιστήριο μας; Σκληρή η μετάβαση στην πραγματικότητα που δεν παίρνει αντιγραφή.
 

Δεν αντιλέγει κανείς ότι υπάρχουν μαθήματα στα οποία μπορείς να αντιγράψεις από το διπλανό σου και να μην εγείρεις την υποψία του καθηγητή ότι το έκανες. Η έκθεση ιδεών σαφώς... δεν είναι ένα από αυτά. Θα την χαρακτήριζα ως τον προσωπικό αριθμό ταυτότητας του κάθε συμπολίτη μας. Δεν έχω γνωρίζει κάποιον που να έχει ίδιο ΑΤ με κάποιον άλλο. Ίσως είναι μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις που ο κρατικός μηχανισμός δεν έχει κάνει ποτέ ούτε ένα λάθος στην έκδοσή τους και οφείλει να μην αφήσει να συμβεί ποτέ.
 

Έτσι είναι και η ιδέα στο μυαλό. Ξεχωριστή και αποτυπωμένη στο χαρτί με τον, αποκλειστικά, μοναδικό τρόπο που ο κάτοχός της επιθυμεί και δεν παίρνει co-"πειρατεία". Δεν μπορεί ποτέ κανείς να μας την κλέψει γιατί κινείται σε προσωπικά ύδατα γι' αυτό και εξαρτάται από εμάς κατά πόσο οι "εκτός αυτής" μπορούν να γίνουν συν-κοινωνοί της.
 

Η ιδέα για έναν άνθρωπο σε μία ευρύτερη έννοιά της, μπορεί να αναχθεί με τα χρόνια σε ένα βαθύ πιστεύω, όσο και να φάνταζε αυτό αδιανόητο τα χρόνια που ήταν μία απλή αγγαρεία, ένας τρόπος να τελειώνουμε, να πάρουμε καλό βαθμό στον έλεγχο και να έχει έναν δυνατό λόγο να μη μας ξεχάσει ποτέ ο ανταγωνιστικός συμμαθητής μας. Η εξέλιξή της μέσα μας μπορεί να μας φτάσει σε τέτοια επίπεδα αυτοβελτίωσης που να αλλάξει εντελώς την καθημερινότητά μας και τις συναναστροφές μας. Αυτός είναι ο σκοπός μας για τον χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας όσο το μυαλό μας είναι σε λειτουργία, όσο δηλαδή βρισκόμαστε σε αυτόν τον πλανήτη. Πρέπει να μάθουμε να προεκτείνουμε την ιδέα, σε αξία και να είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να κάνουμε θυσίες για την πρακτική εφαρμογή της.
 

Όποιες και αν είναι οι ιδέες μας, είναι μέρος μας, όπως είναι τα μέλη του σώματός μας. Πρέπει να είμαστε περήφανοι γι' αυτές γιατί είναι κτήμα μας και έχει χρειαστεί χρόνος για να τις σπείρουμε, να τις καλλιεργήσουμε και κάποια στιγμή να χαρούμε τους καρπούς των κόπων μας. Είναι το σημείο έναρξης για τον αγώνα με τη ζωή.

Σε τελική ανάλυση, αυτό είναι κάτι που ο σκληρός καθηγητής του σχολείου γνώριζε πολύ καλά αρκετά πριν το αντιληφθούν οι μαθητές του.

 

Posted by

Maria Tsoli