Ποιος είναι το αφεντικό...

 Μπορεί να λέγεται τάση προς επιβολή, μπορεί και να είναι ο χαρακτήρας του έτσι διαμορφωμένος, όμως θα παρατηρήσει κανείς ότι στις περισσότερες συναναστροφές του καταλήγει σπάνια σε συμφωνία όντας δημιουργός εχθρικού και τεταμμένου κλίματος. Η φωνή αλλάζει χρώμα, τα νεύρα του εγκεφάλου του ξεχωρίζουν στο μέτωπο και ενστικτωδώς θα κουνήσει το χέρι στον αέρα με σπασμωδικές κινήσεις, μόνο που θα νιώσει το ανάστημα του "αντιπάλου" του να υψώνεται. Δεν θέλει αντίλογο, δεν μπορεί να τον δεχθεί.

Είναι ένα πρότυπο ανθρώπου που το συναντάμε στη δουλειά κυρίως, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι  στρέφοντας το κεφάλι δεν θα τον βρούμε στο σπίτι μας μέσα, στην άλλη άκρη του κρεβατιού μας ίσως. Στην πλειοψηφία τους, οι χαρακτήρες αυτοί έρχονται  στη ζωή μας είτε από ανάγκη είτε από επιλογή. 

Στην πρώτη περίπτωση φέρουμε την ευθύνη της διαιώνισης της προβληματικής κατάστασης που βιώνουμε ακριβώς επειδή δεν κάνουμε κάτι για να απαλλαγούμε από αυτούς. Εάν επιδιώκουμε να είμαστε οδοιπόροι στη ζωή μαζί τους, αυτό σημαίνει ότι επιλέγουμε ταυτοχρόνως να συμμεριστούμε τις επιλοκές που λαμβάνουν χώρα στον εγκέφαλό τους. Βιώνουμε οικειοθελώς και εμείς ένα οδυνηρό αποτέλεσμα μιας παρελθούσης, επώδυνης, παιδικής ηλικίας : Ένα άχαρο παρόν και ένα αδιάφορο μέλλον. Δεν απαιτεί πολύ σκέψη. Ποιος σχεδιάζει να διανύσει κατ' αυτόν τον τρόπο την πορεία της ζωής του; Εάν το αντιμετωπίσουμε σαν εξωτερικοί παρατηρητές, τότε σίγουρα δε θα μπλεχτούμε σε αυτά τα δίχτυα. Προσεκτικά και με τα μάτια μας ορθάνοιχτα αποφεύγουμε την παγίδα και συνεχίζουμε την πορεία μας στο πέλαγος, ελεύθεροι.

Στη δεύτερη περίπτωση υπάρχει το κλειδί της στωικής ανοχής για να μπορέσουμε να χτίσουμε τον δικό μας παράδεισο. Πολύχρωμες εικόνες, φυσικά τοπία, χαμόγελα, ταξίδια μπορούν να αγκαλιάζουν τις σκέψεις μας, ώστε οι ίδιες να γίνουν η κινητήριος δύναμή μας. Δύναμη για τι; Μα φυσικά για να μην ακούμε ό,τι μας ενοχλεί και μας απομακρύνει από αυτό το άπιαστο που με κόπο έχουμε δημιουργήσει και που μόνο εμείς ξέρουμε. 
Και τότε ένα ανεξήγητο χαμόγελο θα ζωγραφίσει το πρόσωπό μας εγείροντας απορίες. Αν το αφήσουμε να βγει, ίσως κάποιοι το αντιγράψουν κάνοντας και το δικό τους κόσμο καλύτερο.

Posted by
Maria Tsoli